Ziekenhuisdag met een K3 tintje (1)
5 mei 2014
Vandaag krijgt Kyra de eerste MRI-scan waar ze met haar volle verstand bij is. Ontzettend spannend voor Kyra én Angelique.
Vandaag krijgt Kyra de eerste MRI-scan waar ze met haar volle verstand bij is. Ontzettend spannend voor Kyra én Angelique.
Voor het eerst heeft Kyra geen zin om naar het ziekenhuis te gaan. Vandaag is de eerste MRI-scan zonder dat ze onder zeil gaat, dus ze is enorm zenuwachtig. Ik probeer er geen ding van te maken, hoewel ik het zelf ook wel spannend vind. Want, hoe zou ze het doen? Zou ze stil blijven liggen? Raakt ze in paniek? Maar ik weet dat als ik er heel nuchter over doe, dat zij zich er dan niet al te veel van aantrekt.
Eenmaal in het ziekenhuis moeten we ons eerst melden bij het dagziekenhuis voor een infuus en daarna gaan we naar boven, naar de afdeling radiologie. Gelukkig hoeven we ook hier niet lang te wachten. Een grote, vriendelijk ogende meneer komt ons ophalen en begeleid ons naar de MRI-ruimte. Zodra we de kamer binnenkomen, ziet Kyra de grote machine staan en probeert ze zich achter mij te verstoppen. Gelukkig hebben de meneer en ikzelf vaker met dit bijltje gehakt, dus laat ik hem in alle rust uitleggen wat er gaat gebeuren. Ze mag op en neer met het bed en er wordt uitgebreid gespeeld met het apparaat, ter waarde van ongeveer een miljoen. Het ijs is gebroken en Kyra gaat rustig liggen en de technici zetten een leuk kinderliedje op, waar ze al gauw een stuk blijer van wordt. Ze wordt nog even ingepakt, krijgt een mooie OK-muts op en dan kan het feest gaan beginnen.
Ik ga bij haar voeten zitten, zodat ze mij kan zien, en het apparaat begint luid piepend wakker te worden. Mijn hart slaat 6 x over en ik wacht gespannen haar reactie af, maar die blijft uit. Ze heeft zich erin berust en merkt dat niemand haar pijn gaat doen. En langzaam maar zeker trekken we gekke bekken naar elkaar en beginnen we beiden te ontspannen. Totdat de meneer achter het scherm ineens de telefoon pakt en begint te bellen… Mijn hart schiet in mijn keel en ik krijg een vreemde smaak in mijn mond. Gedachten schieten als een sneltreinvaart door mijn hoofd: Is er iets mis? Waarom belt hij? Wie belt hij? En wanneer ik 3 minuten later iemand anders de ruimte achter het glas zie binnenkomen, is mijn paniek groot. Maar, in de MRI-scanner ligt een klein meisje, doodstil. En ik moet mij nu voornamelijk concentreren op mijn meisje, dus met veel moeite probeer ik mijn aandacht van het raam af te houden en weer gekke bekken te trekken naar Kyra. Maar wanneer de meneer weer in de MRI-ruimte komt om contrastvloeistof in te spuiten, moet ik hem toch vragen waarom hij nu belde. Zonder blikken of blozen kijkt hij op en vertelt hij mij dat het het protocol is. Hij moet de radioloog bellen, want die moet de kwaliteit van de foto’s goedkeuren. En terwijl mijn mond ‘ok’ zegt, zeggen mijn hoofd en hart: 'ja, ja…'
