Irene: ‘Mijn zoon woog maar 670 gram bij zijn geboorte’
20 september 2017
Irene (45) was pas 26 weken zwanger toen haar zoon Thomas (14) werd geboren. Zijn vooruitzichten waren niet goed.Thomas redde het, vechtend voor zijn leven met zijn ouders aan zijn zijde. Maar dat ging niet vanzelf. “Er lagen meer draden dan kind in de couveuse.”
Irene (45) was pas 26 weken zwanger toen haar zoon Thomas (14) werd geboren. Zijn vooruitzichten waren niet goed.Thomas redde het, vechtend voor zijn leven met zijn ouders aan zijn zijde. Maar dat ging niet vanzelf. “Er lagen meer draden dan kind in de couveuse.”
Zwanger
Ik kon wel van de daken schreeuwen dat ik zwanger was, zo blij was ik. Maar met vijftien weken kreeg ik een zware bloeding. Ik krijg een miskraam, dacht ik. We belden de verloskundige, die onze vermoedens bevestigde: er was niets aan te doen. Ze wilde wel een echo maken om te zien of het vruchtje helemaal weg was. Daarop zagen we tot onze grote verrassing toch een hartje kloppen. Ik zeg weleens dat Thomas zich toen al met twee handjes aan mijn baarmoeder heeft vastgehouden.
In een roes
“Het ging niet langer alleen om het leven van mijn ongeboren kind: ook mijn leven stond op het spel. ‘Als we moeten kiezen tussen het ongeboren kind of de moeder, kiezen we altijd voor de moeder’, werd me gezegd. Het drong nauwelijks tot me door, alles ging in een roes aan me voorbij. De dag voor Thomas’ geboorte was ik heel ziek. Dat trok langzaam bij, maar voor de artsen was het een slecht teken. ‘Als jij je beter voelt, gaat het nog slechter met je kind’, zeiden ze. Ook op de monitor was te zien dat het slecht ging met de baby. Hij zou gehaald worden en wel meteen. Thomas werd gehaald na 26 weken, met een spoedkeizersnede. Toen ik bijkwam en hoorde dat we een zoon hadden, was mijn eerste gedachte: ah, nee… Ik wist namelijk dat vroeggeboorte voor jongetjes vaak ernstigere gevolgen heeft dan voor meisjes en was bang dat hij het niet zou redden. Daarom wilde ik hem ook niet zien. Wat als hij zou overlijden?
Enorme levenslust
“Thomas was vanaf zijn geboorte alleen maar bezig met overleven. Elk uur was er één. Een paar dagen na zijn geboorte kreeg hij een hersenbloeding. Arjen en ik vreesden voor z’n leven. Ik had gedacht dat hij een paar maanden in de couveuse zou moeten blijven en dat we hem dan mee naar huis mochten nemen. We hadden geen idee welk loodzwaar traject ons nog te wachten stond.
Lees het hele verhaal in Vriendin 38. Meepraten over dit onderwerp? Dat kan op ons forum.
