Judith: ‘Had ik eindelijk een kind, werd ik verliefd op mijn gynaecoloog’

22 januari 2024

Na tien jaar kreeg Judith (44) eindelijk via IVF een zoon, maar dat traject kostte wel haar huwelijk. Ondertussen kreeg ze gevoelens voor haar gynaecoloog. “Hij mailde me dat er wel ruimte was voor een minnares…”

Judith: “Als Marten, Yoeri en ik op een verjaardag zijn, of met z’n drieën een dagje uit zijn, wordt er vaak automatisch aangenomen dat we een ‘echt’ gezin zijn. Marten en Yoeri hebben toevallig allebei donkere krullen, terwijl ik blond ben. Marten is niet de vader van Yoeri, maar hij grapt weleens dat hij theoretisch de verwekker van Yoeri is: hij heeft er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat destijds zaadje en eicel bij elkaar kwamen waaruit Yoeri is ontstaan.”

Ongerust

“Met Jurjen, mijn ex-man, ben ik veertien jaar getrouwd geweest. Tien van die veertien jaar heb ik geprobeerd om zwanger te raken. Al tijdens onze huwelijksreis stopte ik met de pil. Naïef als ik was, verwachtte ik dat het de volgende maand raak zou zijn, maar er gebeurde niets. Na een half jaar stapte ik naar de huisarts: ik was ongerust en wilde weten wat er aan de hand zou kunnen zijn. De huisarts vond het te vroeg om ons al te verwijzen naar het ziekenhuis. We waren nog hartstikke jong: Jurjen 27, ik 26. Als ik na nog een half jaar nog steeds niet zwanger zou zijn, zou hij ons wel doorsturen. Na nog een half jaar proberen was ik nog altijd niet zwanger. Opnieuw gingen we naar de huisarts. Dit keer trof ik een vervangster van mijn huisarts en zij gaf ons een verwijsbriefje voor het ziekenhuis. Na sperma- en baarmoederonderzoek kwamen we in de medische molen terecht. Wat volgde, waren gesprekken over vruchtbaarheidsbehandelingen. Zo kwamen we in contact met Marten. Hij was één van de drie gynaecologen uit het team. Het klikte meteen goed tussen hem, Jurjen en mij. Ik zorgde er daarom altijd voor dat we bij hem op het spreekuur konden komen. In de daaropvolgende jaren onderging ik vijf iui- en twee ivf-pogingen. Soms was ik ‘even’ zwanger, maar de zwangerschappen hielden nooit stand. Ik heb in totaal vier miskramen gehad.”

“Na weer een mislukte ivf-poging namen Jurjen en ik een time-out van een jaar. In overleg met Marten besloten we na dat jaar onze allerlaatste ivf-poging te benutten, we hadden nog één kans. En godzijdank: die was raak. Dit keer slaagde de bevruchting en bleef de embryo wonderwel zitten. Jurjen en ik konden ons geluk niet op. We kregen een zoon, Yoeri. We waren verschrikkelijk blij met hem. Maar helaas hadden tien jaar stress, verdriet en teleurstellingen geen goed gedaan aan ons huwelijk. Jarenlang had ons leven in het teken gestaan van zwanger worden, dat had ons verbonden. De zwangerschap en kraamtijd bleek nog een mooie bliksemafleider. We genoten enorm van ons kind. Maar toen werd toch echt duidelijk dat we elkaar op persoonlijk vlak niet meer zo veel te vertellen hadden. En dus vroegen we de scheiding aan. Yoeri was op dat moment een half jaar oud.”

Lees ook: Annemijn is verliefd op haar zwager: ‘Hij is haar vriend, maar ik wil hem’

Zoekende

“Ik was bezig een nieuw bestaan op te bouwen en moest ook wennen aan het hebben van een kind, ook al had ik dat zo graag gewild. Er waren maar weinig mensen met wie ik kon praten over wat er in me omging. Ik realiseerde me ineens hoe ik Marten miste – zijn lieve lach, zijn zachte stem, de gesprekken die we altijd samen voerden – nu ik niet meer maandelijks bij hem op het spreekuur kwam. Ik verlangde terug naar zijn aandacht. Op een avond trok ik de stoute schoenen aan en mailde Marten. Hij had me ooit zijn mailadres gegeven, voor als ik vragen had over de vruchtbaarheidsbehandelingen of me zorgen maakte. Ik weet niet wat ik verwachtte van mijn mail, maar ik schreef hem dat ik dolgraag even privé met hem wilde praten. Gelukkig reageerde hij al binnen een kwartier. Hij leek niet verbaasd dat ik hem mailde, al schrok hij wel toen ik hem vertelde dat Jurjen en ik uit elkaar waren. Maar het allerbelangrijkste: hij wilde best een keer afspreken voor een kop koffie.

