Placeholder

Vriendin 11: Hilde en haar moeder hadden tegelijkertijd borstkanker

Hilde (49) was extra alert nadat haar moeder Emmy (81) borstkanker bleek te hebben. Toen ze zelf een knobbeltje in haar borst ontdekte, was ze er dan ook snel bij. “Eerst mijn moeder, nu ik. Hoe was het mogelijk?”

Hilde (49) was extra alert nadat haar moeder Emmy (81) borstkanker bleek te hebben. Toen ze zelf een knobbeltje in haar borst ontdekte, was ze er dan ook snel bij. “Eerst mijn moeder, nu ik. Hoe was het mogelijk?”

Hilde: “Wat er ook gebeurt, niet zeuren maar doorgaan. Dat is de instelling die mijn moeder had en die bewonderde ik in haar. Ze was een sterke vrouw die op haar tachtigste nog volop in het leven stond. Ze woonde samen met mijn vader zelfstandig, reed nog auto en stond geregeld op een ladder om de bomen in haar achtertuin te snoeien. Ze was een bezige bij. Ik sprak haar soms een week lang elke dag en dan weer drie weken niet. We gingen niet met elkaar om als vriendinnen, maar waren echt moeder en dochter die een goede band hadden. In januari 2015 kreeg ze last van haar rug. Ze vermoedde dat ze een spier had verrekt tijdens de verbouwing van de badkamer, waarbij ze met spullen had lopen sjouwen. Een aspirine erin en het gaat wel weer over, dacht ze. Als mijn moeder ergens last van had, hoorde je haar niet mopperen. Ze was niet het type dat snel naar een dokter
rent. Maar al gauw werd de pijn erger en werd ze ook duizelig. Toen ik met mijn man, broer en schoonzus bij haar op bezoek was en ze het gevoel had dat ze ging flauwvallen, besloten we haar mee
te nemen naar het ziekenhuis. Daar constateerden ze dat ze een veel te hoge bloeddruk had en dat ook haar calciumwaarden erg hoog waren. Na een aantal onderzoeken kregen we op vrijdag 13 februari de uitslag: mijn moeder had kanker. Het zat door haar hele lichaam heen, onder andere in haar borst. Een operatie of behandeling was uitgesloten, ze was terminaal. Hoelang ze nog te leven had, was onbekend. De artsen vermoedden enkele maanden, maar ze konden geen termijn geven. Het besef dat mijn moeder zou gaan sterven, maakte me heel verdrietig. Ze had in haar leven nooit iets gemankeerd, ik had haar zelfs nog nooit ziek gezien. En nu was het einde plotseling nabij. Die gedachte was afschuwelijk.”

Stekende pijn
“Hoe mijn moeder er zelf onder was, kon ik niet echt peilen. Ze was een vrouw die haar emoties niet snel liet zien, zelfs niet in deze situatie. We bezochten haar bijna elke dag en bespraken met haar hoe ze wilde dat haar uitvaart eruitzag. Ook haalden we herinneringen op. Dan pakten we een grote doos met foto’s erbij en gingen we jaren terug in de tijd. We lachten om rare kapsels en de potjes met sigaretten die tijdens feestjes altijd bij hen op tafel stonden. Op 5 maart, drie weken na de diagnose, werd mijn moeder 81. We zetten bloemen neer en aten taart met de familie. Op onze armen hadden we allemaal neptatoeages geplakt met ‘mama’ erop. We vierden het, ook al voelde dat heel dubbel. Niemand wist hoelang ze nog in ons midden zou zijn, maar één ding was zeker: het was haar laatste verjaardag. Een paar dagen later kreeg ik plotseling een stekende pijn in mijn rechterborst. Ik voelde
een knobbeltje, zoals ik weleens eerder had gevoeld. Ik was er nooit voor naar de dokter geweest. Het knobbeltje verdween altijd snel weer, dus het ging vast om een opgezette melkklier. Maar deze keer ging het knobbeltje niet weg. Ik begon me zorgen te maken: bij mijn moeder was borstkanker geconstateerd, dus misschien moest ik het nu wél laten nakijken."

Lees het hele verhaal in Vriendin 11 (vanaf morgen in de winkels).

Heb jij net als Hilde een levensbedreigende ziekte overleefd en wil je daarover vertellen? Dat kan op ons forum of hieronder.