Agnes uit Boer zoekt vrouw: ‘Op het nippertje is onze boerderij gered’

6 november 2018

Door een koeienstop van de overheid kregen Agnes (39) en Albert het financieel zo zwaar, dat ze op het punt stonden hun boerderij te verkopen. “Dat dieptepunt betekende de ommekeer. We besloten te vechten voor ons boerengeluk.”

Door een koeienstop van de overheid kregen Agnes (39) en Albert het financieel zo zwaar, dat ze op het punt stonden hun boerderij te verkopen. “Dat dieptepunt betekende de ommekeer. We besloten te vechten voor ons boerengeluk.”

Boerin Agnes – inderdaad: bekend van Boer zoekt vrouw – heeft het druk. De dag voordat we met haar hebben afgesproken, vraagt ze of we het interview via Skype kunnen ­houden. Als we haar spreken, vertelt ze waar ze op dit moment mee bezig is. “Ik houd over een paar dagen een TED Talk, een lezing in het Engels die ook op internet te volgen zal zijn. Ik ga vertellen over hoe ik als boer met allerlei politieke uitdagingen omga. Dat vind ik hartstikke spannend en er gaat veel tijd en energie zitten in de voorbereiding, dus ik heb wel even getwijfeld of ik het moest doen. Maar ik dacht: ik sla mezelf straks voor mijn kop als ik deze kans om mijn verhaal te doen niet grijp.”

Dol op dieren
Agnes groeide op op de melkveeboerderij van haar ouders in Brabant. Later verhuisde het gezin naar het Drentse Gasselternijveen. “Op onze boerderij in Brabant hadden we te veel koeien op te weinig grond. Iedere dag was het weer een worsteling: waar haalden we het voer voor de koeien vandaan en waar moesten we de mest naartoe brengen? Zolang ik me kan herinneren, waren mijn ouders daarom op zoek naar een ruimere boerderij.”

Die melkveeboerderij vonden Agnes’ ouders uiteindelijk in Drenthe. Agnes was toen 21. De droom om boer te worden had ze nog niet, al volgde ze wel een agrarische opleiding. “Ik ben dol op dieren en had eigenlijk veearts willen worden. Maar scheikunde lag me niet, dus daarvoor had ik niet het juiste vakkenpakket.” Wel kreeg Agnes, terwijl haar ouders steeds ouder werden, na haar opleiding steeds meer taken in het bedrijf.

Toen kwam Boer zoekt vrouw. Elf jaar geleden was Agnes de eerste boerin die deelnam. Ze kreeg een enorm aantal brieven, bijna negenhonderd. “Het ging na de logeerpartij op de boerderij uiteindelijk tussen twee mannen: Klaas en Jurre. Heel Nederland zegt nog steeds dat ik voor Klaas had moeten kiezen. Maar Klaas was het type man waarop ik altijd was gevallen voordat ik meedeed aan Boer zoekt vrouw. Hij was iemand die op mij leek. Dus ik dacht: ik moet het nu anders doen. Jurre en ik hebben een maand of vier verkering gehad, daarna ging het uit. Ik voelde me ontzettend stom dat ik uit negenhonderd brieven niet eens de ware kon kiezen.”

Grote liefde
Een jaar later, Agnes was toen dertig, vond ze dat het tijd werd om een keuze te maken. “Ik vertelde mijn ouders dat ik graag met de boerderij verder had gewild, maar dat ik alleen was. En dat ik dacht dat ik het in mijn eentje niet zou kunnen bolwerken. Op een boerderij moet je zeven dagen per week werken. Dat kan ik best, en dat kan ik ook best lang volhouden, maar geen veertig jaar.” Agnes sprak met haar ouders af dat ze de boerderij zouden verkopen zodra ze daaraantoe waren. Dat gaf Agnes de ruimte om een baan te zoeken.

‘Bij Albert had ik al snel het gevoel dat het serieus zou kunnen worden’

Totdat er een jaar later iets veranderde. “Ik deed mee aan een trekkertrekwedstrijd en stond te wachten tot ik met mijn tractor de baan op kon gaan, toen ik oogcontact had met een bezoeker. Albert heette hij, hij sprong bij mij op de treeplank en binnen een paar tellen waren we gezellig aan het kletsen. Nee, hij herkende mij niet, hij keek nooit naar Boer zoekt vrouw. Een half jaar na die wedstrijd spraken we elkaar weer. Er was een jongerendag van een veevoederleverancier en ik had een vriend gevraagd of hij mee wilde. Hij kon niet, maar Albert, een vriend van hem, kon wel. Op die dag zijn we verliefd geworden. Ja, romantisch hè, op een jongerendag van onze veevoederleverancier, haha.”

Aan Boer zoekt vrouw had Agnes dan wel niet de liefde van haar leven overgehouden, ze was er wel zelfverzekerder door geworden. “Ik wist beter wat ik wilde. Bij Albert had ik al snel het gevoel dat het serieus zou kunnen worden.” Dat voorgevoel klopte. In 2013 trouwden ze, een jaar later werd hun dochter Lieke geboren. “Het eind van het liedje was dat ik weer om tafel ging met mijn ouders. Albert was een boerenzoon, zijn ouders hadden een boerderij twintig kilometer verderop. Met z’n tweeën wilden we wel verder met de boerderij.”

Flinke tegenvaller
De stal was verouderd en te klein geworden. Daarom begonnen ze in maart 2015 met de bouw van een grotere, moderne stal. “Ons plan was om in de nieuwe stal te groeien van honderd naar honderdtachtig koeien. Het melkquotum was net afgeschaft, dus de ruimte om uit te breiden, was er. Maar in juli 2015 – de nieuwe stal zou in september klaar zijn – hoorden we dat de overheid een koeienstop zou instellen. Hoe de precieze invulling van deze stop eruit zou gaan zien, was nog onzeker, maar geen enkele boer mocht uitbreiden. Er waren schijnbaar te veel koeien die te veel mest produceerden, en daarmee te veel fosfaten. Dat er andere regelgeving voor het melkquotum in de plaats zou komen, vermoedden we wel, maar deze stop zagen we niet aankomen.”

De maatregel was een flinke tegenvaller voor Agnes en Albert, die de rem op hun bedrijf moesten zetten. “Concreet kwam het erop neer dat we het bij honderd koeien moesten laten. Dat betekende een financiële strop, want we hadden ons wel in de schulden gestoken voor die mooie, grote, moderne stal.”

Begin dit jaar werd duidelijk dat alle boeren terug moesten naar het aantal koeien dat ze in juli 2015 hadden. Uitbreiding was mogelijk, maar alleen door fosfaatrechten aan te kopen. Agnes en Albert zaten al in de schulden, voor extra rechten hadden ze helemaal geen geld. Hun financiële situatie was nijpend. Albert had er een baan bij als loonwerker bij een andere boerderij. “Als er geoogst wordt, staat hij ’s ochtends om vier uur op om op onze boerderij te werken. Dan gaat hij om zes uur naar zijn werk en als het donker is, komt hij thuis. Dan moet hier het werk nog worden gedaan. Dat is niet vol te houden. En door alle stress sukkelde ik al maanden met mijn rug.”

Dit verhaal komt uit de Vriendin van deze week.