Home
Persoonlijke verhalen
Fabienne: ‘Op de camping in Italië zie ik elk jaar mijn minnaar’

Fabienne: ‘Op de camping in Italië zie ik elk jaar mijn minnaar’

18 april 2023

Al vier jaar gaat Fabienne (45) met haar gezin naar dezelfde camping in Italië. Om te genieten van zon, zee… én Luca, de Italiaan op wie ze als zestienjarige stapelverliefd was. “Zijn lippen op de mijne voelde zó vertrouwd.”

Fabienne: “Ik ben altijd ontzettend blij als de zomer begint. Niet alleen omdat ik niets met de winter heb, maar vooral omdat we dan weer op vakantie gaan. En ik mijn minnaar weer zal zien. Ik ontmoette Luca bijna dertig jaar geleden op een camping in Italië, in Toscane. Ik was er met mijn ouders en mijn broertje. Ik was zestien. De eerste avond dat we daar waren, ging ik in mijn eentje de camping verkennen. Ik wilde dolgraag andere mensen van mijn leeftijd ontmoeten. Via een Zwitsers meisje kwam ik met een clubje in contact dat diezelfde avond naar een disco ging in het dorp. Gelukkig mocht ik mee van mijn ouders. En daar zag ik hem, Luca, een Italiaanse jongen. De knapste jongen die ik ooit had gezien. Hij liet ook zijn oog op mij vallen en we dansten de hele avond samen. Hij bleek ook met zijn ouders op onze camping te staan. De volgende dag zocht hij me op, op het strand, en daar gaf hij me de eerste kus. Tien dagen heeft onze romance geduurd. Wat was ik verliefd. In Nederland had ik weleens een vriendje gehad maar veel stelde dat niet voor, in alle opzichten niet. Met Luca ging ik verder, in de caravan van zijn ouders, als die op het strand waren. Ik heb vreselijk gehuild toen we vertrokken. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer gelukkig zou worden.”

Twee jaar treuren

“Ik ben Luca nog heel lang blijven missen. De eerste maanden schreven we brieven naar elkaar, hij heeft me zelfs nog twee keer gebeld. Dat was toen heel wat, want internationaal bellen was duur. Brieven deden er weken over. Hoe anders is de wereld nu geworden, met internet. Na een paar maanden stopten zijn brieven. Ik ben wel twee jaar om hem blijven treuren. Pas toen ik aan een beroepsopleiding begon en een andere leuke jongen ontmoette, raakte hij op de achtergrond. Maar vergeten ben ik hem nooit. Je eerste liefde, dat blijft toch iets speciaals.

Vijftien jaar geleden ben ik getrouwd. Ik ben heel gelukkig met mijn man en onze dochters die nu dertien en vijftien zijn. In de zomer gaan we altijd kamperen, net als ik dat met mijn ouders vroeger deed. We zijn jaren naar Frankrijk gegaan. Vier jaar geleden wilde mijn man iets anders. Het was zijn idee om naar Italië te gaan. Mij leek het geweldig: na die ene reis met mijn ouders was ik er nooit terug geweest. Dus ik zei meteen ja en we stelden een reisplan op. Op de kaart zag ik de naam van het dorpje staan waar ik ooit Luca had ontmoet. Maar ik zei niets. Het kwam toen ook nog niet bij me op om daar weer naartoe te gaan. Luca, de vakantie die ik als zestienjarige had gemaakt, het leek allemaal zo lang geleden. Maar eenmaal in Italië kwamen al mijn herinneringen aan toen meteen terug.

Dromerig

“Mijn plan ontstond pas toen onze geplande camping in het noorden van Italië tegenviel. ‘Zullen we een stuk verder Italië ingaan?’ stelde ik voor. ‘Ik heb iets gelezen over een kustplaatsje in Toscane dat erg mooi schijnt te zijn.’ Een paar uur later reden we de camping op waar ik ooit mijn hart en mijn maagdelijkheid was verloren. Op de derde dag liep ik terug naar onze tent terwijl mijn man en de meiden nog op het strand lagen. Opeens hoorde ik iemand mijn naam roepen. Dat leek wel… Dat kón toch niet? Ja, het was mijn eerste liefde. Luca. Ruim 25 jaar ouder, wat dikker, wat minder haar, maar hij was het, onmiskenbaar. Die lach, die ogen… In eerste instantie stonden we elkaar alleen maar aan te staren, alsof we het niet konden geloven. Toen sloeg hij zijn armen om mij heen. ‘Fabienne, it’s you’, herhaalde hij wel tien keer. Luca bleek een stacaravan op deze camping te hebben. Hij bracht er elke zomer door, net zoals hij dat vroeger als kind had gedaan. Nu kwam hij er met zijn vrouw en hun kinderen. Hij had er drie. Omslachtig liet hij me foto’s van ze zien. Ook ik toonde foto’s van mijn dochters. We bewonderden elkaars kroost, maar eigenlijk hadden we alleen maar oog voor elkaar. Luca zei dat hij altijd had gehoopt mij nog eens terug te zien. Het speet hem dat hij indertijd was gestopt met brieven schrijven. ‘Ik miste je zo, maar ik zag geen toekomst voor ons’, vertelde hij. Bij een verhuizing is hij mijn brieven, en daarmee ook al mijn gegevens, kwijtgeraakt. ‘Maar nu heb ik je teruggevonden’, zei hij opgetogen. ‘Wanneer kunnen we bijpraten?’”

