Placeholder

Mariska: ‘Een drieling is druk, maar ik geniet ervan!’

Mariska (36) wilde na haar zoontje graag nog een kind. Het zou écht de laatste worden, beloofde ze haar man Mark (38), want hij vond het wel prima zo. Het lot bepaalde anders: ze kregen een drieling. “Dat was wel even schakelen.”

Mariska (36) wilde na haar zoontje graag nog een kind. Het zou écht de laatste worden, beloofde ze haar man Mark (38), want hij vond het wel prima zo. Het lot bepaalde anders: ze kregen een drieling. “Dat was wel even schakelen.”

'Jaja, dit is echt de laatste' 

Mariska: “Voor Mark was het al best een stap om aan een eerste kind te beginnen. We hadden een prachtig leven samen, werkten allebei en konden doen en laten wat we wilden. Ik wilde graag een kind en hij ging overstag. Het duurde tweeënhalf jaar voordat ik zwanger raakte. We kregen een zoon, Sam, en waren heel erg gelukkig met hem. Na een tijdje begon het bij mij opnieuw te kriebelen: ons gezin voelde nog niet compleet. Mark en ik spraken er samen over. Hoewel hij
blij was met Sam, twijfelde hij toch. Ook nu drong ik voorzichtig aan: ik werd er niet jonger op en op Sam hadden we ook best een tijd moeten wachten, dus we moesten nu beslissen. ‘Oké Maris, maar daar blijft het dan wel bij, hè?’ zei hij. ‘Jaja, dit is echt de laatste’, antwoordde ik met een lach.  

Ditmaal raakte ik heel snel zwanger. Een paar dagen voor de eerste echo, ik was toen zeven, acht weken zwanger, zei Mark gekscherend nog iets als: ‘Zul je zien dat het er straks drie zijn.’ Dat lachte ik weg: niet eens van een tweeling, maar meteen van een drieling uitgaan, hoe kwam hij erbij? Maar de echoscopiste zweeg toen ze naar het beeldscherm staarde. ‘Ik moet jullie wat vertellen’, verbrak ze de stilte. ‘Ik zie drie vruchtjes en drie kloppende hartjes.’”
 

'Mark zag allerlei beren op de weg: hoe moest dat met vier kinderen?' 
 

Niet op één lijn
“Ik kreeg de slappe lach en Mark trok lijkbleek weg toen we dat hoorden. We zijn buiten even samen op de stoep gaan zitten om het bericht te laten doordringen. Sam sprong om ons heen, te klein om te begrijpen wat we zojuist hadden gehoord. Ik was vooral blij dat ik zwanger was en dat er leven in me groeide. We zouden het wel redden, zo redeneerde ik. Mark was rationeel, hij had allerlei praktische bezwaren en zag beren op de weg. Ons huis was niet op een drieling gebouwd. En de auto dan? We zaten qua gevoel totaal niet op één lijn. We besloten het nieuws nog even voor ons te houden. Zelfs onze ouders wisten nog niets.

Een paar dagen later zaten we bij de gynaecoloog, die constateerde dat het om een drie-eiige drieling ging. Dat was gunstig, het gaf de beste kansen op een gezonde uitkomst. Maar hij vertelde ons ook over de optie reductie. Daarbij zou een vruchtje worden verwijderd om de kans op complicaties tijdens de zwangerschap te verkleinen. Een drielingzwangerschap is risicovol, want er is een grote kans op een vroeggeboorte en er zijn ook meer risico’s voor de moeder aan verbonden. Zo is er een grotere kans op zwangerschapsvergiftiging. Reductie zou de kans op een langere zwangerschapsduur vergroten. Mark wilde een vervolggesprek over reductie in het academisch ziekenhuis, ik niet. Reductie brengt namelijk ook het risico op verlies van de hele zwangerschap met zich mee.”

Lees het hele verhaal van Mariska in Vriendin 15 en praat mee op het forum