vrouw

Sandra heeft drie kinderen van drie vaders: ‘Ik weet dat er over me wordt geroddeld’ 

Sandra heeft drie kinderen: Levi (17), Julian (13) en Fay (3). Het idee dat die alle drie een andere vader hebben, is niet iets waar Sandra’s omgeving op zijn minst aan moet wennen. ‘De afkeurende blikken raken me nog steeds’

‘Klassiek verhaal’

Sandra: “Mijn oudste zoon Levi is een ‘klassiek verhaal’, zeg ik weleens. Ik werkte in de horeca en raakte ongepland zwanger van mijn baas. Mijn vrouwelijke collega’s liepen met hem weg. Ik niet echt. Maar als je mannen juist geen aandacht geeft, word je blijkbaar interessant.
We hadden een onenightstand, en na die ene keer was de spanning er voor hem wel af.

Zelfstandig

Ik vond het ook wel goed zo: hij was absoluut geen relatiemateriaal. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, schrok ik enorm. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad. Mijn moeder was depressief, waardoor ik ben opgevoed door mijn vader. Ik was enig kind en mijn vader was vrijwel altijd aan het werk, dus ik was altijd alleen. Dat heeft me gevormd. Het maakte me zelfstandig, maar tegelijkertijd miste ik er ook essentiële liefde en aandacht door. Als ik dit kind zou houden, wilde ik dat het voor hem of haar anders zou lopen. Ik klopte aan bij het Fiom (een hulporganisatie bij ongewenste zwangerschappen, red.) om me te laten informeren. Ik heb abortus overwogen. Ik was 23 jaar, niet heel jong, maar ik stond er wel alleen voor. Ik liet mijn baas weten waar ons avontuurtje toe had geleid, maar hij was duidelijk: als ik het kind hield, was het mijn probleem. Hij wilde er niets mee te maken hebben. Ergens had ik al verwacht dat hij zo zou reageren.”

Een rare tijd

“Ik had heel sterk het gevoel dat alles wel goed zou komen en besloot het kindje te houden. Op die leeftijd denk je ook nog dat je de wereld aankunt. En ik zou me in elk geval niet door zo’n man laten overhalen abortus te plegen. Er brak een rare tijd aan. Ik bleef voor de vader van mijn kind werken, maar hij sprak er met geen woord over. Ik denk dat hij me niet durfde te ontslaan uit angst dat ik over alimentatie zou beginnen. Op deze manier deed hij toch nog iets voor me, was vast zijn redenatie. Ik legde het naast me neer. Mijn collega’s wisten ook dat ik zwanger van hem was, want daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Ik voelde aan alles dat ik op het werk onderwerp van gesprek was, maar er was niemand die er openlijk over sprak, laat staan dat iemand mijn baas eens op zijn verantwoordelijkheid aansprak.

Gezinnetje

“Toen Levi anderhalf jaar was, kwam ik Marcel tegen, een oud-klasgenoot. Hij pakte me in via Levi: de eerste keer dat hij bij me thuiskwam, nam hij een enorm cadeau voor hem mee. Daar was ik als moeder gevoelig voor. Bovendien wilde ik zo graag een vader guur voor mijn kind. Misschien wel té graag. We kregen een relatie en eindelijk had ik een gezinnetje. Dat onze relatie niet optimaal was, wist ik wel. Marcel en ik hadden vaak ruzie en hij kon dan agressief uit de hoek komen. Toch spraken we geregeld over een kindje van ons samen. Toen ik zwanger raakte, was dat dan ook volledig gepland. Maar of het verstandig was? Ergens hoopte ik dat dit kind ons nader tot elkaar zou brengen, maar dat gebeurde niet. Marcel verloor zijn interesse in mij toen ik zwanger was. Julian werd te vroeg geboren: al na 34 weken, omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. Hij was prematuur en dysmatuur, wat betekent dat hij niet alleen te vroeg geboren was, maar ook een groeiachterstand had. De tijd dat Julian en ik samen in het ziekenhuis lagen, was ik voornamelijk alleen. Marcel kwam nauwelijks langs. Toen ik naar huis mocht, moest Julian nog een paar weken blijven. Ik wilde zo veel mogelijk bij hem zijn, maar Marcel vond dat onzin. ‘Hij ligt daar toch goed?’ zei hij dan. Ik liet me niet tegenhouden, dus ging ik alleen: een kind heeft zijn moeder nodig.