Heftige affaire

“Dat bijpraten is flink uit de hand gelopen. Wat begon met sms’jes om elkaar op een bepaald tijdstip te treffen bij een washok en om daar even te kunnen kletsen, is uitgemond in een heftige affaire die nu al vier jaar duurt. Dat eerste jaar bleven we de resterende twee weken op deze camping. ‘Iedereen heeft het hier naar zijn zin, dus waarom verder trekken?’ zei ik tegen mijn man. En zoals meestal stemde hij in met wat ik wilde. Zo vaak ik kon, piepte ik ertussenuit om Luca ergens te treffen. De washokken waren favoriet, de campingwinkel ook. Daar was het niet gek als je met iemand stond te praten. Al snel sprong de vonk weer over. Eigenlijk was die er meteen geweest; al toen ik hem die eerste keer weer zag, had mijn hart zich weer voor hem geopend. Toen dacht ik nog dat het jeugdsentiment was. Logisch toch, met een eerste liefde? Maar mijn gevoelens groeiden met de dag. Die van Luca ook. We wilden elkaar op een rustige plek zonder pottenkijkers zien, schreven we naar elkaar. Op een dag deed ik alsof ik niet lekker was toen we met het gezin een dagtochtje zouden maken. Ik bleef alleen op de camping achter. Na een tijdje glipte ik de camping af, waar Luca met zijn auto op me stond te wachten. We reden naar een rustig natuurgebied met beschutte plekjes. Daar vonden zijn lippen de mijne weer. Hij rook zo vertrouwd. We deden het op een picknickkleed dat hij mee had genomen. En spraken meteen af dat het hierbij moest blijven. Al diezelfde avond wist ik dat ik meer wilde, veel meer. Luca sms’te mij hetzelfde. In die vakantie is het drie keer gelukt elkaar in het geniep te treffen om te vrijen. Toen moest ik met mijn gezin naar huis.”

Meteen verkocht

“Op het moment dat we de camping afreden, voelde ik weer evenveel verdriet als toen ik zestien was. Maar ik beet op mijn lip en hield me goed. Ik wist toen al dat ik alles op alles zou zetten om het jaar erna terug te komen. Met Luca hield ik contact, maar spaarzaam. Hoe blij we ook waren dat we elkaar hadden teruggevonden, we wisten dat er net als vroeger geen toekomst voor ons was. Maar toen de lente aanbrak, begonnen mijn kriebels alweer te komen. Ik stelde thuis voor om naar hetzelfde Toscaanse dorpje, dezelfde camping te gaan. Gelukkig zagen mijn man en dochters dat wel zitten. Toen de zomer begon, telde ik de dagen af. En jawel, niet lang daarna reden we mijn geliefde camping op. Dezelfde avond al trof ik Luca bij de washokken. Bij de allereerste blik was ik weer verkocht.”

Schuldig

“Dit jaar gaan we voor de vierde keer. Opnieuw zal mijn hele vakantie om Luca draaien. Zal ik continu naar kansen zoeken om hem te zien, met hem te praten en het liefst… te vrijen. Dat zal ongetwijfeld veel makkelijker gaan dan het eerste jaar, mijn meiden zijn groter, hebben er hun vaste vriendinnetjes en vriendjes. Ook mijn man vermaakt zich wel, hij gaat graag jeu-de-boulen en houdt van vissen. We hebben vouwfietsen mee en mijn man denkt dat ik er enorm van geniet om in mijn eentje fietstochten te maken. Wat hij niet weet, is dat ik dan ergens buiten het campingterrein Luca ontmoet. En dat we dan zo snel mogelijk naar een hotelletje rijden in een dorpje verderop waar Luca een kamer heeft gehuurd. Op de camping passen we heel goed op met ons contact. In zijn stacaravan of in onze tent afspreken is een absolute no-go, dat is veel te gevaarlijk. Er kan altijd iemand binnenstappen of campingburen kunnen iets in de gaten krijgen. Tot nu toe heeft niemand ook maar het flauwste vermoeden, ook mijn man niet. Ja, natuurlijk voel ik mij schuldig omdat ik hem bedrieg. Ik praat het goed door mezelf in te prenten dat het maar een paar weken per jaar is. De rest van de tijd ben ik er volledig voor hem en onze kinderen. Hoe het ooit moet als mijn dochters niet meer mee op vakantie zullen gaan en mijn man verre vliegreizen met mij wil gaan maken, zoals hij nu weleens zegt, weet ik niet. Ik word gek bij de gedachte alleen al. Ik denk daar nog maar niet aan en concentreer me op het feit dat het nu weer bijna zover is. Nog even en we gaan de auto pakken en rijden de snelweg op. Op weg naar Italië, op weg naar Luca.”

Tip van de redactie

Affaires en overspel bestaan al sinds het huwelijk werd uitgevonden, en ook de aversie ertegen. En toch weten we maar weinig over dit eeuwenoude taboe, dat wereldwijd wordt veroordeeld maar ook wereldwijd plaatsvindt. In Liefde in verhouding geeft psychotherapeut Esther Perel een heldere en gedurfde nieuwe kijk op relaties, trouw en verlangen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.