vrouw

Rianne: ‘Moet ik dan een kind krijgen omdat hij het wil?’

29 augustus 2023

Rianne (39) heeft geen kinderwens, maar haar vriend Bas (35) wél. Ze twijfelt steeds meer: gaat haar geluk boven dat van hem? “Als hij graag vader wil worden, zal het altijd een gemis blijven als dat niet gebeurt. En uiteindelijk zal dat tussen ons in komen te staan.”

Rianne: “Vorige maand waren we op kraamvisite bij vrienden van ons. Ze hebben net hun eerste kind gekregen, na een lang IVF-traject. Ik ben enorm blij voor ze, dit is hun allergrootste wens die uitkomt. Op de heenweg, in de auto, zei ik tegen mijn vriend Bas hoe ik ernaar uitkeek om hun baby te zien. Ik bedoelde: omdat zij dit zo graag wilden en ik het hen zo gun. Maar hij keek opzij en ik zag iets in zijn ogen wat ik niet eerder had gezien. ‘Ja, vind je het leuk om met de baby te knuffelen?’ vroeg hij. Ik schrok van zijn vraag in combinatie met zijn blik. Daarom mompelde ik een vaag antwoord en begon over iets anders. Eenmaal bij onze vrienden durfde ik de baby bijna niet vast te houden omdat ik merkte dat Bas op me lette. Toen hij even later het jongetje in zijn armen had, zag ik weer iets wat ik nog niet eerder had gezien. Hij keek met zo veel liefde naar de baby. En met iets wat ik heb opgevat als verlangen. Dat brengt me in de war. Want Bas en ik zouden geen gezin stichten. En ik dacht dat we het daarover eens waren.”

Lastige vraag

“Ik ontmoette Bas in de sportschool. Waar ik mezelf er eerst echt naartoe moest slepen, merkte ik dat ik – sinds hij er werkte – er steeds fluitend naartoe ging. Op een gegeven moment zelfs iedere dag. We raakten regelmatig aan de praat en toen ik hem ook een keer bij het uitgaan tegenkwam, sloeg de vonk over. Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Dat hij vier jaar jonger is, speelde geen rol. Ik was vijfendertig, hij eenendertig, en we dachten over bijna alles hetzelfde. Reizen wilden we, en daarna een huis kopen. We maakten een wereldreis van een jaar, kochten dat huis en toen kwam natuurlijk de vraag of we ook de volgende logische stap zouden zetten: een gezin.
Voor mij was dit geen lastige vraag. Ik heb nooit een kinderwens gehad. Begrijp me niet verkeerd: ik vind kinderen heel erg leuk. Ik werk inmiddels als makelaar, maar hiervoor heb ik zelfs een tijdje in het basisonderwijs gewerkt. Heerlijk, die kinderen om me heen, met hun energie, hun vrolijkheid, hun grappige gedachten en hun ongecompliceerdheid. Ik kon daar altijd erg van genieten. Maar dat is voor mij echt iets anders dan zelf zwanger willen worden, een baby verzorgen, dealen met dwarse peuters en pubers en voor altijd een enorme verantwoordelijkheid dragen. Net zoals het moeilijk te omschrijven is hoe een kinderwens precies voelt, is het ook moeilijk te omschrijven hoe het gebrek daaraan voelt. Het is gewoon iets wat in mij zit en wat ik altijd heel zeker heb geweten.

Vanaf het begin was ik hierover duidelijk richting Bas. Hij vond het geen probleem, want zijn kinderwens was ook niet groot. Hij zag ook de voordelen van een leven zonder kinderen: meer vrijheid, meer geld, meer tijd voor leuke dingen. Zijn vrienden waren in rap tempo gezinnen aan het stichten en regelmatig zeiden Bas en ik tegen elkaar hoe blij we waren met onze keuze om dit niet te doen. Allebei vonden, en vinden, we het een feest als onze neefjes en nichtjes komen logeren. En allebei vinden we net zo’n feest als ze weer lekker naar hun ouders gaan en wij ons huis voor onszelf hebben en onze rust terugkrijgen.”

