Willeke heeft het gevoel dat haar gezin niet weet hoeveel ze thuis doet

27 februari 2024

Willeke (42) is getrouwd met Ruud (45), moeder van vier kinderen en werkt niet buitenshuis. Ze zorgt dat het thuis allemaal reilt en zeilt. “Ik ben stapelgek op mijn gezin, maar soms word ik gék van de sleur.”

Willeke : “Notaris zou ik worden. Juriste. Of bedrijfseconoom. In elk geval wilde ik na het vwo gaan studeren en carrière maken. Ik had immers een goed stel hersens en kon goed rekenen, daar moest ik iets mee doen, zei mijn vader altijd. Het liep anders. Op een jaartje na heb ik niet gestudeerd en sinds de geboorte van de tweeling geen dag meer gewerkt. Ik ben, zoals dat heet, een thuisblijfmoeder. De enige keren waarop ik nu met cijfers bezig ben, is als ik in Magister, een online leerlingvolgsysteem, de cijfers van de kinderen check. Of de boekhouding van mijn ouders en onszelf bijhoud. Daar heb ik op zich best vrede mee, maar er zijn ook dagen dat ik gillend gek word van de dagelijkse sleur.”

Wil de wasserette

“Vooropgesteld: ik ben stapelgek op mijn gezin. Mijn man werkt hard en doet er alles aan het ons naar de zin te maken. Miranda (19), Mark (18), Martijn (18) en Liesbeth (14) zijn mooie, zelfstandige kinderen die het goed doen op school en leuke vrienden hebben. Maar ze vreten energie. Vooral van mij. Het echte moederen is natuurlijk al over. Ik hoef de kinderen niet meer letterlijk bij de hand te nemen of van school te halen, ze redden zich prima zelf. Toch hebben ze hun moeder nog steeds nodig, alleen op een andere manier. Het voelt vaak alsof ik in dienst ben bij de kinderen om hun spullen in orde te krijgen en ze op tijd van hun natje en droogje te voorzien. Soms voel ik me net ‘Wil de wasserette’. Gemiddeld heb ik een was per dag, in het weekend twee. De lievelingsbroek die ’s morgens door een van de meiden in een hoek van de badkamer wordt gegooid, moet het liefst ’s middags alweer schoon en gestreken in de kast hangen. Het erge is dat ik dat vaak nog doe ook. Kwestie van gewoonte en ik wil ze niet teleurstellen. Ook zorg ik dat hun favoriete drankjes, het juiste broodbeleg en het gewenste fruit in huis zijn en dat er op verschillende momenten van de dag eten klaarstaat. ’s Morgens smeer ik stapels boterhammen die verdwijnen in rugzakken, sporttassen en broodbakjes en vaak kook ik in etappes, omdat er altijd wel een kind of man naar een of andere training moet. Het komt geregeld voor dat ik, ondanks ons grote gezin, toch nog alleen met een bord pasta voor de tv zit, omdat iedereen een bepaalde verplichting heeft. Op zulke momenten vraag ik me af of dit nou het leven is zoals ik dat altijd voor me zag. Net als op de middagen waarop ik met mijn ouders, die beiden met hun gezondheid kwakkelen, in de weer ben. Het antwoord is altijd snel gegeven: nee, het lijkt er zelfs totaal niet op.”

Droom laten varen

“Als kind stond ik in de familie bekend als studiebol. Het was meer een bijnaam, want veel leren deed ik niet. Zonder veel moeite haalde ik hoge cijfers. Ik ging fluitend door mijn schooltijd en kon makkelijk naar het vwo. ‘Onze Wil gaat straks het grote geld verdienen,’ zei mijn vader altijd, ‘want zij heeft de beste hersens van ons allemaal.’ Maar een dik salaris is nooit een drijfveer voor me geweest. Het leek me wel te gek om later een verantwoordelijke baan te hebben. Eentje waarbij ik die hersens van me goed kon gebruiken.

