De Club
22 september 2014
De banden die Angelique heeft gekregen met andere moeders in het ziekenhuis zijn heel speciaal. Angelique kan dan ook niet anders dan veel respect hebben voor de andere families.
De banden die Angelique heeft gekregen met andere moeders in het ziekenhuis zijn heel speciaal. Angelique kan dan ook niet anders dan veel respect hebben voor de andere families.
In deze periode, 2 jaar geleden, stierven de eerste kindjes die ik kende, aan kanker. Lieve, mooie, vrolijke kindjes, met wie we samen een kamer deelden en die we langzaam maar zeker beter leerden kennen. Mijn dochter had in die tijd een permanente katheter, dus ze lag veel in bed. Samen keken we dan naar die ene televisie in de zaal, pasten de moeders op elkaars kinderen als we even naar beneden moesten en maakten we kleine feestjes om de dag door te komen. Mooie banden ontstonden er tussen ons allemaal en soms was het gewoon fijn om je hart even te luchten bij iemand die jou zo begrijpt. We waren allemaal lid van dezelfde club.
In deze periode, 2 jaar geleden, maakte ik voor het eerst in mijn leven mee dat kanker op een gruwelijke manier gezinnen uit elkaar rukt. Liefdevolle, mooie gezinnen. Ouders, broertjes, zusjes, opa's en oma's die afscheid moesten nemen van een kindje dat de pech had om te moeten knokken tegen deze bizar oneerlijke ziekte en dat niet mocht overleven. En als ik naar mijn dochter kijk, besef ik me maar al te goed dat dat ons ook zomaar had kunnen overkomen. Een beangstigende gedachte, die voor te veel helaas werkelijkheid wordt. Maar al 2 jaar lang zie ik deze ouders overleven. Zie ik dat ze ergens de kracht vandaan hebben moeten halen om 's morgens op te staan, om hun dag in te vullen. En ik kan alleen maar meer respect hebben voor hen. En hoewel we elkaar niet meer dagelijks zien op de afdeling die ons zo verbindt, denk ik vaak aan hen en aan hun kindjes en kan ik me met geen mogelijkheid voorstellen wat voor een verdriet zij iedere dag met zich meedragen.
