Vriendin 50: Marieke kreeg een burn-out nadat ze twee keer heel ziek was
13 december 2016
Doodziek zijn en toch genezen, het overkwam Marieke (29) niet één, maar twee keer. Daarna moest ze van zichzelf álles uit het leven halen. Met een burn-out tot gevolg.“Ik heb echt moeten leren dat ik ook gewoon een baaldag mag hebben.”
Doodziek zijn en toch genezen, het overkwam Marieke (29) niet één, maar twee keer. Daarna moest ze van zichzelf álles uit het leven halen. Met een burn-out tot gevolg.“Ik heb echt moeten leren dat ik ook gewoon een baaldag mag hebben.”
‘Ik móest genieten, maar ging daar bijna aan onderdoor’
Marieke: “Na een ziekte een tweede kans krijgen, is heel bijzonder en doet je beseffen hoe fragiel het leven is. Dat het zomaar over kan zijn. Natuurlijk wil je daarna volop genieten, maar geloof me: te hard willen genieten is ook niet goed voor je. In 2008 had ik een nierbekkenontsteking, waarvoor ik een antibioticakuur kreeg. Die sloeg niet aan, dus ik kreeg een nieuwe kuur. En nog een, en nog een…. Tot ik allergisch bleek te zijn voor een bepaald bestanddeel in de antibiotica en een medicijnvergiftiging opliep. Uiteindelijk was ik zieker van de medicijnen dan van de ontsteking. Pas na een tijdje leek alles beter te gaan en kon ik mijn studie aan de pabo weer oppakken. Het voorjaar erop – ik was aan het afstuderen – had ik vaak last van buikpijn en voelde ik me soms niet zo lekker. Ik dacht dat het kwam doordat ik te druk was. Naast mijn schoolwerkzaamheden liep ik fulltime stage en had ik bijbaantjes om mijn huur te kunnen betalen. Aan de vage klachten besteedde ik weinig aandacht. Tot ik tijdens een weekendje weg plotseling doodziek werd. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en lag al snel aan allerlei apparaten en monitoren. Onderzoeken wezen uit dat mijn darmen niet meer werkten. Ik kreeg medicijnen, maar die sloegen niet aan en de sondevoeding kwam er steeds weer uit. Een voor een vielen mijn organen uit en binnen een paar dagen was mijn toestand kritiek. De medicijnvergiftiging van het jaar ervoor bleek de boosdoener: mijn darmen waren daardoor helemaal verlamd geraakt en volgelopen. Ze werden leeggepompt, maar kwamen niet meer op gang. Mijn hele spijsvertering was ermee gestopt en ik kon geen hap meer eten.”
Vechten voor diploma
“Gek genoeg had ik zelf helemaal niet door hóe ziek ik was. Ik vond het maar raar dat familie en vriendinnen die langskwamen afscheid namen alsof ze me nooit meer zouden zien. Pas later besefte ik dat er een reële kans was dat dat ook echt was gebeurd. Ik dacht altijd: als je zo ziek bent dat je op het punt staat dood te gaan, dan weet je dat. Maar blijkbaar gold dat voor mij dus niet. Het was ook allemaal heel onwerkelijk. Anderhalve week eerder stond ik nog voor de klas en nu was het de vraag of ik de nacht wel levend door zou komen… Wonder boven wonder knapte ik langzaam een beetje op. Ik kon, zij het met moeite, weer iets eten en net genoeg binnenhouden om niet te overlijden. Na een paar weken mocht ik zelfs naar huis. Omdat ik nog heel zwak was, had ik wel veel hulp nodig. Ik lag in een ziekenhuisbed in de kamer en drie keer per dag kwam de thuiszorg… Ik leefde, maar eigenlijk ook niet. Ik kon bijna niets en wist dat als er ook maar iets gebeurde, mijn toestand zo weer kritiek zou zijn. De tijd die volgde, was erg zwaar. Ik moest hard vechten. Vooral mijn studie gaf me de kracht om door te gaan. Al van kinds af aan wilde ik dolgraag juf worden en nu was ik bijna klaar met de pabo. Ik dacht: dat laat ik me niet afpakken. Dus schreef ik liggend in het ziekenhuisbed, zo goed en zo kwaad als het ging, mijn scriptie. En ik slaagde! Een enorme mijlpaal, maar tegelijkertijd de laatste klap. Want toen ik mijn diploma eenmaal had, was alles waarop ik had gefocust, ineens klaar. En was ik alleen nog maar ziek. Door dat besef ging ik hard achteruit, mijn mentale kracht was op.”
Lees verder in Vriendin 50.
Ben jij net als Marieke flink ziek geweest en heb je daar ook belangrijke levenslessen uit geleerd? Deel je verhaal op het forum.
