Thekla: ‘Mijn kinderen zijn beter af bij hun vader’

Thekla: ‘Mijn kinderen zijn beter af bij hun vader’

Thekla liet na haar scheiding de kinderen achter bij hun vader. ‘Het moederschap kostte me bergen energie. Dit was zo níet wat ik me erbij had voorgesteld.’

Thekla: “Na mijn scheiding ben ik verhuisd vanuit mijn geboortedorp in Friesland naar Den Haag. Onze twee kinderen, toen elf en vijf, bleven achter bij hun vader. In de praktijk betekent dat, dat ik ze soms een paar weken niet zie en dan weer een hele week elke dag. Met bellen is het net zo. Als de kinderen zin hebben om te facetimen of te bellen, kan dat altijd. Daar hebben we geen vaste regels voor. Ik ben altijd bereikbaar voor mijn kinderen, alleen ben ik dus niet fysiek bij ze.”

Geen oermoeder

“Ik was zeventien toen ik Isaac ontmoette en 21 toen ik zwanger raakte van hem. We kozen er bewust voor om jong kinderen te krijgen. Na de geboorte van de eerste, Anna, kreeg ik het moeilijk. Ik was moe, down en depressief. Achteraf vermoed ik dat ik een postnatale depressie had. Al weet ik dat niet zeker, omdat ik nooit met mijn klachten naar de huisarts ben geweest. In plaats daarvan ging ik door en deed ik alles wat van mij werd verwacht, al kostte me dat bergen energie. Dit was zo níet hoe ik me het moederschap had voorgesteld. Soms wilde ik gewoon met kinderwagen en al het water in lopen, zo ver was ik al heen.

In plaats van hulp te zoeken, probeerde ik het zelf op te lossen. Ik vond namelijk dat ik blij en dankbaar moest zijn met mijn leuke man en prachtige dochter. Als ik heel eerlijk ben, school er in mij gewoon geen oermoeder. Eerder onrust. Ik was hele dagen thuis met de baby. Ik hield me wel bezig met een zelf opgezette webshop, maar het was niet genoeg. Thuis kwamen de muren op me af. Het was alsof ik vleugels had, maar er niet mee kon vliegen, zoiets. Ik miste mijn vrijheid.

Toch bleef ik mijn best doen om de boel thuis draaiende te houden. Ik probeerde de perfecte huisvrouw, zorgzame moeder en lieve echtgenote te zijn. Ik deed het allemaal, maar één ding werd me steeds duidelijker: ik zat in een te strak keurslijf dat niet bij me paste.

Vriendinnenweekend

Dat inzicht werd bevestigd toen ik tijdens het stappen op een vriendinnenweekend ontdekte dat ik nog steeds in de smaak viel bij andere mannen. En dat liet me niet onberoerd. Want hoe lief Isaac ook voor me was, blijkbaar was wat hij mij gaf niet voldoende. Ik heb niets met die aandacht gedaan en er thuis eerlijk over verteld. Het voorval leek onschuldig, maar zorgde er wel voor dat ik me zelfverzekerder voelde en meer zelfvertrouwen kreeg. Dat trok uiteindelijk alsnog een wissel op onze relatie. Tot dan toe had ik Isaac altijd gevolgd in alles wat hij deed, vond en wilde. Nu kantelde dat. Ik kwam meer voor mezelf op. Isaac moest daaraan wennen, maar gaf me wel de ruimte om dingen te doen die ik wilde. Hij nam meer de zorg voor de kinderen op zich en ik deed vrijwilligerswerk, werd actief ouderraadslid en ging collecteren voor goede doelen.”

