Eveline: ‘Mijn man begon een tweede leven met een veel jongere vrouw’

Bijna veertig jaar lang was Eveline gelukkig met haar man Johan (60). Tot ze ontdekte dat hij een verhouding had met een andere vrouw. Een vrouw van 35 jaar… “Hij is er gewoon tussenuit gepiept.”

Eveline (59): “Misschien had ik gewaarschuwd moeten zijn. Ik herinner mij verschillende momenten uit ons leven toen we nog gelukkig waren samen, dat mijn man en ik naar twee oudjes keken, die op een terras knus een kopje koffie dronken of een ijsje aten. Mij vertederde zo’n beeld. ‘Kijk eens, wat leuk’, zei ik dan tegen hem. ‘Vreselijk!’ vond Johan. ‘Daar moet je toch niet aan denken, zo wil ik nooit worden, hoor.’ Ik begreep het toen niet, maar stond er verder niet bij stil. Ik dacht dat hij er misschien tegenop zag om oud te worden. Maar hij bedoelde het vooral persoonlijk, weet ik nu. Samen met mij als bejaard stel over straat schuifelen, dat was niet wat hij wilde. Liever begon hij aan een nieuw leven, een tweede leven, vermoed ik achteraf. Wat heb ik me belazerd gevoeld. Dan denk je iemand te kennen en volledig op hem te kunnen bouwen. Maar blijkbaar niet voor altijd.”

Geen ruzies
“Ik ontmoette Johan toen ik zestien was. Hij was niet mijn eerste vriendje, wel iemand met wie ik een bijzondere klik had. En we bleven samen. Na een paar jaar trouwden we en daarna kwamen er twee kinderen. Dat ging niet makkelijk, maar we knokten ons samen door die periode heen en waren heel blij toen we een dochter en zoon kregen (nu 33 en 31 jaar). We vormden een leuk gezin, gezellig, warm. Heel sportief ook; mijn dochter deed aan synchroonzwemmen, ik was actief in haar zwembad, werd trainster en jurylid. Onze zoon voetbalde en daar was Johan erg bij betrokken. Hij had alles voor onze kinderen over, stond altijd voor ze klaar. En voor mij. Echt, ik heb niets aan te merken op al die jaren. Natuurlijk, de hevige verliefdheid van vroeger, die was er niet meer, ook de seks was minder, en minder spannend geworden, maar zo gaat dat in een langdurig huwelijk. Maar er waren geen ruzies, geen grote botsingen. Wij waren zo’n stel dat iedereen als ideaal beschouwde. Johan gedroeg zich altijd lief naar mij toe. Hij was een joviale man die vol grapjes zat. Iemand die ik totaal vertrouwde. Ik twijfelde er geen moment aan dat wij ons leven lang samen zouden blijven.

Lees ook: Joyce: ‘Ik heb een affaire met de baas van mijn man’

Totdat hij zich vreemd begon te gedragen. We waren bijna veertig jaar samen en inmiddels trotse opa en oma van een kleinkind. Johan was soms zomaar opeens de deur uit, zijn telefoon stond dan op stil. En hij moest vaker weg voor zijn werk als vertegenwoordiger… Ik had eerst geen argwaan, waarom zou ik? Daar was al die jaren nooit reden voor geweest. Op een gegeven moment begon het toch te knagen. Er hing wat onverklaarbaars in de lucht. Dat merkten we ook toen onze zoon ging trouwen. Gewoonlijk hield mijn man altijd toespraken bij feestelijke gelegenheden. Op eigen initiatief, enthousiast; dus het lag voor de hand dat hij dat nu ook zou doen. Maar gek genoeg werd hij boos toen ik erover begon. Pas toen onze dochter het hem ook vroeg, ging hij aan de slag. Maar het werd een heel rare speech, helemaal niet zo hartelijk als normaal en zonder zijn gebruikelijke grapjes. Johan gedroeg zich gedurende de hele bruiloft vreemd, was heel afwezig. Zo erg zelfs, dat mensen naar mij toe kwamen om te vragen wat er aan de hand was. Achteraf weet ik het wel: hij had toen al lang een verhouding. En op de avond dat hij zijn speech aan het schrijven was, had zijn minnares hem net een lange mail gestuurd met de vraag of hij bij ons thuis op de bank wilde blijven zitten of met haar een nieuw leven wilde beginnen. Tja, dan zijn je gedachten wel even ergens anders dan bij de bruiloft van je zoon.”

