Nance Coolen over Kanjers van Kinderen: ‘Bij elk kuchje van mijn zoon werd ik extra alert’
17 mei 2016
Nance (42) is heel happy, met vriend Pico (41), zoon Robin (7) én met haar baan bij RTL. Al kwam haar nieuwe programma, over jonge kankerpatiëntjes, soms ook dichtbij: “Heftig om te zien wat kinderen met kanker en hun gezinnen doormaken.”
Nance (42) is heel happy, met vriend Pico (41), zoon Robin (7) én met haar baan bij RTL. Al kwam haar nieuwe programma, over jonge kankerpatiëntjes, soms ook dichtbij: “Heftig om te zien wat kinderen met kanker en hun gezinnen doormaken.”
In haar nieuwe programma Kanjers van kinderen: hun strijd tegen kanker volgt presentatrice Nance zes gezinnen waarin een van de kinderen kanker heeft. De patiëntjes zijn een jaar lang gevolgd: vanaf (bijna) de diagnose, via het behandeltraject tot aan de eventuele afloop, als die binnen het jaar viel. “Je ziet wat die kinderen en hun gezinnen doormaken”, vertelt Nance. “Het is een programma met een lach en een traan, ik ben er trots op. Vooral op de kinderen en hun ouders. Zo stoer dat we erbij mochten zijn!” Toch geeft ze toe dat het, ook voor haar, af en toe moeilijk was…
Hoe zwaar was het om dit programma te maken?
“Soms was het best heftig, maar ook heel interessant: ik was gewoon benieuwd wat er allemaal bij komt kijken als een kind kanker krijgt. En was erg onder de indruk van de kinderen én hun ouders. We hadden twee meiden van zestien en zeventien, twee jongens van twaalf en vijftien, Flynt van drie en Milou, die drie was toen ze de diagnose kreeg en net vijf toen ze overleed. Zij is de enige die het niet heeft gered. Dat laat ook een beetje het overlevingspercentage zien van kinderen met kanker. Het merendeel overleeft gelukkig, maar een enkeling dus niet. Heel verdrietig.”
Greep het je nog meer aan omdat je zelf ook moeder bent?
“Ja, dat had ik wel steeds in mijn achterhoofd. Het is dubbel, want als ik daar was, dacht ik: wat een mazzel dat ik hier zelf niet mee hoef te dealen. Maar tegelijk werd ik extra alert bij elk kuchje en pijntje van mijn zoon. Van alle ouders hoorde ik namelijk dat het was begonnen met een griepje, hun kind dat zei: ‘Ik voel me niet lekker en heb buikpijn’. Mijn Robin klaagde al weken over buikpijn, dat zet je dan toch op scherp.”
Zelf heb je de ziekte van Crohn, een chronische darmaandoening. Wanneer kreeg jij die diagnose?
“Pas op mijn 21ste. Het was spannend toen ik nog niet wist wat het was: ik had veel buikpijn en bleef maar afvallen. Ik heb weleens gedacht: is het darmkanker? Dat gaat absoluut door je hoofd. ‘Gelukkig’ was het uiteindelijk Crohn. Niet fijn, maar ook niet levensbedreigend.”
Dus je hebt geen eigen ervaring met ziek zijn als kind?
“Nou, toen ik een jaar of vier was, had ik paratyfus. Een infectie waarvoor ik in quarantaine moest. Ik lag een paar weken in het ziekenhuis, waar alleen mijn ouders bij me mochten, in witte pakken en met handschoentjes aan. Mijn broertje kon alleen vanachter het glas via een telefoon met me praten. Dat komt een tikkeltje in de buurt bij wat deze kinderen meemaken, die ook binnen moeten blijven en niet met vriendjes mogen spelen. Maar nog steeds niet echt te vergelijken, hoor, dat wil ik graag even duidelijk maken!”
Lees het hele interview in Vriendin 20 (vanaf morgen in de winkels).
