Ellen: ‘Hij is 34, ik ben 58. Deze relatie is niet voor eeuwig’

Tekst: Natascha de Vries

25 juni 2025

Ellen (58) heeft een verhouding met Ruben (34). Hun liefde is niet voor eeuwig, maar dat weerhoudt hen er niet van om er in het hier en nu van te genieten. In het geheim, want in de vooroordelen hebben ze geen trek. “Een sneue vrouw op leeftijd, die de illusie heeft dat een jonge man haar aantrekkelijk vindt.”

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘Oh, ik weet wel wat de mensen zouden zeggen hoor: ‘Hij profiteert vast van haar.’ Ik denk dat ze me zelfs een beetje zielig zouden vinden. Een sneue vrouw op leeftijd, die de illusie heeft dat een jonge man haar aantrekkelijk vindt. Ik weet precies wat de reacties zouden zijn en daarom hou ik mijn verhouding met Ruben verborgen.

Datinapp

Ik heb hem ontmoet nadat we een tijdje via een datingapp aan het chatten waren. Ik was een jaar weduwe, na een niet zo’n best huwelijk en toe aan wat aandacht en liefde. Mijn leeftijdswens stond per ongeluk bij een verkeerde categorie aangevinkt. Wist ik veel, de app was nog abracadabra voor me. Het was al een wonder dat ik een profiel had weten aan te maken. Ik had ook weinig vertrouwen in deze moderne manier van daten, maar wilde wel een poging wagen.
In het begin kwamen er geen reacties, wat niet zo gek bleek gezien de foutieve leeftijdscategorie. Tot daar ineens de toen 32-jarige Ruben was. Klopt je leeftijd?’ vroeg hij plompverloren in de chat.

Zo ontdekte ik dat ik in de verkeerde vijver zat te vissen. Toen ik hem bedankte en wilde verhuizen naar de zoekcategorie 50+, raakten we aan de praat.
Het kwam niet in me op dat dit zou leiden tot een ontmoeting. Ik heb zonen die maar een paar jaar jonger zijn dan Ruben. Het was vooral uit moederlijke belangstelling dat we wat wetenswaardigheden gingen uitwisselen. Hij was net een eigen bedrijf begonnen, toevallig in dezelfde sector als waarin mijn man werkzaam was geweest. We hadden het erover hoe die markt in elkaar zat en wat ik, vanaf de zijlijn, wist van de ontwikkelingen op dat vakgebied.”

Overeenkomsten

“Zo kwamen we op mijn weduwschap, iets waarover ik eerst niet wilde uitwijden, want wat moet zo’n knul met dat onderwerp? Maar Ruben moedigde me aan erover te vertellen. Ik hoef iets niet zelf mee te maken, om mee te kunnen leven zei hij en we stapten over op WhatsApp.
Ik vond het wel grappig, dit contact. Het voelde niet ongepast en tot mijn verbazing was ons leeftijdsverschil niet merkbaar. Natuurlijk zaten we in verschillende levensfasen, maar dat wekte eerder méér wederzijdse belangstelling dan minder. Ruben vertelde over zijn bedrijfje,
de verbouwing van zijn flat en de reizen die hij had gemaakt. Hij was een serieuze jongen. Lief, slim en doortastend.

WhatsApp-contact

Ik raakte op hem en op ons WhatsApp-contact gesteld.
En dat was wederzijds, zei hij. We spraken naar elkaar uit hoe fijn we onze ‘gesprekken’ vonden en dat we, ondanks het leeftijdsverschil, zoveel overeenkomsten hadden. Over veel zaken hadden we dezelfde mening en we deelden een paar favoriete bezigheden.
We hielden van koken, volgden fanatiek de schaatssport en we hadden allebei al op jonge leeftijd een ouder verloren.
We herkenden in elkaar hoe zoiets je als mens vormt. 

Thuis

WhatsAppen werd zo nu en dan bellen en op een dag appte hij: Ellen, ik heb morgen een klant in jouw stad. Heb je tijd voor een kop koffie? Tot mijn eigen verrassing merkte ik dat ik wat zenuwachtig werd van zijn voorstel. Ik voelde me blozen toen ik appte: Prima. Bij mij thuis?

