Placeholder

Claudia Schoemacher: ‘Ik ben uit een diep dal omhoog gekrabbeld’

Claudia Schoemacher (47) is net over een flinke dip heen. Toen haar man, cosmetisch arts Robert Schoemacher, problemen kreeg met de Belastingdienst, was de maat vol: ze vertrok naar Spanje. “Op mijn laatste krachten ben ik daarnaartoe gegaan.”

Claudia Schoemacher (47) is net over een flinke dip heen. Toen haar man, cosmetisch arts Robert Schoemacher, problemen kreeg met de Belastingdienst, was de maat vol: ze vertrok naar Spanje. “Op mijn laatste krachten ben ik daarnaartoe gegaan.”

‘Het leek wel of de planeten totaal verkeerd stonden’

Hoe belandde je in dat diepe dal?
“Het gebeurde twee jaar geleden. Vlak daarvoor, in 2014, had ik een heel druk jaar met veel werk. Ik deed de pr voor Christine le Duc, had mijn eigen rubriek in een weekblad en deed er nog wat pr-klussen bij. Eind 2014 ging ik met mijn gezin en mijn vader op vakantie naar Sardinië. Hij is Italiaans en voor het eerst in mijn leven zag ik zijn geboorteplek. Hartstikke leuk. Rond de jaarwisseling werd ik somber. Het begon ermee dat mijn rubriek en het werk bij Christine le Duc stopten. Vlak daarna kreeg mijn man opnieuw problemen met de Belastingdienst. Toen pleegden mensen in mijn omgeving zelfmoord en overleed ook modeontwerper Frans Molenaar, een vriend. Het leek wel of de planeten totaal verkeerd stonden. Ik hoor van veel mensen dat 2015 zwaar aanvoelde en dat voelde ik ook. Ik werd heel erg down.”

Waarom vertrok je naar Spanje?
“Mijn vader had er jarenlang gewoond en daar had ik fijne herinneringen aan. Ik vond het daar zo relaxed. Mijn vader was net bij ons komen wonen vanuit Spanje. Het was uit met zijn vriendin en opeens stond hij met zijn koffertje voor onze deur. Nu vroeg ik hem hoe hij het zou vinden om met z’n allen terug te gaan naar Spanje. Dat leek hem leuk. En zo is het gegaan. Dat wil zeggen: mijn vader, Livia en ik vertrokken. Robert moest werken, dus hij zou later komen.”

Vond je het niet vervelend dat Robert niet meeging?
“Ja, maar ik dacht ook: misschien scheiden hier onze wegen. Ik was inmiddels ook een beetje van hem vervreemd. Toen zat ik dus opeens in Spanje. In een huis in de bergen, met uitzicht op zee. Maar wel als een zombie. Er was daar een Nederlandse gemeenschap die ons met open armen ontving. Heel lief, maar ik hoefde even geen contact. Ik werkte aan een nieuw boek, vertelde ik ze. Dat was ik ook van plan, alleen kreeg ik geen letter op papier. Ik zat daar in mijn zelfgekozen isolement en dacht: wat heb ik gedaan? Het voelde alsof ik iets had gedaan zonder me er bewust van te zijn. Bizar. Maar er speelden ook andere dingen.”

Lees het hele interview met Claudia in Vriendin 17