Perfect zoals het is

“Het is niet dat ik misschien wel een kind wil, ik wil het gewoon niet. Ik voel het niet. Als ik een baby vasthoud, vind ik dat heel schattig en daarna geef ik hem met liefde terug aan zijn ouders. Ik vind mijn leven perfect zoals het is, ik mis niets. De afgelopen jaren heb ik me vaak afgevraagd of mijn gebrek aan een kinderwens wel oprecht was, of die niet voortkwam uit angst om een grote verantwoordelijkheid te dragen. Ik heb het er zelfs een paar keer met een psycholoog over gehad. Die sessies waren heel gezellig, maar totaal nutteloos. Al na één gesprek was de conclusie duidelijk: ik heb gewoon geen kinderwens, daar zit niets achter.

Los van Bas merk ik dat veel mensen – voornamelijk vrouwen – dit niet begrijpen. Het lijkt wel alsof je als vrouw een kinderwens móét hebben, alsof dat de norm is. Dat was ook de reden dat ik zo aan mezelf twijfelde: ben ik wel normaal? Als ik die wens niet heb, zal er wel iets niet kloppen. De keren dat mensen tegen me zeiden ‘wacht maar tot je bijna veertig bent, dan wil je ineens een last-minute baby’ zijn niet op één hand te tellen. Ik heb me daar vaak onzeker door laten maken, inmiddels weet ik wat een belachelijke opmerking dat is. Respectloos ook, alsof ik zelf niet het beste weet wat ik wel en niet wil. Gelukkig had ik altijd de steun van Bas.

Maar sinds kort is er dus iets veranderd. Vorige maand, bij die kraamvisite, merkte ik het heel duidelijk. Maar het speelt al langer. Bas die soms vraagt of ik het echt zeker weet. Die op mijn negenendertigste verjaardag zei: als we er nog voor willen gaan, moet het dit jaar. Ik dacht dat hij wilde checken of ík het echt zeker wist, of ik geen spijt zou krijgen. Het kwam niet bij me op dat hij het voor zichzelf vroeg. Dus riep ik vrolijk nee en dacht er verder niet meer aan. Vriendinnen vragen regelmatig aan me of Bas het echt oké vindt om geen vader te worden. Tot voor kort antwoordde ik vol overtuiging dat dat zo was. Inmiddels weet ik niet zo goed meer wat ik moet zeggen. Is het wel zo? Als ik hem er rechtstreeks naar vraag, zegt hij: ‘Dat hebben we toch afgesproken?’ Maar dat is geen antwoord op mijn vraag. Onlangs was ik klaar met zijn ontwijkende gedrag. Daarom ging ik erover door, zei ik dat ik het gewoon écht wil weten. Uiteindelijk zei hij: ‘Als jij het zou willen, hoef je mij niet over te halen. Dan wil ik het. Maar jij wil het niet.’ Dit antwoord past bij Bas. Hij is niet iemand die zich makkelijk stellig uitspreekt. Liever gaat hij het conflict uit de weg. Maar ik weet nu wel dat hij een kinderwens die hij wel degelijk heeft, opgeeft voor mij. En dat voelt niet goed.
‘Doe het dan gewoon’, zei een vriendin, toen ik dit aan haar voorlegde. ‘Jij bent zo goed met kinderen. Als je eenmaal moeder bent, vind je het vast geweldig.’ Ik snap die redenering wel, maar ik voel me er niet goed bij. ‘Doe het voor hem’, zei een andere vriendin. Ik riep meteen nee, maar ik lig er nu wel wakker van. Moet ik dat doen? Moet ik zijn wens in vervulling laten gaan, ten koste van het toekomstbeeld dat ik voor mezelf heb?”

