Kim: ‘Niemand in de familie vertelt mij wie mijn echte vader is’
30 juni 2022
Jarenlang verzweeg haar moeder wie haar biologische vader was. En nog altijd weet Kim (30) niet wie hij is. ‘Je zou denken dat je iemand die je niet kent, niet kunt missen. Toch voel ik een sterk verlangen als ik aan mijn vader denk.’
Kim: “Al jaren had ik het gevoel dat ik niet dezelfde vader heb als mijn broer en zus. Zij hebben allebei donker haar en donkere ogen, ik ben blond en heb blauwe ogen. Bovendien voelde ik me altijd al een buitenbeentje. Anders dan mijn broer en zus, die speciaal onderwijs volgden, ben ik pienter en kan ik goed leren. Ook heb ik een heel ander karakter. Maar als ik mijn moeder vroeg hoe dat kon, beweerde ze altijd dat ik wel degelijk dezelfde vader had. Pas op mijn twaalfde verjaardag bleek dat mijn vermoedens kloppen. Op die dag werd ik gebeld door de man van wie mijn moeder altijd zei dat hij mijn vader was. Zij waren toen al jaren uit elkaar. Hij zei tegen me: ‘Jij bent geen kind van mij en ik vind dat je het recht hebt dat te weten.’ Ik rende meteen naar mijn moeder met de vraag wie dan wél mijn biologische vader was, maar daarover deed ze vaag. En dat doet ze tot op de dag van vandaag. Ik ben nu dertig, maar nog steeds weet ik niet wie wél mijn vader is.”
Psychische problemen
“Mijn leven is vrij ingewikkeld en moeizaam verlopen. Mijn moeder is zwaar verslaafd aan alcohol. Ze kreeg zeven kinderen van drie mannen, maar ze kon voor geen enkel kind goed zorgen. Naast haar alcoholmisbruik kampte ze met psychische problemen. Haar moeder, onze oma, nam de zorg van haar over. Mijn oudste broer, mijn zus en ik zagen onze moeder alleen op verjaardagen en feestdagen. Onze vader – tenminste, de man over wie werd verteld dat hij mijn vader was en wiens achternaam ik droeg – verdween al snel uit beeld. Ook hij had problemen met alcohol en ze scheidden uiteindelijk definitief toen ik een jaar of drie was. Dankzij mijn lieve oma heb ik nog een redelijk fijne jeugd gehad, zij gaf ons veel liefde. Maar met onze moeder had ik nauwelijks een band. Zij is op een gegeven moment hertrouwd met een man met wie ze nog vier kinderen kreeg. Onze halfbroers en -zussen. Zij zijn overigens allemaal door Jeugdzorg uit huis geplaatst en in verschillende pleeggezinnen ondergebracht. Mijn jongste broertje heeft zelfs als gevolg van het alcoholmisbruik van mijn moeder foetaal alcohol syndroom (FAS) en een flinke geestelijke achterstand. Bijna elke keer als ik mijn moeder zag, begon ik over mijn vader, maar ze deed elke keer net alsof ze gek was. Een paar jaar geleden noemde ze ineens een naam: Horry Heuts. Hij zou mijn verwekker zijn geweest. Volgens haar was hij in 1984 een jaar of zeventien. Ze had hem ontmoet in de Spar in Maastricht waar hij als hulp werkte en waar zij altijd boodschappen deed. Ze waren, toen haar relatie heel slecht ging, één keer samen uit gegaan en aan het einde van de avond zijn ze in bed beland. Blijkbaar ben ik daaruit voortgekomen. Ze beweerde dat ze na de bevalling nog met mij naar de supermarkt is geweest en heeft gezegd dat ik zijn kind was. Het kan ook dat hij nog bij haar thuis is langsgeweest om mij te zien. Er is in elk geval kortstondig contact tussen hen geweest. Dat hield op toen hij een nieuwe vriendin kreeg die wilde dat hij het contact met mijn moeder en mij verbrak. Toen hij dat deed, koos mijn moeder ervoor mij dezelfde achternaam te geven als mijn broer en zus. Zo liet ze mijn omgeving en mij in de waan dat ik dezelfde vader had.”
Veel verdriet
“Wat er exact waar is van het hele verhaal durf ik niet te zeggen. Die naam kan heel goed verzonnen zijn. Mijn moeder vertelde wel meer leugens in haar leven, ik weet inmiddels niet meer zo goed wat ik moet geloven. Ik heb zelf nog wel onderzoek gedaan, maar op internet en Facebook kon ik geen enkele Horry Heuts vinden van ongeveer 47 jaar. En de Spar van toen bestaat inmiddels ook niet meer. Het spoor loopt daarmee dood. Ik heb weleens overwogen een tv-programma als Spoorloos of Vermist in te schakelen, maar ik vraag me af of ik daarvoor genoeg informatie heb. Het vervelende is dat ik niks meer kan vragen aan mijn oma. Zij is vijf jaar geleden overleden. En toen ze nog leefde, heb ik het haar nooit durven vragen. Ik wilde haar niet belasten met nog meer verdriet. Ik was ook bang dat zij zou denken dat ze tekort was geschoten, omdat ze mij niet uit zichzelf in contact had gebracht met mijn vader. Natuurlijk moeten er meer mensen van mijn vader af weten, maar de rest van de familie, ooms, tantes, doet net zo vaag als mijn moeder. Niemand weet zogenaamd iets. Ook aan mijn stiefvader kan ik het niet vragen, die heb ik na mijn twaalfde nooit meer gesproken.”
