Marjolein: ‘Ik heb mijn leven te danken aan mijn zus Marieke’

15 september 2017

Drie jaar geleden wordt bij Marjolein (47) acute lymfatische leukemie (ALL) vastgesteld. Ze krijgt chemotherapie en moet bestraald worden, maar de enige manier om echt te genezen is een stamceltransplantatie. Gelukkig blijkt haar zus Marieke (41) een match. “Dankzij haar leef ik nog.”

Drie jaar geleden wordt bij Marjolein (47) acute lymfatische leukemie (ALL) vastgesteld. Ze krijgt chemotherapie en moet bestraald worden, maar de enige manier om echt te genezen is een stamceltransplantatie. Gelukkig blijkt haar zus Marieke (41) een match. “Dankzij haar leef ik nog.”

Acute leukemie
“Die vrijdag erop ging ik ’s ochtends vroeg, vóór mijn werk, naar het ziekenhuis om weer bloed te prikken. Nog diezelfde avond werd ik gebeld door het ziekenhuis. Ik had net boodschappen gedaan, omdat we de volgende dag naar de camping zouden gaan, maar ik moest me direct melden op de eerste hulp. En ik kreeg het advies om ook spullen mee te nemen voor de nacht. Pas toen begon het te dagen dat er iets anders aan de hand moest zijn. In de auto op weg naar de eerste hulp heb ik dat ook uitgesproken tegen mijn partner Maurice: ‘Ik heb vast leukemie’. 
 

Thuisfront
Intussen was Marjoleins zus Marieke al op de hoogte van het ziekenhuisbezoek. Marjolein: “Ik wilde vragen of mijn vader op de kinderen kon passen, maar belde per ongeluk Marieke. Zij woont 150 kilometer bij me vandaan, maar bleek die dag toevallig bij mijn vader. Marieke heeft toen mijn kinderen, die op dat moment dertien en elf waren, opgevangen en gezellig spelletjes met ze gedaan.” Marieke: “Natuurlijk was ik bezorgd, maar pas toen mijn vader me kwam aflossen en ik zijn gezicht zag, wist ik dat het goed mis was. Hij wilde in het bijzijn van de kinderen niet zeggen wat er aan de hand was, maar toen ik hoorde dat Marjolein leukemie had, werd ik helemaal hyper. Ik dacht: ze gaat mama achterna.  

Stamceldonatie nodig
Al snel werd duidelijk dat chemotherapie alleen Marjolein niet zou redden. Ze had een stamceltransplantatie nodig om te kunnen genezen. Gelukkig wilden zussen Ellen (49) en Marieke allebei zonder twijfel doneren. Marieke: “De kans dat er een match is tussen familieleden is per lid 25 procent. Niet eens zo heel groot dus. Maar ik wist meteen: dit wil ik doen. Ook nog voordat ik me had laten informeren. Je kunt als naaste helemaal niks als iemand zo ziek is. Je bent machteloos. Als ik een match zou zijn, zou ik in ieder geval iets kunnen dóén voor Marjolein.”
 

Marjolein: 'Het was emotioneel zwaar, maar het lukte ons positief te blijven' 
 

Zus Ellen bleek helaas geen donor te mogen zijn. Ze heeft astma en colitis ulcerosa, een ontstekingsziekte van de dikke darm. Als donor moet je helemaal gezond zijn, dus viel zij af. Alle hoop was dus gevestigd op Marieke. “Er werd bloed bij me afgenomen en toen moesten we wachten op de uitslag. Dat was ontzettend spannend. Na een paar dagen kwam de uitslag: ik bleek een match! Mijn HLA-typering, een ingewikkeld soort bloed- groep die onder meer voorkomt op de witte bloedcellen en de bloedstamcellen, kwam overeen met die van Marjolein. Ik was zo blij. Want ik wist dat haar overlevingskans daar- mee op 75 procent kwam te liggen.” 

Lees het hele verhaal van Marjolein in Vriendin 37 en praat mee op het forum.