Nadia: ‘Zonder Laura’s hulp was me de opvoeding niet gelukt’

17 augustus 2017

Nadia (41) was nog maar net bevallen van haar zoontje, toen haar man omkwam bij een auto-ongeluk. Buurvrouw Laura (64) ving Nadia op. “Dankzij haar heb ik er nooit alleen voor gestaan.”

Nadia (41) was nog maar net bevallen van haar zoontje, toen haar man omkwam bij een auto-ongeluk. Buurvrouw Laura (64) ving Nadia op. “Dankzij haar heb ik er nooit alleen voor gestaan.”

Nadia: “Ik krijg nog altijd een warm gevoel als ik terugdenk aan de manier waarop Laura dertien jaar geleden in ons leven kwam. Ze woont hier om de hoek en past al haar leven lang op buurtkinderen. Ik had haar nog nooit gezien of gesproken, maar toen een stel dat tegenover ons woonde ging verhuizen, boden ze ons hun traphekjes aan. En oppas, Laura dus. Ik was in die periode hoogzwanger en dacht alles al goed geregeld te hebben; mijn schoonzus zou straks komen oppassen. Maar mijn man Hakim zei: ‘Ga toch maar kennismaken met Laura. Wie weet hebben we haar ook wel nodig.’ Alsof hij al iets voorvoelde.”

Laura: “Nadia kwam vlak voor de geboorte van Tariq kennismaken. We hadden direct een klik.”
Nadia: “Helemaal waar. We hebben gezellig bij Laura op de bank zitten kletsen. Ik was meteen enthousiast over haar. Er hing een fijne sfeer in haar huis en er liepen oppaskindjes rond. Bovendien was er een leuk hondje. Laura was van meet af aan heel duidelijk tegen mij, daar hou ik wel van. Ze zei: ‘Als jullie van plan zijn binnen een jaar te verhuizen, begin ik er liever niet aan.’”
Laura: “Klopt. Het mooie aan dit werk is tenslotte kinderen zien opgroeien. Ik heb al zo’n veertig jaar oppaskinderen, waarschijnlijk ben ik een van de eerste oppasmoeders in Nederland. Nadat mijn kinderen waren geboren, dacht ik: waar er drie rondlopen, kunnen er best meer bij. Dus nam ik ook de twee kinderen van mijn buurvrouw een paar dagen per week onder mijn hoede, terwijl zij werkte. Inmiddels zijn mijn eigen kinderen allang volwassen. Maar ik ben blijven oppassen. En tja, toen de overburen van Nadia verhuisden, was er ruimte voor een nieuw oppaskindje.”
 

'Hakim verbouwde ons huis en ik kreeg de keuken waar ik altijd al van droomde'

In shock
Nadia: “Het was de bedoeling dat Laura zou inspringen op het moment dat ik weer zou gaan werken, drie maanden na de geboorte van Tariq. Maar dat liep anders, doordat Hakim plotseling overleed. Hakim en ik kenden elkaar al heel lang: hij was de broer van mijn vriendinnetje en tien jaar ouder. We komen allebei uit een traditioneel Marokkaans gezin met veel strenge regels als het gaat om samenzijn voor het huwelijk. Om alle regels te omzeilen, trouwden we. Ik was nog jong: zeventien jaar. In het begin van ons huwelijk woonden we wel bij elkaar, maar waren we lang niet altijd samen. Ik studeerde nog en heb op mezelf gewoond in Amsterdam en Gent. Hakim liet me volkomen vrij. Hij was zelfverzekerd, totaal niet jaloers en zei vaak tegen me: ‘Doe je ding.’ Pas na een paar jaar zijn we ons gaan settelen in Almere. Hakim verbouwde ons huis en ik kreeg de keuken waar ik altijd al van droomde. Hakim kon overigens ook goed koken. Geëmancipeerd als hij was, stelde hij voor om huisvader te worden toen we na veertien jaar besloten voor een kindje te gaan. In dat opzicht leek Hakim in niets op de zogenaamde stereotiepe Marokkaan.

Ik wil hem niet verheerlijken, omdat hij dood is; Hakim was ook regelmatig depressief, dat was moeilijk. Maar over het algemeen lachte het leven ons toe. We vlogen er samen doorheen en deden vrijwel alles met z’n tweeën. Toch stond ik er alleen voor vanaf het moment dat Tariq werd geboren. Tariq werd vlak na zijn geboorte in het ziekenhuis opgenomen met het RS-virus, dat een infectie aan deluchtwegen veroorzaakt. Op datzelfde moment lag Hakim ook in het ziekenhuis vanwege een knieoperatie. Ik had daardoor niets aan hem en was alleen maar van de ene naar de andere ziekenhuiskamer aan het rennen. Later werden ze nóg een keer tegelijk opgenomen: Tariq ditmaal vanwege een liesbreuk en Hakim opnieuw voor zijn knie. Toen ze eenmaal allebei weer thuis waren, complimenteerde Hakim me. ‘Jij kunt dit ook alleen’, zei hij. Ik vond het apart dat hij dat zei, zomaar uit het niets. Ik was er ook een beetje boos over, dacht dat hij wilde terugkrabbelen en toch minder vadertaken op zich zou willen nemen. Maar dat was niet zo, verzekerde hij me. 

Een paar weken later, toen Tariq net drie maanden oud was, kreeg Hakim een auto-ongeluk. Hij reed tegen een boom en overleed ter plekke. Ik was in shock. Ik kon het gewoon niet geloven.” Laura: “Ik hoorde het van een van de buren. Vreselijk. Wat een verdriet. Hakim heb ik nooit ontmoet. Dat is, nu ik zo verbonden ben met Nadia en Tariq, weleens jammer. Zodra ik van het ongeluk hoorde, ben ik naar Nadia toe gegaan. De hele kamer zat vol familieleden en vrienden.”

Lees het hele verhaal van Nadia in Vriendin 33.