Placeholder

Vriendin 42: Mignon beviel helemaal in haar eentje

Mignon (39) zou in het ziekenhuis bevallen van haar tweede, maar dat liep anders. Ze beviel thuis, helemaal alleen. “Plotseling braken mijn vliezen. Voor het eerst voelde ik paniek. Néé, niet nu! schoot er door me heen.”

Mignon (39) zou in het ziekenhuis bevallen van haar tweede, maar dat liep anders. Ze beviel thuis, helemaal alleen. “Plotseling braken mijn vliezen. Voor het eerst voelde ik paniek. Néé, niet nu! schoot er door me heen.”

Mignon: “Het was de dag voor Kerst, twaalf dagen voor mijn uitgerekende datum. Ik bracht Jarno, onze oudste van toen twee, naar vrienden, zodat ik even snel boodschappen kon doen. Ik keek uit naar de Kerstdagen. Even rustig aan en veel slapen, heerlijk. Mijn man Fokko en ik hadden een drukke tijd achter de rug. De stal bij de boerderij waarin we wonen, was verbouwd tot woonkamer, badkamer en slaapkamers. Met 37 weken zwangerschap zat ik nog op mijn knieën in de woonkamer de plinten te verven! Maar nu was alles af en konden we de nieuwe ruimten in gebruik nemen. Mijn plan voor die avond, Kerstavond, had ik helemaal klaar. Ik zou samen met Fokko naar de kerstaflevering van All you need is love kijken. En daarna, met lekkere hapjes binnen handbereik, ons nieuwe ligbad inwijden, onder ons sterrenhemelplafond. Niets wees erop dat ik al zou gaan bevallen. Ik had die nacht een beetje buikpijn gehad, maar dat kwam vast doordat ik het zo druk had gehad. Fokko had me ’s ochtends gevraagd of hij thuis moest blijven. Dat leek me niet nodig, ook al werkte hij op ongeveer anderhalf uur rijden van ons huis: ‘Nee joh, niks aan de hand, je kunt gewoon naar je werk.’ Het was toch weer rustig in mijn buik. Bovendien moest ik die middag op controle in het ziekenhuis, dan zou ik die buikpijn ook meteen melden.”

Wat gerommel
“Nadat ik de boodschappen had gehaald, reed ik meteen door naar het ziekenhuis. Gedurende de hele zwangerschap was de groei van de baby goed in de gaten gehouden. Jarno bleek bij zijn geboorte namelijk een grote, zware baby. De bevalling van hem verliep snel en voorspoedig. Tot ik moest persen. Ik kreeg hem er gewoon niet uit. Hij was niet alleen groot en zwaar, maar lag ook ondersteboven. Na tweeënhalf uur tevergeefs persen kreeg ik een keizersnee. Gelukkig leek deze baby klein van stuk. Ik kon kiezen voor een geplande keizersnee, maar wist nog niet of ik dat wel wilde. Het is toch een behoorlijke ingreep en na Jarno’s geboorte had ik veel tijd nodig gehad om te herstellen. Wel stond vast dat ik deze keer weer in het ziekenhuis zou bevallen. Dat moet namelijk als je eerder een keizersnee hebt gehad. Tijdens de controle vertelde ik de dienstdoende verloskundige luchtig dat ik die nacht wat gerommel in mijn buik had gevoeld. Ze voelde aan mijn buik en zei dat de baby nog wel even op zich liet wachten. Daarna haalde ik Jarno op en rond twee uur waren we thuis. Nadat ik de boodschappen had opgeruimd, bracht ik hem naar bed voor zijn middagslaapje. Fokko belde om te vragen hoe het ging. Ik zei dat ik moe was, weer een beetje buikpijn had en dat ik nu even ging slapen, want ’s avonds zou het
vast laat worden.”

De zenuwen
“Maar slapen lukte me niet. De buikpijn nam toe. Ik vermoedde dat het harde buiken waren. Misschien had ik die ochtend wel een beetje te veel gedaan. Ik dacht geen seconde aan weeën. Ze voelden ook niet als weeën. Omdat de buikpijn niet overging, belde ik om tien voor drie Fokko: ‘Ik heb toch liever dat je nu naar huis komt.’ Het leek me goed om even samen naar het ziekenhuis te gaan. Gewoon, ter geruststelling. Ik wilde graag relaxed de Kerstdagen in gaan. Fokko beloofde meteen te komen. Na ons telefoongesprek stond ik op uit bed om een tas te pakken voor in het ziekenhuis. Ik verzamelde wat spullen en liep terug naar de slaapkamer. En daar, naast ons bed, braken mijn vliezen. Voor het eerst voelde ik paniek."

Lees verder in Vriendin 42.

Reageren? Dat kan hieronder of praat mee op ons forum.