Placeholder

Annette (41): ‘Mijn hulphond is het beste cadeau ooit’

Toen de eerste hulphond van epilepsie-patiënt Annette (41) met pensioen ging, dacht ze dat haar grootste droom – meedoen aan obstakelparcours Mud Masters – nooit meer zou uitkomen. Maar toen kwam labrador Zander in haar leven. “Dankzij Zander sta ik niet langer meer langs de lijn.”

Toen de eerste hulphond van epilepsie-patiënt Annette (41) met pensioen ging, dacht ze dat haar grootste droom – meedoen aan obstakelparcours Mud Masters – nooit meer zou uitkomen. Maar toen kwam labrador Zander in haar leven. “Dankzij Zander sta ik niet langer meer langs de lijn.”

Annette: “Het afgelopen jaar is er megaveel gebeurd met mij. Ik heb mijlpalen bereikt die ik nooit voor mogelijk had gehouden. En dat allemaal dankzij mijn geweldige, eigenzinnige hulphond Zander. Ik heb al eerder een hulphond gehad, Joico, dus ik weet wat zo’n dier voor iemand met epilepsie kan doen. Het is echt ongelofelijk. In het begin was ik er sceptisch over. Totdat Joico mijn leven redde toen ik bijna onder een auto liep. Ik had een absence. Je verliest dan een paar seconden het bewustzijn, maar dat merk je zelf niet. Daardoor zag ik de auto niet aankomen. Joico handelde perfect, hij weigerde door te lopen. Omdat zijn riem om mijn middel zat, stond ik ook stil. Net op tijd. Na die redding ging ik beter op Joico letten.

‘In het begin was ik er sceptisch over. Totdat Joico mijn leven redde’

Hij bleek twintig tot dertig minuten van tevoren aan te voelen wanneer ik een epileptische aanval kreeg. Dan likte hij mijn handen en keek hij me aan terwijl hij piepte. Door mijn medicijn in te nemen en twee uur te slapen, kon ik een aanval vermijden. Als je bedenkt dat ik gemiddeld een epileptische aanval per dag heb,waarbij ik zo’n vijf keer per jaar in het ziekenhuis beland, begrijp je het verschil dat een hulphond maakt. We raakten goed op elkaar ingespeeld. Dankzij Joico durfde ik meer te ondernemen, vaker de deur uit te gaan.” Toen Joico met pensioen ging, was ik veertig. Te oud om op sportief gebied nog wat op te bouwen, leek me. Ik dacht dat mijn droom de nitief voorbij was. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van mijn leven met Joico en van het hele idee dat ik ooit aan de Mud Masters mee zou doen.”

Even wennen
“En toen kwam Zander. Ik zie hem nog hier binnenkomen met de trainster van stichting Hulphond. Moet dit ielige hondje mij gaan helpen, was mijn eerste gedachte. Anderhalf jaar oud was hij en niet al te groot voor een labradorreu. Joico was een golden retriever en stond veel hoger op de poten. Bovendien was Joico veel rustiger. Zander kwam vrolijk en onderzoekend op me af en begon meteen mijn handen te likken. Net zoals Joico deed voor een epileptische aanval. Zou dit nieuwe hondje kunnen wat Joico zeven jaar lang voor mij had gedaan? Maar ik had Zander onderschat. Hij wist vanaf dag één precies waarom hij bij me was. Ik moest alleen even wennen aan zijn manier van dingen duidelijk maken. Als hij een epileptische aanval bespeurt, begint hij een half uur van tevoren te knorren als een varken. Hij blokkeert desnoods mijn weg en geeft niet op. Na vijf weken zei mijn zoon: ‘Vertrouw hem nou maar en neem je medicijn.’ Hij had gelijk. Zander is feilloos. Hij heeft nog geen aanval gemist. Hij waarschuwt me, pakt mijn tas met medicijnen, brengt me naar bed en komt naast me liggen.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 43. Kijk voor meer info op www.hulphond.nl