Placeholder

Vriendin 5: Nicole (30) ligt al vier jaar op bed vanwege bekkenbodeminstabiliteit

Nicole (30) werd drie jaar geleden moeder van Mick. Door ernstige bekkenbodeminstabiliteit ligt ze al bijna vier jaar het grootste deel van de dag met helse pijn op bed. “Ik kan niet de moeder zijn die ik graag had willen zijn, maar ik geniet elke dag van Mick.”

Nicole (30) werd drie jaar geleden moeder van Mick. Door ernstige bekkenbodeminstabiliteit ligt ze al bijna vier jaar het grootste deel van de dag met helse pijn op bed. “Ik kan niet de moeder zijn die ik graag had willen zijn, maar ik geniet elke dag van Mick.”

'Ik moet de zorg voor mijn zoon Mick uit handen geven'

Nicole: “Het is alsof ik een enorme schaafwond heb in mijn lijf. De hele dag voel ik een stekende, brandende, schrijnende pijn in mijn schaambot en aan de achterkant van mijn bekken. Alsof iemand er messen in steekt. De pijn uit mijn bekken straalt uit naar mijn benen. Ik kan niet zitten en amper lopen. Ik gebruik pijnstillers, icepacks en warmtematjes, maar het gevoel is er altijd. Als ik had geweten wat een helse pijnen ik zou moeten doorstaan, was ik nooit aan kinderen begonnen. Gelukkig wist ik dat niet van tevoren, want ik ben zo blij met Mick. Ik had hem nooit willen missen. Hij is zo’n praatjes- maker, zo’n schatje. Zonder Mick was ik er nooit zo slecht aan toe geweest, maar het is ook Mick die me motiveert om vol te houden.”

Plotseling pijn
“Mijn beste vriendin en ik waren tegelijkertijd zwanger. We zaten vol plannen: we zouden samen gaan wandelen met onze baby’s in de kinderwagen om onze zwangerschapskilo’s eraf te krijgen, en in de zomer samen gaan picknicken. Ik had er zo veel zin in, maar van al onze plannen is niks terechtgekomen. In de zesde week van mijn zwangerschap kreeg ik last van mijn bekken. Ik werkte als leidster op een kinderdagverblijf en stond bij de aankleedtafel toen het in mijn rug schoot. Ik kon niks meer. Ik dacht nog: ik moet in beweging blijven, maar het ging helemaal niet. Toen ik twaalf weken zwanger was, kwam ik via de verloskundige bij een bekkentherapeut terecht. Na een paar testjes zei ze: ‘Je bekken is zo instabiel, dat je vanaf nu volledige rust moet nemen.’ Ik kreeg oefeningen mee en moest bewegingen waar ik pijn van kreeg, zoals traplopen, zo veel mogelijk vermijden.

Ik kon de bekkentherapeut niet geloven en was ervan overtuigd dat ik na een paar weken rustig aan doen wel weer aan het werk zou kunnen. Maar in de weken die volgden ging het niet beter, eerder slechter. Ook als ik lag, had ik pijn. En vanwege de zwangerschap mocht ik alleen paracetamol slikken. Hele dagen bracht ik door op bed. De uren gingen voorbij met het kijken van series, appen, lezen en bezoek dat kwam. Accepteren dat ik bijna niks kon, was moeilijk. Het was zo’n contrast met het leven dat ik tot dan toe leidde. Ik had een leuke baan en was altijd bezig. Ik organiseerde van alles op mijn werk en in de buurt, ging met mijn man Simon veel dagjes en weekendjes weg en we hielden erg van kamperen. Met vriendinnen ging ik naar concerten en uit eten en we kookten graag samen. En nu kon ik niks meer, niet eens naar de winkel om babyspullen en spullen voor de kinderkamer uit te kiezen. Alles bestelden we via internet, ik vond er niks aan.

Ik heb geprobeerd om mijn zwangerschap nog een beetje leuk te maken: Simon en ik kochten een apparaatje waarmee ik naar de hartslag van de baby kon luisteren. En toen mijn buik al ink was, is er iemand aan huis gekomen om een buikschildering te maken. Zo probeerde ik toch het positieve uit mijn zwangerschap te halen. Bekkeninstabiliteit gaat in veel gevallen in de maanden na de bevalling over. Daar had ik mijn hoop op gevestigd: na de bevalling zou het vast verbeteren.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 5 (vanaf morgen in de winkels).  

Heb jij een manier gevonden om met pijnklachten om te gaan? Praat mee op ons forum.