Zó ziek

“Samen kregen we ook nog een zoon, Bram. En ook dit keer had ik last van depressieve buien na de bevalling. Na een jaar knapte ik wat op, maar toen ik kort daarna opnieuw zwanger raakte, dit keer per ongeluk, ging het alsnog echt mis met mijn gezondheid. Ik vermagerde snel, liep met zwarte randen onder mijn ogen en had veel ontstekingen. Ik voelde me zo ziek, dat ik bang was dood te gaan. Na dertien weken besloot ik de zwangerschap af te breken. Ik kon het lichamelijk niet aan. Isaac steunde me, al was hij er ook voor me geweest als ik de baby had gehouden. Voor het eerst in mijn leven koos ik voor mezelf ten koste van iemand anders. Ik weet nog dat ik vlak voor de abortus tegen het kindje in mijn buik zei: ‘Sorry, ik moet dit echt doen, anders ben ik bang dat ik nooit meer de oude zal worden en hebben de andere kinderen niets meer aan me.’ Na de operatie knapte ik op en kreeg ik mijn levensenergie terug.”

Lees ook: Jo-Anne: ‘Mijn man verliet me toen ik doodziek was’

Begin van het einde

“Dat kiezen voor mezelf was het begin van het einde van de relatie met Isaac. Ik koos namelijk steeds vaker voor mezelf. Ik ging mijn webshop vanuit een plek buiten ons huis bestieren en dat zorgde er opnieuw voor dat Isaac zich moest aanpassen. Het werd me allemaal steeds duidelijker: het leven zoals we dat samen leidden, was niet het leven dat ik voor mezelf had uitgestippeld. We probeerden nog van alles, van goede afspraken maken over de zorg voor de kinderen tot zelfs een open relatie. Het hielp niet. In zijn hart wilde Isaac helemaal geen open relatie. Dus besloot ik bij hem weg te gaan voordat één van ons onomkeerbare schade kon aanrichten aan de hechte band die we ondanks alles hadden en nog steeds hebben. De kinderen waren toen twee en acht jaar oud. Omdat de kleinste nog zo jong was, ging ik trouw elke ochtend naar ons huis toe om voor hem te zorgen terwijl Isaac werkte. Als hij dan ’s avonds in bed lag, ging ik ook weer weg. Ik woonde in die tijd antikraak, niet echt een veilige omgeving voor de kinderen. Vandaar dat ik ze bij hun vader liet.”

Verliefd

“Dat heb ik drie jaar lang gedaan tot ik iemand ontmoette die uit Den Haag kwam, bijna tweehonderd kilometer verderop. Ik was meteen verliefd. Niet zozeer op hem, alswel op de stad. Heel apart, ik voelde me direct thuis in Den Haag. Er bruist een bepaalde energie, er is van alles te doen en ik was dol op de vele vegan en vegetarische initiatieven. Mijn grote droom is namelijk om ooit een warenhuis te openen met de naam The Vegan Factory, gespecialiseerd in bio-, eco-, fairtrade- en veganproducten. Als ik hier iets mee wilde, moest ik in Den Haag zijn. Dat zei ik tegen Isaac. Hij begon meteen te sputteren. Logisch, hij was bang dat ik de kinderen wilde meenemen en hij ze niet zo vaak meer zou zien. Maar dat was niet mijn plan. De kinderen mochten wat mij betreft zelf kiezen wat ze wilden. Ze kozen voor Isaac. Hij is toch de stabiele factor in hun leven. Natuurlijk was er verdriet, bij mij, bij Isaac, bij de kinderen. Maar de beslissing weg te gaan, gaf ook rust en duidelijkheid. Ik had er alle vertrouwen in dat het zou werken. Dus vertrok ik in mijn eentje met alleen mijn laptop, telefoon en wat kleding.”

Mezelf wegcijferen

“Zo makkelijk als ik het nu zeg, was het natuurlijk niet. De eerste week zonder de kinderen, voelde ik me geamputeerd. En soms nog steeds. Als Anna en Bram op vakantie gaan met hun vader en me leuke foto’s sturen, kan ik verdrietig worden en ze missen omdat ik er niet bij ben. Ik sta ook altijd huilend Sinterklaascadeautjes in te pakken omdat ik die blije koppies niet kan zien als ze het krijgen. Bovendien begrijpt bijna niemand mijn keuze, ook mijn moeder niet. In haar ogen was ik een ijskoningin, een moeder met nul verantwoordelijkheidsgevoel die haar gezin in de steek liet. Heftig, juist van haar had ik namelijk wel steun verwacht. Zij was vroeger altijd een moeder die huilend, chagrijnig en verzuurd aan het aanrecht stond. Ze was niet gezellig of leuk. Als kind heb ik echt op mijn tenen moeten lopen en alles gedaan om haar op te vrolijken en het haar naar de zin te maken. Ik heb in mijn jeugd geleerd mezelf weg te cijferen. En dat is iets wat ik beslist niet wilde voor mijn kinderen. Mijn moeder bleef bij mijn vader om de kinderen, maar was daardoor doodongelukkig. Net als de rest van het gezin. Dat is iets wat ik altijd heb onthouden.”

