Els: ‘Mijn man liet me in de steek, maar ik ben er sterker uitgekomen’

22 februari 2024

Na een relatiedip leek het weer goed te gaan tussen Els (30) en haar man Henk (33). Tot hij haar na de geboorte van hun tweede kind plotseling verliet. “Hij zei dat ik mijn kans had gehad.”

Els: “Een e-mail stuurde hij. Eén mailtje, om een einde te maken aan een huwelijk van zeven jaar. Kan het nog onpersoonlijker? Ik zat achter mijn laptop en las het bericht wel honderd keer: ‘Vanaf morgen heb ik permanent een kamer op de basis. Ik kom niet meer naar huis.’ Bam. Geen gesprek, geen uitleg. Hij spoelde onze relatie van zeven jaar door de wc alsof het niets was. Nu, drie jaar later, snap ik nog steeds niet wat er precies is misgegaan. We hadden net een baby (Milou), de dochter waarnaar hij zo had verlangd, het tweede kind dat ons gezin – volgens hem – compleet zou maken.”

Werk gaat altijd voor

“Mijn relatie met Henk begon heftig. Ik leerde hem online kennen en we spraken af op een dancefeest. We vonden elkaar meteen leuk. Henk was beroepsmilitair en zat nog in een andere relatie, maar dat was een open relatie en hij vertelde dat die al een tijd niet lekker liep. We werden smoorverliefd en hij maakte het uit met zijn vriendin. We gingen al snel samenwonen en trouwen, omdat Henk voor een jaar werd uitgezonden naar Aruba. En ook al kenden we elkaar toen nog maar een half jaar, ik besloot de sprong te wagen en met hem mee te gaan. Het werd een supertijd, waarin we naar elkaar toe groeiden. Toen we thuiskwamen, bleek ik zwanger te zijn. We waren daar allebei blij mee. Ik wilde altijd al jong moeder worden. De eerste barstjes ontstonden vlak na Thijs’ geboorte. Toen viel me pas op hoe weinig Henk thuis deed. Zijn werk ging áltijd voor. Mijn zwangerschap was op het laatst heel stressvol, omdat ik al vroeg weeën kreeg. Uiteindelijk beviel ik met 37,5 week. Thijs moest tien dagen in het ziekenhuis blijven. Toen we hem eindelijk mochten ophalen, beweerde Henk dat hij daarvoor geen vrij kon krijgen. In zijn plaats stuurde hij zijn moeder. Dat vond ik vreselijk. Ik was net bevallen van mijn eerste kind, onzeker, hormonaal en bezorgd om de baby. Ik had Henk nodig, maar hij bleef zeggen dat hij geen vrij kon krijgen. Ik zou hem ’s avonds thuis wel zien. Ook toen we een paar keer terug moesten naar het ziekenhuis met Thijs, omdat hij geel zag, ging ik zonder Henk. Ik kon niet rijden vanwege mijn hechtingen, dus ik moest steeds iemand vragen als chauffeur. Daarna zou ik thuisblijfmoeder worden, hadden we afgesproken. Henk ging vaak voor langere tijd op oefening naar het buitenland, ik zou thuis de stabiele factor zijn. Ik zat dus veel alleen thuis. We waren al een paar keer verhuisd en woonden een flink stuk van mijn ouders. In het weekend ging ik vaak met Thijs naar mijn moeder.”