Geen compromis

“Ik vind het zo moeilijk dat ik het dilemma inmiddels ook fysiek voel. Vaak heb ik hoofdpijn of buikpijn. Het probleem is: dit is een van de weinige onderwerpen binnen een relatie waarbij gewoon echt geen compromis mogelijk is. En geen weg terug. Ik heb een vriendin die echt niet buiten de stad wilde wonen, terwijl haar vriend juist van het platteland komt. Uiteindelijk gaf ze toe en kochten ze een oude boerderij in de achterhoek. ‘lk doe het voor hem’, zei ze. Een jaar later was de relatie over en verhuisde zij terug naar Amsterdam. Heel verdrietig, maar deze keuze, die in eerste instantie al ingaat tegen je eigen gevoel, kun je terugdraaien. Weliswaar ging het in dit geval ten koste van haar relatie, maar daarmee heb je alleen jezelf en je vriend. Bij een kind ligt dat anders. Je kunt een kind niet terugdraaien, je kunt het niet half doen. Ik vind dat als we hiervoor gaan, het kind recht heeft op twee ouders die hem of haar met heel hun hart wensen.
Als ik daaraan denk, dan weet ik weer zeker dat ik het niet moet doen. Het is niet eerlijk ten opzichte van een kind. Maar op andere momenten blijft de twijfel toch. Als ik het niet doe, raak ik Bas dan op termijn kwijt? Hij kan nog jaren en jaren kinderen krijgen, misschien wordt zijn wens groter en groter. En verlaat hij me over vijf jaar wel. Of tien. Mijn hart breekt bij het idee. Hij is mijn grote liefde, met hem klopt het gewoon. Is het dan zo’n grote opoffering om toch een kind te krijgen? Het is waar, ik bén goed met kinderen. Los van het feit dat ik geen kind wil, denk ik dat ik een goede moeder zou kunnen zijn. En Bas en ik samen zouden goede, stabiele en liefdevolle ouders kunnen zijn.”

Geen toekomst

“Maar als ik die gedachte langer toelaat in mijn hoofd, vliegt het me altijd aan. Waar ben ik mee bezig? Ik wil dit helemaal niet. Waarom overweeg ik het dan überhaupt? Dat slaat nergens op. Een vriendin van me had het tegenovergestelde. Zij had een grote kinderwens, voor haar vriend was het onbespreekbaar. Zij heeft resoluut haar biezen gepakt. ‘Als je op zo’n onderwerp van mening verschilt, heb je geen toekomst’, zei ze stellig. Ik heb haar maar niet verteld over Bas en mij.
Ergens denk ik: misschien zou het wel het beste zijn als Bas me verlaat. Als hij kiest voor zichzelf en de toekomst die hij graag wil en hij een andere vrouw vindt met wie hij dat wel kan krijgen, heb ik daar vrede mee. Mijn hart zal gebroken zijn en ik zal hem verschrikkelijk missen, maar ik hou van hem en gun hem dat zijn wensen uitkomen. Het laatste wat ik wil, is dat hij voor mij zijn kinderwens laat varen en daar spijt van krijgt. Als hij graag vader wil worden, zal het altijd een gemis blijven als dat niet gebeurt. En uiteindelijk zal dat tussen ons in komen te staan.
Ik heb er zo veel over gepiekerd en dat heeft niets opgelost. Daarom probeer ik nu meer om het los te laten, met wisselend succes. Ik snijd het onderwerp niet aan bij Bas. Deels omdat ik bang ben voor het antwoord, deels omdat ik dan een reactie moet geven en die heb ik niet. Ik probeer mezelf keer op keer te vertellen dat met de tijd ook raad zal komen. En ik hoop maar dat dat waar is.”

Vriendin’s favoriet

Kun je gelukkig zijn zonder kinderen? Of ben je dat dan juist? En hoe kom je tot die keus, wel of geen kinderen? Het boek Gelukkig zonder kinderen is voor iedereen die door omstandigheden of uit eigen keus niet de weg van ouderschap volgt – en voor wie nog zit te dubben over deze bepalende beslissing. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: Vera houdt haar abortus verborgen voor haar man: ‘Drie kinderen is meer dan genoeg’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.

Gelukkig zonder kinderen
Lisette Schuitemaker