Gelukkig gescheiden

“Ik weet: ik geef mijn kinderen een ander voorbeeld dan wat zogezegd normaal is, maar ik ben absoluut geen slechte moeder. Ik hou zielsveel van mijn kinderen. En ik denk dat ze beter af zijn door ze bij hun vader te laten opgroeien. Juist omdat ik mezelf nog zo moet vinden in wat ik precies wil in dit leven. Isaac is me al die tijd blijven steunen, daar heb ik bewondering voor. Hij heeft me weleens toevertrouwd dat ik hem het mooiste cadeau ooit heb gegeven door de kinderen bij hem te laten. Als er iets met me is – als er geklust moet worden in een nieuw huis bijvoorbeeld – of ik ben ziek, komt hij met de kinderen naar me toe om me te helpen of voor me te zorgen. We zijn zoals dat zo mooi heet ‘gelukkig gescheiden’. Alles hebben we samen geregeld met één advocaat, in volledige harmonie. De overwaarde van het huis heb ik geschonken aan mijn kinderen. Geld interesseert me niet zo veel, zolang het de kinderen maar aan niets ontbreekt.”

Moeder op afstand

“Ik ben weliswaar een moeder op afstand, maar mijn antenne staat altijd aan. Mijn dochter appt me de hele dag door en neemt me zo mee in haar leven. Heerlijk. Mijn zoon belt regelmatig of we spelen online spelletjes. Als er iets is, ga ik naar ze toe. Beiden doen het goed, al missen ze me af en toe wel. Laatst bracht ik de jongste naar school, hij is nu acht. Ineens begon hij onbedaarlijk te huilen en klampte zich aan mij vast. Dat raakte me. Waar kwam dit ineens vandaan? Natuurlijk voel ik me op zo’n moment schuldig. Ik vroeg aan Isaac of ik terug moest verhuizen naar Friesland. Hij verzekerde me dat Bram dat ook bij hem deed. Later vertelde Bram me dat hij niets liever wilde dan mij in Friesland hebben: ‘Als ik veel geld had, kocht ik je terug.’ Die kwam binnen. Ik heb hem uitgelegd dat je niemand kunt kopen, maar dat ik wel graag bij hem wil zijn. Alleen niet in Friesland. Ik doe alles voor mijn kinderen, maar er is een grens wat mij betreft. Ik wil niet meer terug naar dat gevoel van onbehagen dat ik daar had. Ik wil niet als ik mijn leven overzie telkens moeten concluderen: is dit alles? Dat is echt een gepasseerd station.”

Meer rust

“Een tijdlang had ik een vriend, maar die relatie liep stuk. Op het moment ben ik dus single. Echte plannen maken voor de toekomst doe ik niet. Al is The Vegan Factory opzetten nog steeds een grote droom. Het heeft het me veel energie gekost om te komen waar ik nu ben. Ik heb tussendoor een burn-out gehad waar ik nu pas langzaam uit opkrabbel. Wel is er meer rust in mijn leven omdat ik me thuis voel bij de keuzes die ik heb gemaakt. Ik ben echt trots op wie ik ben en vind het mooi dat ik mijn kinderen levenslessen kan meegeven over zelfredzaamheid, je eigen pad volgen en voelen wanneer je leegloopt. Die komen hen beslist nog eens van pas.”

Lees ook: Janneke: ‘Ik verliet mijn gezin voor hem, maar na een maand maakte hij het uit’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.