Vriendin 2: De vriendin van Violet werd steeds somberder

13 januari 2016

‘Depressiviteit is zoiets groots, als vriendin kon ik dat niet oplossen.’

‘Depressiviteit is zoiets groots, als vriendin kon ik dat niet oplossen.’

Violet (32) wilde haar depressieve vriendin Nora met alles helpen, totdat ze merkte dat de buien van haar vriendin steeds meer invloed hadden op haar eigen leven. "Ik kon niet anders dan onze vriendschap verbreken." 

Violet: “De eerste keer dat ik Nora zag, dacht ik: met haar wil ik wel vriendinnen worden. We waren zeventien en kwamen bij elkaar in de klas, 4 havo. Elke dag fietsten we samen naar school en maakten we lol. Ook schreven we elkaar brieven, gewoon omdat we dat leuk vonden. Onze vriendschap was zo hecht dat ik op een gegeven moment bijna tot op de minuut wist waar Nora was. En zij van mij. Ik vond dat heerlijk. Mijn vader was vlak daarvoor overleden aan acute leukemie. Omdat mijn ouders gescheiden waren, bracht hij de laatste maanden van zijn leven door bij z’n moeder, mijn oma. Ze woonde aan de andere kant van het land waardoor ik hem in die laatste periode slechts één keer in de twee weken zag. Dat maakte zijn overlijden nog gecompliceerder. Ik kwam dus net uit een rotperiode. Maar erover praten, deed ik niet. Ik stopte het gemis diep weg. Maakte liever grapjes met Nora. Zij was, ondanks dat ze ook geen zorgeloze jeugd achter de rug had, ongecompliceerd en gezellig. Van depressieve buien was toen nog geen sprake. Integendeel. Over ‘zware’ onderwerpen hadden we het niet, dat kwam later pas toen we allebei klaar waren met school en onze draai probeerden te vinden in de maatschappij.”

Verwachtingen
“In die jaren hopte ik van baan naar baan. Ik deed telkens iets anders, maar slaagde er elke keer wel in geld te verdienen. Nora had minder geluk. Werken bleek behoorlijk zwaar voor haar. Ze kon niet omgaan met de stress en het presteren onder druk. Ze liep tegen de verwachtingen op die anderen van haar hadden. Daarom werkte ze niet veel en daarover voelde ze zich dan weer schuldig. Want als ze een uitkering kreeg, zag ze zichzelf een profiteur en vond ze zichzelf nutteloos. In die periode zag ik haar voor het eerst worstelen met zichzelf, met het leven. Alles koste haar energie. Ze kreeg last van faalangst, onzekerheden en paniekaanvallen. Daarbij ontwikkelde ze een eetstoornis door alles wat ze binnenkreeg eruit te gooien. In plaats van gezond te eten, dronk ze. Mateloos.

Lees het hele verhaal in Vriendin 2 of praat mee op het forum.