Placeholder

Moniek: ‘De man die mijn familie doodde, was na acht maanden alweer vrij’

De automobilist die de ouders en het dochtertje van Moniek (40) doodreed, blijkt nu zijn straf deels te ontlopen. Moniek is er kapot van. Toch probeert ze zich op de toekomst te richten. “Ik doe nu wat mijn moeder wilde: ik brei slofjes voor zieke kinderen. Dat was haar droom.”

De automobilist die de ouders en het dochtertje van Moniek (40) doodreed, blijkt nu zijn straf deels te ontlopen. Moniek is er kapot van. Toch probeert ze zich op de toekomst te richten. “Ik doe nu wat mijn moeder wilde: ik brei slofjes voor zieke kinderen. Dat was haar droom.”

‘In één klap waren mijn verleden en toekomst weggevaagd’

Vreselijk ongeluk
Op 19 mei 2013 veranderde ons leven voor altijd. Het was Eerste Pinksterdag. Mijn vriend Erik was in Frankrijk om te fietsen met vrienden, ik logeerde dat weekend met ons dochtertje Ize van twee bij mijn ouders in het Limburgse Meijel. ‘Opa en oma Meijel’, heetten ze voor Ize. Ik was aan het trainen voor een loop en ging die ochtend tien kilometer hardlopen. Mijn ouders zouden me met Ize tegemoet fietsen. Ik had ze uitgelegd waar ik ging lopen: naar het volgende dorp en weer terug. Ik vond op een gegeven moment dat ze er wel erg lang over deden, ik was ze nog steeds niet tegengekomen. Maar, besloot ik: die staan vast ergens te praten en Ize te showen. Nadat ik een brug over rende, zag ik allemaal mensen en auto’s staan: er was iets gebeurd. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een fiets liggen. Ik vroeg een man wat er aan de hand was. ‘Een vreselijk ongeluk’, zei hij. Meteen vroeg ik of er een kindje bij betrokken was. Toen de man zei dat het een baby betrof, weet ik nog dat ik dacht: o, dan zijn zij het niet. Het volgende moment keek ik naar de grond en zag ik het laarsje van mijn dochter liggen. Verderop, op het fietspad, lag mijn vader. Ik ging door het lint. Een politieman die in de gaten kreeg wie ik was, leidde me weg, naar een huis in de buurt. Ik besefte niet wat er was gebeurd. Ik dacht dat ze zwaargewond waren, maar leefden. Op het moment dat ik werd weggehaald, belde Erik. Die heb ik nog toegeroepen dat er een ongeluk was gebeurd en het niet goed ging. Even later kreeg ik te horen dat ze alle drie waren overleden. Ik heb Erik meteen teruggebeld. Verder is het enige wat ik dacht: dit is een nachtmerrie, straks word ik wakker. Maar het bleek echt. In één klap waren mijn dochter en mijn ouders weg: mijn verleden én mijn toekomst waren weggevaagd.”

'Ik besefte niet goed wat er was gebeurd'
 

Confronterend
“De veroorzaker van het ongeluk was een Poolse automobilist die, zo werd later bewezen, veel te hard reed. Hij vloog uit de bocht en kwam op het fietspad terecht, precies waar mijn ouders fietsten. Pas veel later bedacht ik dat hij me voorbij moet zijn gereden terwijl ik hardliep. Ik heb hem ook tegen de auto geleund zien staan. Na het ongeluk kon ik mijn ouders’ huis niet in, omdat ik geen sleutel bij me had, dus ik werd opgevangen bij mijn tante, de zus van mijn moeder. Hoe ik die eerste dagen ben doorgekomen, weet ik niet. Ik besefte niet goed wat er was gebeurd. Het ongeluk was op zondag: de vrijdag erna hebben we een herdenkingsdienst voor Ize gehouden, hier in Brabant. Daar kwamen achthonderd mensen op af, iedereen leefde mee. In die tijd hebben we ook erg veel brieven en kaarten gekregen uit het hele land. Op vrijdagavond was er een kerkdienst in Meijel, de volgende dag een besloten crematie. Binnen een week was alles achter de rug. Toen we zaterdagavond thuiskwamen, was dat zó confronterend: overal speelgoed van Ize en haar kamertje, waar ze nooit meer zou komen.

Lees het hele verhaal van Moniek in Vriendin 24 en praat mee op het forum.