Opgebiecht

“Toen Thijs ruim twee was, kwamen we in een relatiedip. Ons oude huis werd maar niet verkocht en we hadden wel al een nieuw huis gekocht in een ander deel van Nederland. Daardoor zaten we met dubbele lasten. We hadden minder te besteden en de irritaties daarover leverden vaak ruzie op. Toen Henk voor een oefening in Spanje was, biechtte hij telefonisch op dat hij in die zware periode was vreemdgegaan. Nota bene met een vriendin van me! Volgens hem was het een gevolg geweest van onze problemen: bij haar vond hij een luisterend oor, bij mij had hij het gevoel dat ik hem niet goed genoeg vond. Mijn eerste ingeving was: scheiden. Ik kon niet leven met zijn ontrouw. Henk zei ook dat hij gevoelens voor haar had. Maar toen hij terugkwam, betuigde hij spijt. Hij wilde me absoluut niet kwijt. Ik hield nog steeds van hem en ik wilde Thijs bovendien niet laten opgroeien in een gebroken gezin, dus ik wilde het nog een keer proberen. Toen hij een maand later weer op uitzending ging, deed hij zijn best om mijn vertrouwen terug te winnen. Hij stuurde me rozen en cadeautjes en zei dat hij nu wist dat hij ons wilde, en niet haar. Hij wilde er alles aan doen om het goed te maken en stelde voor om voor een tweede kind te gaan. Eerder wilde hij dat niet, maar zo liet hij me zien dat hij zich echt aan me wilde binden. Mijn vertrouwen in hem was nog niet helemaal hersteld, maar ik zag wel dat hij zijn best deed. Tijdens mijn tweede zwangerschap ging het supergoed tussen ons. Henk was lief en betrokken. Hij droeg me op handen en ik was gelukkig. Als hij op oefening was, belde hij regelmatig en hij stuurde mails waarin hij schreef hoe trots en blij hij was dat ik zwanger was van een meisje, de door hem zo gewenste dochter. Ook deze keer kreeg ik weer veel te vroeg weeën. Uiteindelijk hebben de artsen de geboorte weten uit te stellen tot 35 weken. En dankzij longrijpinjecties ging het zo goed met Milou, dat ze na twee weken al mee mocht naar huis. Ons gezin was compleet en we waren hartstikke gelukkig dat ze gezond was. Toen Milou twee weken was, moest Henk weer zes weken op oefening. Deze keer maakte ik me daar niet druk om. Zo onzeker als ik bij Thijs was geweest, zo goed voelde ik me nu. We zaten snel in een ritme met z’n drietjes.”

Wakker schudden

“Een half jaar na Milous geboorte viel me op dat Henk zich steeds vaker afzonderde. Zelfs op vakantie deed hij vreemd en was hij afstandelijk. Hij deelde niets meer met me en als ik zei dat ik hem chagrijnig vond, lag dat aan mij. Ik dacht dat hij gespannen was omdat hij een examen moest doen voor een hogere functie. Eenmaal thuis kregen we echt ruzie. Milou had last van haar luchtwegen en hoestte ’s nachts veel. Ik was hele nachten met haar in de weer, Henk stak geen vinger uit. Ik verweet hem dat hij er niet voor mij en de kinderen was en opperde een scheiding. Dat meende ik niet, maar ik wilde hem wakker schudden. Dat werkte. Henk stelde voor om in therapie te gaan zodra hij weer terug was van zijn eerstvolgende reis. Hij moest weer een maand weg. We zijn daarna inderdaad naar een relatietherapeut gegaan. Alleen bleef het bij een intakegesprek, want toen we weer thuis waren, besloot Henk een paar weken op de basis te gaan wonen om ‘de dingen op een rijtje te kunnen zetten’. Vreselijk vond ik dat. Het was een verwarrende tijd. De ene week zag hij het niet meer zitten tussen ons, de andere week kwam hij huilend thuis omdat hij ons zo miste en wilde hij er weer vol voor gaan. Ik had goede hoop dat hij weer tot zichzelf zou komen als hij weg van ons was en dat we daarna weer gewoon verder zouden gaan als gezin. Maar toen kreeg ik dus dat vreselijke mailtje. Hij bleef voorgoed weg. Hij beweerde dat zelfs therapie ons niet had geholpen en dat ik wel zou horen van zijn advocaat. Hij reageerde nauwelijks op mijn smeekbedes om er alsjeblieft nog eens over te praten. We hadden immers ook nog twee kinderen van vier jaar en acht maanden! Ik had mijn kans gehad, zei hij. Ook beweerde hij dat ik hem had mishandeld. Tijdens onze ruzies had ik hem uitgescholden en dat zag hij als geestelijke mishandeling. Dat vertelde hij ook aan onze vrienden en zijn familie.”