Ik heb het vwo afgemaakt met de intentie notarieel recht te gaan studeren, maar tijdens mijn examenjaar ontmoette ik Ruud. We kregen verkering. Ik was dolverliefd op hem en we waren dag en nacht bij elkaar. Ruud wilde na school het bankwezen in. Hij zat in het laatste jaar van de heao en haalde me over ook economie te gaan studeren. Mijn oorspronkelijke idee, notaris worden, betekende dat ik een lange weg te gaan had. Eerst notarieel recht studeren, mijn master halen, vervolgens jaren als kandidaat op een kantoor werken en dan verder studeren voor notaris. Hij rekende uit dat ik nog tien jaar bezig zou zijn. Hoe ongezellig.

Met een heao-diploma had ik ook alle kansen op een uitstekende baan, zo hield hij me voor. Ik was het met hem eens en verdiepte me in andere banen. Maar verder dan het eerste jaar ben ik nooit gekomen. Ik raakte onverwachts zwanger van Miranda en stopte met mijn studie.
Ik heb nog een blauwe maandag op een administratiekantoor gewerkt, met de bedoeling in de avonduren verder te studeren, maar toen ik al snel zwanger raakte van de tweeling heb ik dat idee ook laten varen. De combinatie van een gezin met jonge kinderen, een man die keihard aan zijn carrière werkte en een zware studie, was niet te doen. Bovendien is Ruud ouderwets ingesteld. Hij vindt dat een vrouw thuis moet blijven bij de kinderen en dat twee kapiteins op een schip niet werken: een iemand moest kostwinner zijn, en dat werd hij.”

Pittige pubers

“In de periode dat onze kinderen klein waren, heb ik echt genoten van het thuis zijn. We hadden geen ingewikkeld gedoe met crèches en opvang. Ik was er gewoon altijd. Sowieso waren de beginjaren met de tweeling tropenjaren. Ze werden bijna vier weken te vroeg geboren, waren zwak en vroegen veel aandacht. Als ik de een had gevoed, kwam de ander alweer. En dat ging maar door. Ik moet er niet aan denken dat ik dan ook nog had moeten werken. Toen onze Liesbeth vier jaar erna de rij sloot, vond ik het heerlijk dat ik nog een keer in alle rust van de babytijd kon genieten. Naarmate de kinderen ouder werden, gingen ze meer hun eigen gang. Na schooltijd spraken ze af met vriendjes of ik bracht ze naar alle zwem- en sportclubjes. De puberteit vond ik pittig. De tweeling had weleens een grote mond, maar Miranda heeft echt erg gepuberd. Ze was soms onmogelijk, dan stond ze schreeuwend en scheldend tegenover me. Niets wat ik deed was goed in haar ogen en we hadden elke dag ruzie. Nu trekt ze steeds meer bij en daar ben ik blij om. Ze heeft inmiddels een vrienden is volwassener geworden. Op dit moment is Liesbeth aardig aan het puberen en ik zie dezelfde tendens als bij haar zus. Wéér dat snauwen en sneren, wéér het gevoel dat ik niks goed kan doen. De sfeer in huis is daardoor al jaren niet echt prettig te noemen. En Mark en Martijn? Die zijn al sinds hun achtste basketbaltalenten. Ze leven voor hun sport. Ik zie ze eigenlijk alleen als ze thuiskomen om te eten en hun schoolspullen omruilen voor basketbalspullen.”

