Lezeressen vertellen: ‘Zo kwam er een eind aan onze ruzie’
20 april 2017
Ruzie bijleggen is niet altijd makkelijk, maar vaak wel een opluchting. Drie lezeressen over hun aanpak.
Ruzie bijleggen is niet altijd makkelijk, maar vaak wel een opluchting. Drie lezeressen over hun aanpak.
'Een tv-programma inschakelen voor hulp was best een grote stap'
Marijke (53): “Ik ben al jaren fan van het tv-programma Het familiediner. Ik kijk elke week. Afgelopen winter dacht ik: ik schakel zélf de hulp in van dat programma, anders komt die familieruzie nooit meer goed. Het was al jaren hommeles: mijn broer had ruzie met twee zussen. De sfeer in onze familie was door die ruzies al jaren bedrukt. Ik had al eens in onze familie-app geschreven hoe jammer ik het vond dat er ruzie was, maar niemand reageerde erop. Het familiediner inschakelen was best een grote stap. Ten eerste kom je op televisie, ten tweede was er een kans dat mijn broer en zussen niet in de limousine zouden stappen, die in het programma wordt voorgereden om familieleden uit te nodigen voor een diner. Door dat niet te doen, sluit je voorgoed alle deuren. Dan zou het nooit meer goedkomen. Maar hoe eigenwijs mijn broer en zussen ook zijn, ze stapten in. Het diner was heel bijzonder, voor het eerst sinds jaren praatte iedereen met elkaar.
Omdat er veel oud zeer was, kregen we na de uitzending therapie aangeboden. Tijdens die gesprekken werden pijnpunten besproken en uitgepraat. Dat heeft goed gedaan: dit jaar zaten we met Pasen voor het eerst met de hele familie aan tafel. Daar ben ik zo blij om. Tot een jaar geleden was dat ondenkbaar geweest, maar door Het familiediner is de sfeer in onze familie eindelijk weer relaxed.”
'Ik schreef hem een lange brief met op de laatste pagina een hele grote sorry'
Erica (36): “Toen mijn ouders me op mijn veertiende vertelden dat ze gingen scheiden, wist
ik meteen: ik blijf bij mijn moeder wonen en met mijn vader hoef ik geen contact meer. Hij was twee keer vreemdgegaan. Ik zag hoeveel verdriet dat mijn moeder deed. M’n vader heeft me jaren gebeld, gemaild en geprobeerd contact met me te houden, maar ik wilde niets van hem weten. Als kwade puber stuurde ik hem een berichtje: ‘Als je contact met me wilt, had je maar niet
moeten vreemdgaan.’
Uiteindelijk raakte hij zo gefrustreerd dat hij me een brief schreef waarin hij aangaf te stoppen
met zijn contactpogingen. Op mijn negentiende kreeg de vader van een vriendin een spierziekte.
Toen realiseerde ik me: dat kan mijn vader ook overkomen en dan krijg ik spijt dat ik hem zo heb
behandeld. Daarom schreef ik hem een lange brief met op de laatste pagina heel groot ‘sorry’. Hij belde me de dag erna en was zelfs toen nog begripvol. Zijn fouten vergeet ik niet, maar ik
vergeef hem wel.”
'Ik miste haar ontzettend, onze vriendschap was zo leuk'
Patricia (33): “Ik heb nog nooit zo’n knallende ruzie gehad als met mijn vriendin Sandra. Anderhalf jaar geleden wilden we allebei erg graag een baby en dat wisten we van elkaar. Toen ik zwanger bleek, kreeg ze het niet over haar lippen om me te feliciteren. Ze appte alleen maar: ‘Leuk hoor, voor je.’ Ik was op dat moment een onredelijke hormonenbom en stuurde haar kwaad dat haar reactie me tegenviel. Het was meteen over en uit: ik hoorde een jaar niets meer van haar.
Toen ik een paar maanden geleden met een andere vriendin zat te lunchen en ik haar de lunchroom zag binnenlopen met haar moeder, bonsde mijn hart in mijn keel. Ik realiseerde me dat ik zo’n spijt had van onze ruzie. Waar ging het nu eigenlijk over? Bovendien miste ik haar, onze vriendschap was zo leuk. Ik heb nog vijf minuten getwijfeld. Toen heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik op haar afgestapt: ‘Ik ben nu wel klaar met onze ruzie, jij ook? Het slaat echt nergens op.’ We spraken nog diezelfde week af om het uit te praten. Mét onze baby’s.”
Nog vijf verhalen van lezeressen lees je in Vriendin 16.