Die avond mailden we urenlang. Ik had nog niet op ‘verzenden’ gedrukt of er kwam weer een bericht. In zijn e-mails liet Marten doorschemeren dat hij me een geweldige vrouw vond. Zelf was hij al vier jaar gescheiden en sindsdien alleen. Getrouwd met zijn werk maar, zo schreef hij met een knipoog-smiley erachter, er was inmiddels ruimte voor een minnares. Twee dagen later zat ik met Yoeri en Marten in een restaurant. Op zijn nadrukkelijke wens was dat wel in een andere stad dan onze woonplaats. Hij wilde niet het risico lopen dat een bekende van hem of mij ons zou zien. Daar zetten we ons gesprek voort. We spraken uit dat we elkaar in de afgelopen jaren meer dan leuk hadden gevonden en voor ik het wist, zoenden we elkaar. Het voelde vertrouwd en totaal niet gek om daar met hem te zitten. En toen ik hem voorstelde ’s avonds bij mij te komen eten, zei hij geen nee. Hij bleef ook nog eens slapen. Daarna was het hek van de dam en waren we onafscheidelijk.”

Echte verliefdheid

“Arts-patiëntrelaties zijn absoluut verboden. Het wordt in de medische wereld als niet professioneel en onbehoorlijk gezien. Maar aan gevoelens valt simpelweg niet te tornen. Ook hebben we niets ontoelaatbaars gedaan. Na de geboorte van Yoeri kwam ik nog amper bij Marten op het spreekuur. Er was ook weinig reden toe. Ik had geen lichamelijke klachten, heb alleen wat nacontroles gehad en een keer een spiraaltje door hem laten zetten. Jurjen en ik hadden besloten om het, gezien mijn leeftijd en de lange weg die we hadden afgelegd voor een kind, bij één kind te houden. Ik was patiënt-af. Op het moment dat Marten en ik onze liefde aan elkaar verklaarden, hebben we direct officieel de behandelrelatie verbroken. Marten heeft eerlijk op zijn werk verteld dat ik een patiënte van hem was, maar dat onze relatie pas van erna was. Gelukkig heeft hij geen problemen gehad en werd hij gesteund door zijn collega’s. Hij kreeg slechts een berisping; dat hij misschien meer afstand had moeten nemen.

Ik snap wel waarom het artsen wordt verboden om iets met een patiënt te beginnen. Het is geen gelijkwaardige relatie. Ik was enorm blij met een vriendelijk woord van Marten, vooral op de momenten dat ik er helemaal doorheen zat en labiel was. Als er bijvoorbeeld geen rijpe eicellen waren en ik weer een maand voor niks hormonen had gespoten. Met mijn ex kon ik daar niet goed over praten, met Marten beroepshalve wel. Logisch dat je dan een positief gevoel over iemand krijgt. Maar de stap naar echte verliefdheid is natuurlijk nog wel een brug verder. Die verliefdheid ontstond bij mij ook pas nadat het tussen Jurjen en mij echt over was en ik weer een beetje tot mezelf was gekomen.

Bijzonder is het wel: om seks te hebben met een man die alle ins en outs van je vagina al kent voordat je ooit samen intiem bent geweest. En eerlijk gezegd was het in het begin ook best een beetje raar om me voor hem uit te kleden en dan niet vanwege een inwendig onderzoek of het plaatsen van een spiraaltje, maar om seks te hebben!”

Vreselijk wennen

“Inmiddels zijn we zes jaar verder. Yoeri en ik zijn bij Marten ingetrokken en vorig jaar zijn we getrouwd. Onze bruiloft was klein, maar fijn. Het gaat heel goed met ons. De buitenwereld is nu wel gewend aan onze relatie. Als er al opmerkingen over worden gemaakt, dan gebeurt dat nooit in ons gezicht. Ik heb ook een nieuwe gynaecoloog, in een ander ziekenhuis dan waar Marten werkt, omdat ik last heb van vroegtijdige overgangsklachten. Jurjen heeft wel vreselijk moeten wennen aan de situatie. Hij heeft een tijd gedacht dat we al tijdens ons huwelijk een verhouding waren begonnen, maar vertrouwt er inmiddels op dat het niet zo was. Hij en Marten gaan gelukkig goed met elkaar om en Jurjen heeft ook een nieuwe partner, met wie hij zelfs nog een kind heeft gekregen. Yoeri is een vrolijk, makkelijk ventje. Hij heeft nauwelijks last gehad van onze scheiding. Hij weet niet beter dan dat papa ergens anders woont en dat Marten zijn stiefvader is. Sinds kort weet hij ook dat Marten ons destijds heeft geholpen om hem op de wereld te zetten en dat vindt hij erg stoer. Het maakt de band tussen hem en Marten extra bijzonder.

Lees ook: Dana: ‘Ik kan niet zonder seks, daarom stemde mijn man in met een minnaar’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.