Toen Julian vier maanden was, kreeg ik het vermoeden dat Marcel een ander had. Hij was zo vaak weg, het klopte gewoon niet. Toen hij weer een keer niet kwam opdagen, heb ik de kinderen in de auto gezet en ben ik naar ons vakantiehuisje in het bos gereden. Daar trof ik hem aan met een veel jongere vrouw. Ik ben hem aangevlogen, zo boos was ik. En haar wilde ik ook iets aandoen. Marcel verdedigde haar: zij kon er niets aan doen. Dat maakte me alleen maar kwader. Waarom nam hij het voor haar op? Hij had me verraden!”

Lees ook: Jantiens ex ging vreemd met haar beste vriendin: ‘Haar vergeven? Nooit!’

Argwanende vrouwen

“Nog diezelfde week heb ik besloten onze woonplaats Amsterdam te verlaten. Ik wilde weg bij Marcel, maar ook weg uit de drukke stad en ons huis op de zevende verdieping. Ik wilde rust voor de kinderen. En ruimte. Bij toeval stuitte ik op een advertentie voor woningruil. Een ouder echtpaar bood hun eengezinswoning in een dorp aan, in ruil voor een woning in de stad. Dit was mijn kans! Een paar weken later was de verhuizing rond en zat ik in een dorp waarvan ik tot voor kort nog nooit had gehoord en waar ik dus ook niemand kende. Een flinke overgang, maar ik wist dat het voor de kinderen het beste was. Tot die tijd werkte ik nog voor Levi’s vader, die nog steeds met geen woord over zijn toen al vijfjarige zoon sprak. Ik sprak er ook niet met hem over, want dat had toch geen zin. Hij had inmiddels een vriendin, met wie hij twee kinderen had gekregen. Voor die twee was hij een goede vader. Dat stak me. Het ging me niet eens om mij, maar om Levi. Ik had het voor hem zo fijn gevonden als zijn vader ook naar hem omkeek… Toen ik een paar maanden na mijn verhuizing een baan vond in mijn nieuwe woonplaats, kwam ik wat meer los van de situatie. Dat was goed voor me. Dat ik als alleenstaande moeder met twee kinderen in een dorpse woonwijk kwam wonen, zorgde voor wat onrust onder de vrouwen in de straat. Ze waren argwanend, bang dat ik achter hun mannen aan zou gaan. Een alleenstaande moeder met twee kinderen van twee vaders: ik was er eerlijk over geweest, maar toch leidde mijn verhaal tot roddels. Zoiets voel je. Veel vrouwen waren terughoudend, maar na een tijdje kregen ze in de gaten dat ze van mij niets te vrezen hadden. Na alles wat ik had meegemaakt, zat ik helemaal niet op een man te wachten.”