Verward stond ik even later voor mijn kledingkast: wat moest ik aan morgen? Zou ik nog even langs de kapper gaan? ‘Ellen, wat is er loos met je?’ vroeg ik mijzelf vertwijfeld af.
Nu was ik in die tijd via de datingapp ook in contact gekomen met een andere man. Wij zouden die week óók voor het eerst gaan afspreken. Hij leek een prima match: 61 jaar, keurig en ontwikkeld en ook weduwnaar. Mijn oudste zoon die ik over hem vertelde, was enthousiast. Hij steunde me helemaal in mijn wens weer eens rond te kijken in de liefde. ‘Hij heeft wel wat van pa,’ zei hij over de foto van mijn date. ‘Zelfde type.’
Dat bedoelde hij positief. Hij had geen idee hoe volstrekt levenloos ik mijn huwelijk met mijn echtgenoot had ervaren. We waren goede ouders voor de kinderen en in dat opzicht een perfect team, maar mijn liefdesrelatie met hem heb ik de laatste decennia als frustrerend ervaren. Ik voelde me geen vrouw aan zijn zijde, slechts moeder van zijn kinderen. Er was nooit een complimentje, geen spoortje van trots dat ik zijn eega was of een flintertje belangstelling voor wat mij bezighield. En ik heb het hem nooit verteld, omdat het me eerlijk gezegd niets deed, maar ik was er tijdens zijn laatste levensjaar achtergekomen dat hij een affaire had. Toen hij onverwacht, op 62-jarige leeftijd overleed, was ik desondanks kapot van verdriet. Dat was om het verlies van die geweldige vader die hij voor de kinderen was. Maar als je het mij op de man af vraagt, moet ik wel bekennen dat ik hem als partner niet mis.”

Hier en nu

“En toen was daar dus die constatering van mijn zoon: je date lijkt op papa. Ik zag het nu ook; dezelfde keurigheid, op het saaie af. Schoenen als iedereen, overhemd als iedereen, kapsel als iedere man van zijn leeftijd en nu ik erover nadacht, hadden ook onze gesprekken weinig markants blootgelegd. Hij was, en ja dat is een beetje onaardig, dertien-in-een-dozijn. En toen ik bedacht wat deze man in mij losmaakte, namelijk niets, en wat Ruben mij deed, wist ik waar de lat zou moeten liggen.

Natuurlijk verklaarde ik mijzelf voor gek wat betreft Ruben. Dat zou toch nóóit wederzijds zijn? De vlindertjes die ik plots had voordat hij op bezoek kwam, voelden misplaatst, maar ik kon er niets aan doen. Ik zou ze in elk geval niet laten merken, besloot ik. Ze zouden ook heus weer overwaaien, zodra ik deze jongen die mijn zoon kon zijn, op de stoep had staan. Dan zou ik denken: wat een leuk joch, maar natuurlijk géén liefdeskandidaat.

‘Wat ben je mooi’

Zo ging het niet. Nee, het ging zo: Ruben belde aan, we keken elkaar aan. De vlinders in mijn buik vermenigvuldigden zich in razend tempo en toen ik stamelend iets probeerde te zeggen en het bloed naar mijn wangen voelde stijgen, zei hij simpelweg: ‘Wat ben je mooi.’ En daarmee was het beklonken.
Niet beklonken als in een relatie en we leefden samen nog lang en gelukkig. We zien beiden in dat het op de langere termijn niet werken zal. Ruben wil graag een gezin stichten en dat gun ik hem enorm. Geloof het of niet: ik gun hem dat hij een vrouw ontmoet met wie hij die droom kan waarmaken. We noemen wat we hebben geen relatie, maar een ‘verhouding’ en we houden haar geheim, omdat ze eindig zal zijn en we tot die tijd geen behoefte hebben aan oordelen en commentaar.

We leven in het nu en genieten van elkaars gezelschap, dat bestaat uit een of twee keer per maand een dag en nacht samen, meestal bij mij thuis. We zijn minnaars en zeker ook vrienden. We slapen met elkaar, maar brengen ook uren pratend door, met een goede fles rode wijn en een maaltijd die we gezellig samen hebben bereid.
Nooit voel ik het verschil in leeftijd van 24 jaar, ook niet als ik bij hem in bed stap. Alleen de eerste keer heb ik me onzeker gevoeld, hoewel ik weet dat ik mij gelukkig mag prijzen met hoe ik er voor mijn 58 jaar uitzie. Ruben heeft mij vanaf het begin op mijn gemak gesteld. Hij verzekert me dat hij me mooi en aantrekkelijk vindt en heeft ook verteld altijd al wel op iets oudere vrouwen te zijn gevallen.”

Geen verwachtingen

“Het is, denk ik, ons vermogen om ons er verder niets bij af te vragen, wat het zo leuk en goed houdt. Geen twijfel aan elkaars intenties, maar ook geen verwachtingen voor de toekomst. We zijn beiden ongebonden en doen niemand kwaad, dus mogen we er gewoon van genieten.
En ooit zullen onze wegen wel weer scheiden, we weten alleen nog niet wanneer. Dan wordt Ruben hopelijk de trotse vader van een prachtig gezin, samen met een leuke vrouw.  En ik vind dan misschien wel iemand van mijn eigen leeftijd met wie ik samen oud en grijs wil worden.
Ik heb het aan Ruben te danken dat ik weet dat ik geen genoegen hoef te nemen met een grijze muis. De man die dan naast mij komt te staan, moet uitstralen dat hij mij op waarde weet te schatten. Want ik mag er zijn.” 

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!