Sterk gemis
“Je zou verwachten dat je iemand die je niet kent niet kunt missen, maar toch voel ik een ontzettend sterk verlangen als ik aan mijn vader denk. Zeker nu ik zelf kinderen heb, maar ook daarvoor. Ik heb vooral behoefte aan wijze, vaderlijke adviezen. Bij mijn moeder kan ik niet terecht, door haar verslaving kan ik haar niet serieus nemen. Maar er zijn van die momenten in je leven waarop je heel graag voor raad naar je ouders gaat. Ik heb best moeilijke periodes gekend en dan was het fijn geweest als ik had kunnen vragen: ‘Goh pap, wat zou jij doen in deze situatie?’ Uiteraard ben ik ook gewoon nieuwsgierig naar zijn uiterlijk. Wat is hij voor man? Is hij blond? Groot of klein? Lijk ik op hem? Heb ik nog meer halfbroertjes en -zusjes? Misschien een opa en oma aan die kant? Ik weet helemaal niets van deze mysterieuze man. Ook wil ik heel graag zijn kant van het verhaal horen. Als wat mijn moeder zegt klopt, waarom heeft hij mij dan in de steek gelaten?”
Bewust beter doen
“Ik denk vaak dat als ik een andere start had gehad in het leven, als ik uit een normaal gezin kwam, met een vader en een moeder, mijn eigen leven ook anders was verlopen. Nu raakte ik op mijn zestiende zwanger van mijn toenmalige vriendje van zeventien. Nadat onze zoon Dilano werd geboren, ging het mis tussen ons. Dilano was een huilbaby en mijn ex kon dat niet handelen. Achteraf bleek dat Dilano PDD-NOS heeft, een vorm van autisme. Mijn ex ging weg en keek eigenlijk nooit meer naar hem om. Ja, ik weet het: bijna hetzelfde als mijn eigen vader deed. Alleen lieg ik niet tegen mijn zoon en ben ik altijd heel open over wie zijn biologische vader is. Ik weet wat Dilano voelt, dus als hij vragen heeft over zijn afkomst, beantwoord ik die zo goed mogelijk. Ik steun hem altijd en probeer bewust alles beter te doen dan mijn eigen moeder. Ik heb inmiddels een lieve vriend, Kevin, met wie ik al vier jaar gelukkig ben. Hij is een supervader voor Dilano, die inmiddels dertien is, en we hebben samen een dochter van drie, Devany. Soms kijk ik met jaloezie toe als zij met z’n tweeën aan het knuffelen zijn. Ze hebben een echte vader-dochterband en zijn heel close. Op zulke momenten fantaseer ik hoe het zou zijn als ik ook een lieve vader in m’n leven had gehad.”
Doodsbang
“Met mijn moeder heb ik geen contact meer. Jarenlang wel hoor, maar ik trok aan een dood paard. Ze is niet in mij geïnteresseerd en ook niet in mijn kinderen. Althans, niet genoeg om er de drank voor te laten staan. Ik heb haar na de geboorte van Devany nog een geboortekaartje gestuurd en zij heeft wat brieven gestuurd. Eén keer ben ik vanuit Oldenzaal, waar ik nu woon, met de kinderen naar haar huis in Maastricht gereden. Maar dat was geen succes. Ik had haar vooraf gevraagd die dag nuchter te blijven, maar ze was compleet lazarus. Ze maakte vreselijke ruzie met mijn nieuwe ‘stiefvader’ en gooide met asbakken naar hem, in het bijzijn van die kleintjes. Ik ben halsoverkop vertrokken met mijn kinderen, omdat ze doodsbang waren. Dat is meteen de laatste keer geweest dat ik mijn moeder heb gezien. Ik vind het heel erg voor mezelf dat ik geen contact meer met haar heb, en voor mijn kinderen dat ze geen opa en oma meer hebben, maar ik wil hen dit niet meer aandoen. Mijn kinderen groeien nu op in een stabiele gezinssituatie met rust en regelmaat. Een dronken oma past daar niet in. Ik kan me er erg over opwinden: mijn moeder heeft niks geleerd in haar leven. Ze kon zich niet inhouden bij haar eigen kinderen, die allemaal van haar zijn afgenomen. En nog steeds wint de fl es het. Zelfs als haar kleinkinderen er zijn, slaat ze haar man de tent uit en blijft ze drinken.”
Op onbegrip stuiten
“De afgelopen jaren heb ik hulp gezocht om mijn verleden een plek te geven. Ik had last van stemmingswisselingen en depressies, en niet alleen vanwege de slechte band met mijn moeder en haar alcoholisme. Ik vind het gewoon erg lastig als mensen vragen naar mijn vader. Ik zeg meestal simpelweg dat ik geen contact meer met hem heb, anders moet ik het hele verhaal uitleggen en dan stuit ik vaak alleen maar op onbegrip. Ze snappen niet waarom ik met alle geweld wil weten wie mijn vader is. Bij Kevin kan ik altijd met mijn verhaal terecht en dat is fijn. Maar anderen snappen gewoon niet dat ik mijn vader mis, omdat ik die nooit heb gehad. Ze zeggen rustig dat ik het moet loslaten, omdat het verleden tijd is. Maar voor mij is het geen verleden tijd. Het heeft juist alles te maken met de toekomst. Ik zou bijvoorbeeld best graag willen trouwen, maar niet zolang ik mijn vader niet ken. Ik wil dat hij mij weggeeft voor het altaar. Zo hoort het in mijn ogen. Dus dat houdt me op dit moment tegen met Kevin te trouwen. Ik zeg tegen hem dat het niet per se hoeft voor mij, terwijl ik het stiekem heel mooi zou vinden. Maar wel mét mijn vader erbij.”
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
