Ida: ‘De moordenaar van mijn dochter woont nu om de hoek’
16 augustus 2017
Ida’s negentienjarige dochter Célesta werd in 2012 om het leven gebracht door haar vriend. Ida was kapot van verdriet. Nu, vijf jaar later, blijkt de moordenaar van haar dochter bij haar in de buurt te wonen. “Ik ben bang. Niet voor hem, maar voor mezelf. Omdat ik zó boos ben.”
Ida’s negentienjarige dochter Célesta werd in 2012 om het leven gebracht door haar vriend. Ida was kapot van verdriet. Nu, vijf jaar later, blijkt de moordenaar van haar dochter bij haar in de buurt te wonen. “Ik ben bang. Niet voor hem, maar voor mezelf. Omdat ik zó boos ben.”
Kapot van verdriet
Haar dochter Célesta van negentien jaar werd op 15 januari 2012 na een nacht stappen en een fikse ruzie met 85 messteken gedood door haar vriend Ruud, toen 24 jaar. Dat gebeurde in Ida’s huis in Zoetermeer, waar de twee ook woonden. Ruud meldde zich na de gruwelijke daad meteen op het politiebureau. Ida: “Ik was op dat moment niet thuis, hoorde het vreselijke nieuws pas later. Mijn leven stortte in. Ik was kapot, voelde een niet te beschrijven pijn. Célesta was mijn alles, mijn leven, mijn enige dochter. Ik hield zó veel van haar. We waren meer vriendinnen dan moeder en
dochter, hadden veel lol en konden overal over praten. Regelmatig gingen we samen op stap of naar een Nederlandstalig concert. Zij steunde mij en ik haar.”
'Ik was op van de zenuwen'
Grote leegte
Na Célesta’s dood veranderde Ida’s leven ingrijpend. “Ik was altijd een feestbeest, maar nu had ik nergens meer plezier in. Ik voelde alleen maar een grote leegte, een intens verdriet dat bij de kleinste dingen weer opborrelde. De gedachte aan hoe ze ’s morgens beneden kwam en ik aan haar gezicht al kon zien of ze in een goed humeur was of niet, haar aanstekelijke schaterlach, het samen meezingen met muziek. Ik miste het allemaal zo.” Blijven wonen in het huis waar Célesta was vermoord, dat kon Ida niet. Slachtofferhulp hielphaar bij het zoeken naar een woning in een andere plaats. “Dat werd Schiedam, omdat ik daar ben geboren en er enkele vriendinnen wonen. De hele verhuizing ging langs me heen. Het kon me weinig schelen waar ik naartoe zou gaan; ik werd geleefd door mijn verdriet. Toen ik met een vriendin nieuwe meubelen kocht, wees ik die lukraak aan. Pas later drong tot me door wat ik had aangeschaft. De meubelen waren totaal mijn smaak niet, behalve het vitrinekastje dat ik voor Célesta heb ingericht. Daarin staan herinneringen aan haar, zoals haar pumps, foto’s, knuffels en andere spulletjes.” In de tussentijd hield het strafproces Ida bezig. Dat duurde een half jaar, tot aan de rechtszaak op 24 juli 2012. Ruud S. werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van acht jaar wegens doodslag. “Ik kreeg tijdens de
rechtszaak spreekrecht, maar toen ik aan de beurt was, sloeg ik dicht. Ik was op van de zenuwen. Uiteindelijk heeft iemand van Slachtofferhulp mijn verklaring opgelezen. Achteraf jammer, want ik had het graag zelf willen doen.”
Lees het hele verhaal van Ida in Vriendin 33.
