Vriendin 21: Na jaren werd Deborah geholpen in de kliniek voor vage klachten.
22 mei 2013
“Laat haar maar liggen, het is gewoon aandachttrekkerij.” Dat soort reacties als Deborah (25) weer was flauwgevallen, daar werd ze radeloos van. “Ik voelde me zó onbegrepen. Niemand wist wat ik had.”
“Laat haar maar liggen, het is gewoon aandachttrekkerij.” Dat soort reacties als Deborah (25) weer was flauwgevallen, daar werd ze radeloos van. “Ik voelde me zó onbegrepen. Niemand wist wat ik had.”
Deborah: “Het eerste signaal dat het niet goed met me ging, kan ik me nog goed herinneren. Zes jaar geleden werkte ik naast mijn studie maatschappelijk werk in een café in mijn woonplaats Breda. Daar zakte ik door mijn benen. Ik stond aan de bar en zakte als een plumpudding in elkaar. Ik was volledig bij bewustzijn, maar mijn benen wilden gewoon niet meer. Een collega die het had gezien, hielp me overeind en gaf me een glaasje water. Mijn baas vroeg of ik wilde stoppen met mijn dienst en zei dat ik misschien beter naar huis kon gaan. Maar dat wilde ik niet, ik wilde verder werken.”
Lees het verhaal van Deborah in Vriendin 21 en praat mee op het forum.