Wraakzuchtig

“Uiteindelijk bleek het toch iets anders te liggen: hij had een ander. Iemand uit het dorp. Officieel kregen ze pas iets nadat wij al uit elkaar waren, maar dat heb ik nooit geloofd. Vrienden van ons hadden hen al vaker samen gezien. Voor mij vielen de puzzelstukjes na dat nieuws op z’n plek: vandaar zijn afstandelijke gedrag. Toch bleef ik hopen dat hij tot inkeer zou komen. Henk ontkende dat hij was vreemdgegaan. Hij bleef bij zijn verhaal dat ik hem had mishandeld en begon een vreselijke vechtscheiding. Hij wilde me geen alimentatie betalen en wilde ook niet dat ik terug naar mijn geboorteplaats zou verhuizen, tachtig kilometer verderop. Ik moest in deze stad blijven, waar ik vrijwel niemand kende en waar we naartoe waren verhuisd voor zijn baan. Ik heb hem gesmeekt of ik alsjeblieft dichter bij mijn moeder mocht wonen. Maar hij gaf niet toe, want hij had geen zin om te moeten reizen om zijn kinderen te zien. Hij kreeg daarin gelijk van de rechter. Maandenlang werd er gestreden en gevochten door onze advocaten. Ik stond ervan versteld hoe ver Henk ging. Hij verspreidde roddels over me en beweerde dat ons huwelijk nooit goed was geweest. Hij had te veel opgegeven, vond hij. Volgens mij was het omgekeerd en had ik me altijd naar hem en zijn carrière moeten schikken. En toen ging de knop om bij mij. Ik merkte dat hij alles tegenhield wat ik graag wilde en ik realiseerde me dat hij mijn verdriet niet waard was. Dit was niet mijn schuld, dit was gewoon een harteloze, wraakzuchtige man. Ik besloot psychische hulp te zoeken, want ik moest er zijn voor onze kinderen. Ik zocht een ander huisje en probeerde er het beste van te maken. Ik was vastbesloten een mooie toekomst op te bouwen met mijn kinderen.”

Niet meer boos

“Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder en durf ik te zeggen dat ik trots ben op mezelf. Trots dat ik mezelf heb teruggevonden na de burn-out die ik kreeg tijdens de scheiding en dat het zo goed gaat, alleen met mijn kinderen. Ik verdien zelf geld en we genieten van het leven. Vorig jaar zomer ben ik voor het eerst alleen met de kinderen op vakantie geweest naar Kreta. Doodeng, maar te gek. Ik ben ook trots op mijn kinderen, die het ondanks de situatie zo goed doen en nog steeds een band hebben met hun vader. Dat stimuleer ik, ondanks mijn negatieve gevoelens over Henk. Ik vind het belangrijk dat ze opgroeien met een vader in hun leven. Soms denk ik: was ik maar opgestapt nadat hij de eerste keer was vreemdgegaan. Dat had me heel wat verdriet bespaard. Maar dan had ik een van mijn mooiste cadeautjes niet gehad: mijn dochter. Door de therapie ben ik ook niet meer boos op Henk en kan ik normaal tegen hem doen. Vroeger kon ik me geen leven voorstellen zonder Henk. Ik had geen eigen mening en vriendenkring. Nu het zo goed met me gaat, besef ik dat ik mezelf compleet ben kwijtgeraakt in mijn huwelijk en al snel zijn leven leidde. Nu weet ik dat ik ook belangrijk ben en dat ik er mag zijn. Als Henk nu nog eens schreeuwend belt, kap ik het gesprek meteen af: ‘Je kunt terugbellen als je me met respect behandelt.’ Dat werkt. Uiteindelijk was onze scheiding het beste wat me ooit is overkomen en ben ik hier veel sterker uitgekomen.