Te veel van het goede

“Hoewel ik de gezelligheid van Amsterdam bleef missen, vond ik mijn draai in het dorp. Ik had het naar mijn zin in mijn nieuwe baan bij een kledingwinkel en de kinderen waren gelukkig. In de kledingzaak ontmoette ik op een dag Bas, een jonge vent die duidelijk liet merken dat hij me leuk vond. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van: we scheelden veertien jaar! Maar ik was ook wel van hem gecharmeerd. Hij was echt een leuke man: charmant, lief, grappig. Toch aarzelde ik even toen hij me mee uitvroeg. Moest ik dit doen? Ik was al zo’n dankbaar roddelonderwerp. Als ik dan ook nog eens met een veel jongere man uitging, zou het hek van de dam zijn. Ach, één date kon geen kwaad, besloot ik. Maar toen werd ik verliefd… Wat ik niet wist, was dat Bas uit een welgestelde familie komt. Dat maakte de roddels natuurlijk des te sappiger. Niet alleen ging ik als 36-jarige vrouw met een 22-jarige jongen uit, ik zou dat ook nog eens alleen doen omdat ik op zijn geld uit was. Maar ik wist niet eens dat hij dat had! Ik vond hem écht heel leuk. We hadden het fijn samen en ik was gelukkig. Ook Levi en Julian konden het goed vinden met Bas. Bas had al vanaf het begin aangegeven dat hij jong vader wilde worden. Hij is geadopteerd en wilde iets van zichzelf, met zijn dna. Dat begreep ik wel, maar ik vond twee kinderen eigenlijk wel genoeg. Daarbij: drie kinderen van drie mannen? Dat was toch echt te veel van het goede! Na een jaar begon ik er toch anders over te denken. Waarom zou ik me zo laten leiden door wat anderen misschien zouden denken? Bovendien zag ik hoe graag Bas het wilde. En zo raakte ik zwanger van Fay. Bas was lief voor me tijdens mijn zwangerschap, hij was enorm betrokken. En dat bleef zo toen onze dochter was geboren. Eigenlijk klinkt het perfect als ik het nu zo vertel. Toch liep het verkeerd…”

Zo veel mogelijk liefde

“Anderhalf jaar geleden brak het me op. Ik kreeg het benauwd, de relatie verstikte me. Dat lag niet aan Bas, maar aan mij. Ik heb nooit geleerd hoe het is om in een gezin te leven en ik had mijn kinderen altijd alleen opgevoed. Ik werd ongelukkig van bij Bas zijn, ondanks het feit dat hij zo lief was. Onze liefde was overgegaan in vriendschap en dat was voor mij niet genoeg. We hadden een broer-zusrelatie en dat wilde ik niet. Tegelijkertijd wilde ik niets liever dan een gezin zijn. Het was zo dubbel. Ik kon er jaloers van worden als ik zag dat het bij anderen wel lukte. Ik had gefaald en dat voelt nog steeds zo. Bas was er kapot van, maar hij voelde het ook wel aankomen.Hij merkte dat ik steeds ongelukkiger werd en dat was het laatste wat hij wilde. We hebben nu co-ouderschap en dat gaat goed. Ik vind het vreselijk dat ik mijn kinderen niet heb kunnen geven wat ik vroeger zelf zo heb gemist: een thuis met een vader én een moeder, maar ik doe er alles aan om ze zo veel mogelijk liefde te geven. Gelukkig heeft Fay wel een vader die naar haar omkijkt, maar Levi en Julian missen dat. Julian wil Marcel niet meer zien om wat hij mij heeft aangedaan. Het gemis van een vader doet ze allebei veel verdriet. Pas zag Levi zijn vader voor het eerst op een begrafenis. Ze stonden vrijwel naast elkaar, maar zijn vader deed alsof hij hem niet zag. Het is vreselijk om te zien wat dat met Levi doet.”

Faalgevoel

“De afkeurende blikken die ik weleens krijg als ik vertel hoe ons gezin in elkaar steekt, raken me nu harder dan vroeger. Net als de roddels erover. Dat komt omdat ik het zelf ook erg vind dat het zo is gelopen. Door de reacties van anderen word ik met mijn neus op de feiten gedrukt en komt het gevoel dat ik heb gefaald omhoog. Pas boekte ik een vakantie en dan moet ik dus allemaal verschillende achternamen opgeven bij het reisbureau. Ik zag die vrouw even verbaasd kijken en wist meteen wat ze dacht. Ach, feit is dat ik ze alle drie voor geen goud had willen missen, ik hou zielsveel van mijn kinderen. Mijn leven is alleen niet zo gelopen als ik van tevoren had gedacht. Ik weet niet of er ooit nog een nieuwe partner komt. Mijn ervaring heeft me inmiddels geleerd dat ik er niet voor in de wieg ben gelegd. Maar zeg nooit nooit natuurlijk.”

Lees ook: Eveline: ‘Ik wil een vader voor mijn kinderen, daarom blijf ik bij hem’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.