Nostalgisch gezeur

“Het komt amper voor dat we met het hele gezin aan tafel zitten. Ik heb geprobeerd af te dwingen dat op zondagavond iedereen thuis eet, maar als de tweeling een internationaal toernooi speelt, gaat dat al niet door. Bij Ruud moet ik niet komen met ‘nostalgisch gezeur’, zoals hij dat noemt. Hij vindt het niet meer dan normaal dat de kinderen zich losmaken. Bovendien heeft hij zelf ook genoeg om handen. Hij werkt als zelfstandig hypotheekadviseur en is daardoor ’s avonds vaak op pad. Daarnaast voetbalt hij twee keer in de week en gaat hij zo vaak als hij kan kijken bij het basketballen van Mark en Martijn. Eigenlijk loopt hij net zo makkelijk in en uit als de kinderen. Hij werkt ’s morgens meestal thuis en dan drinken we nog gezellig koffie. Maar overdag heeft hij afspraken buiten de deur en ’s avonds bezoekt hij cliënten of is hij dus aan het sporten. Hij gaat er gewoon van uit dat ik thuis de boel draaiende houd en dat ik op tijd zorg dat hij weer schone voetbalsokken heeft. Ons gezinsweekrooster, dat op de koelkast hangt, is inmiddels vreselijk ingewikkeld geworden. Met schooluren die wekelijks veranderen, lessen die uitvallen en extra ingelaste trainingen, is geen week hetzelfde. Ik sta elke ochtend om half zeven op en kijk dan naar wat iedereen die dag heeft, wie hoe laat gewekt moet worden en wat er gewenst is. Het is zo normaal geworden dat mama er altijd is en dat er altijd wel een pannetje soep of pasta klaarstaat, dat het hele gezin van de leg was toen ik laatst met een vriendin naar de Huishoudbeurs ging. En dus een keer níet thuis was en níet had gekookt. Ik had verteld en op het rooster geschreven dat ik de hele dag en een deel van de avond weg zou zijn, maar ik geloof dat niemand daar echt naar had geluisterd. Gedurende de dag kreeg ik minstens twintig verontruste appjes: waar ik was, hoe laat ik thuis zou zijn en wat ze in hemelsnaam moesten eten, nu ik niks had gekookt. Er lag broccoli en kip in de koelkast, maar blijkbaar had niemand zin of tijd om daar iets mee te maken. Uiteindelijk heeft Ruud Chinees gehaald.”

Schouderklopje

“Tijdens dat dagje Huishoudbeurs realiseerde ik me voor het eerst écht hoezeer ik mezelf wegcijfer en hoe weinig erkenning ik krijg voor wat ik allemaal doe. Denk maar niet dat ik ooit een schouderklopje krijg. Het lijkt wel alsof ze niet zien wat ik allemaal doe. ‘Ach, ons mam is er gewoon altijd’, zei Liesbeth een keer tegen een vriendin, die verbaasd was dat ik thuis was toen er een schooluur uitviel. Ja, dat klopt, mam is er altijd. Maar ook ik wil weleens op stap kunnen of een keer iets voor mezelf doen, zonder dat eerst in drievoud te moeten aankondigen. Daar is nu geen tijd voor en dat is ook mijn eigen schuld, want ik heb ze zo verwend, dat niemand iets doet in het huishouden. Begrijp me niet verkeerd. Ik tel echt mijn zegeningen, we zijn gezond en hebben geen geldzorgen, maar het zou zo fi jn zijn om me weer eens écht nuttig te voelen. Niet omdat de kamers aan kant zijn, maar omdat ik ergens over kan meedenken. Het liefst zou ik weer een studie oppakken, maar dat kost veel tijd en geld. Bovendien, wie zit er nou op mij te wachten? Ruud zegt het me vaak genoeg: ik word straks 43, er zijn genoeg vrouwen werkloos met jaren werkervaring. Soms vraag ik Ruud of ik hem niet kan helpen met zijn zaak, maar dat wil hij niet. Hij regelt het liever zelf, vindt dat we privé en zakelijk gescheiden moeten houden. Op avonden dat ik alleen zit, droom ik er vaak over een keer echt de boel de boel te laten en de deur achter me dicht te trekken. Boeken en wandelschoenen mee en dan een tijdje ergens onderduiken. Gewoon even van de radar verdwijnen, wegvluchten van de sleur en de stress, en helemaal bijtanken. Om uiteraard ook weer een keer terug te komen, maar dan in de hoop dat mijn afwezigheid voor zo’n shock heeft gezorgd, dat iedereen beseft hoe fijn het is dat ik thuis al jaren de boel draaiende houd. Ietsje meer waardering, dat is alles wat ik vraag.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.