Astrid: ‘Na veertien jaar werd ik toch nog zwanger’

5 juli 2017

Astrid (43) en haar grote liefde Rick (47) wilden niets liever dan een gezin. Maar zwanger worden lukte niet, wat ze ook probeerden. Tot Astrid na veertien jaar zwanger bleek. “Ik blijf me dagelijks verwonderen over het feit dat ik nu mama ben.”

Astrid (43) en haar grote liefde Rick (47) wilden niets liever dan een gezin. Maar zwanger worden lukte niet, wat ze ook probeerden. Tot Astrid na veertien jaar zwanger bleek. “Ik blijf me dagelijks verwonderen over het feit dat ik nu mama ben.”

'Ik had goede hoop dat het zou lukken, ik bleef positief'

Goede hoop
“Uit de eerste test die we deden, bleek dat Ricks zaad niet van goede kwaliteit was. Maar een tweede test wees juist uit er niks mis mee was. En een lichamelijke oorzaak werd niet gevonden. We doorliepen alle mogelijke behandelingen: ivf, het zwaarste geschut als het niet lukt om kinderen te krijgen, IUI (intra-uteriene inseminatie) en KI (kunstmatige inseminatie). Ik was constant bezig met hormonen, mijn eisprong en ziekenhuisbezoeken. Onze eerste ivf-poging was verschrikkelijk. Mijn eicellen werden aangeprikt door iemand die stage liep en dat ging niet helemaal zoals het hoort. Ik verging van de pijn. Stel je de heftigste menstruatiepijn voor, met daarbij het geprik van een naald in je buik. Huilend heb ik de ingreep doorstaan. Rick vond het heel heftig: ‘Zo wanhopig wil ik je nooit meer zien’, zei hij. Maar het resultaat was fantastisch: acht mooie embryo’s. Ik had goede hoop dat het zou lukken, ik bleef positief. Ook al was het een zware tijd: Ricks vader was net overleden en daar had hij het heel moeilijk mee. Helaas mislukten al onze ivf-pogingen. Geen embryo bleef zitten. Ik werd er verdrietig van om zwangere vrouwen te zien. Helemaal toen ik een keer een zwangere vrouw een wijntje zag drinken onder het motto: dat kan best. Dat raakte me. Ik had er echt alles voor over om zwanger te raken en deze vrouw ging er zo onvoorzichtig mee om.”

'Ik belde het ziekenhuis en de hele medische molen werd weer in gang gezet'

Allerlaatste poging
Toen ik veertig werd, begon het ineens weer te kriebelen. Mijn vader was net overleden, misschien zette dat me ook wel aan het denken. Ik wilde zo graag iemand ‘van mezelf’ hebben, iemand die echt bij je hoort. Ik overwoog een nieuwe ivf-poging. Als ik het nu niet doe, doe ik het nooit meer, dacht ik. Ik voelde me sterk en wist dat ik de pijn aan zou kunnen. Rick schrok wel even toen ik er weer over begon, maar hij stond er ook weer voor open.
Ik belde het ziekenhuis en de hele medische molen werd weer in gang gezet. We mochten meteen komen: ze zetten de vaart erin, vanwege mijn leeftijd. De ivf-behandeling was pijnlijk, maar ik kon het veel beter aan dan de eerste keer. Waarschijnlijk omdat ik wist wat me te wachten stond. Dit zou mijn allerlaatste poging worden, daar was ik heel stellig in. Als dit niet zou lukken, zou ik me er definitief bij neerleggen dat we nooit ouders zouden worden.
Weer waren er acht prachtige embryo’s. De eerste terugplaatsing mislukte. Ik was vreselijk teleurgesteld, maar hield hoop. De tweede en de derde terugplaatsing leverden ook niet het gewenste resultaat op. Toen we aan de laatste terugplaatsing waren toegekomen, wist ik dat het zou mislukken. Ik voelde het aan alles. Ik was alleen thuis toen ik ongesteld werd. Het was over, klaar. Huilend belde ik Rick. Het was november, vlak voor de feestmaand dus, en ik heb mijn gezonde leefstijl direct overboord gegooid. Ik liet yoga en broccoli voor wat ze waren, begon weer met roken en nam weer een wijntje. Ik had veel verdriet, maar wilde absoluut niet bij de pakken neer gaan zitten. Daarvoor ben ik te positief ingesteld.”

Lees het hele verhaal van Astrid in Vriendin 27.