Haarscherp

“Op de sportschool waar ik werkte en waar mijn man spinningles gaf, trainde ook vaak een vrouw van 35. Ik praatte weleens met haar, maar nooit over echt meer dan koetjes en kalfjes. Ze werkte bij het toneel en moest een keer optreden. Johan vroeg mijn dochter of ze foto’s van die vrouw kwam nemen. Niet meer dan een vriendelijk gebaar, dacht ik toen nog. Ik was ook bij die voorstelling. Op een gegeven moment zag ik Johan op zo’n manier naar haar kijken dat al mijn alarmbellen afgingen. Hij lijkt wel verliefd, dacht ik met een schok. Ik vroeg hem ernaar, maar volgens Johan was er niets aan de hand. Ze was gewoon een kennis, zei hij. Een kennis die later zelfs bij ons thuiskwam, in de ruimte die mijn man had ingericht op zolder om shiatsu-massages te geven. Ik liet ze maar gaan, maar zat elke keer met kromme tenen in de woonkamer. Na een paar keer zei ik: ‘Ik wil niet meer dat ze nog komt.’ Belachelijk, vond Johan dat. Maar ik voelde het haarscherp aan. Niet veel later kwam alles uit. Bij een zoveelste leugen, waarbij hij dit keer wél door de mand viel.

Hij zou met een vriend naar het strand gaan. Maar hij werd gezien en aangesproken door een vriendin van mij. Er was geen vriend te bekennen, hij was er met die jonge vrouw. Mijn vriendin kwam meteen naar mij toe. Ik was helemaal van slag, maar heb direct mijn kinderen ingelicht. Die stonden perplex. We wachtten tot Johan contact opnam, maar die liet niets horen en bleef de hele nacht weg. Mijn zoon heeft hem uiteindelijk gebeld en gesommeerd meteen naar huis te komen. Nonchalant kwam hij aanlopen, alsof er niets aan de hand was. Met leugens probeerde hij zich eruit te praten. Tot hij, na nog veel meer gekonkel en gedraai, toegaf dat hij inderdaad iets met haar had. ‘Want hier is het net een gevangenis’, zei hij. Ontzet was ik, mijn zoon ook. Waar kwam dit opeens vandaan? Johan zei dat hij naar een vriend zou gaan, om na te gaan denken. Met alleen wat schoon ondergoed in zijn hand kwam hij ons gedag zeggen. ‘Dan ga ik maar’, zei hij, en weg was hij. Mijn vriendin was laaiend, zij regelde meteen een nieuw slot op mijn deur. Ook mijn zoon was kwaad. En achterdochtig. Hij ging zijn vader achterna, om te checken of hij wel echt naar die vriend ging. Nee dus. Hij vond zijn vader in de achtertuin bij zijn jonge minnares, romantisch te midden van kaarsjes. Woedend was hij. ‘Nu lieg je dus weer!’ beet hij zijn vader toe.”

Onbedaarlijk

“Ook ik was boos, natuurlijk. Maar meer nog was ik verdrietig. En ik kon het gewoon niet geloven. Het was toch niet mogelijk dat hij mij nu gewoon liet zitten? Na al die jaren, na alles wat we samen hadden opgebouwd? Een tijd heeft hij nog dubbel spel gespeeld. Misschien om mij rustig te houden, of omdat hij zelf nog twijfelde. Zo heeft hij een paar dagen na die avond dat alles uitkwam vreselijk zitten huilen bij mij in de auto, waar we even zouden praten. Hij was echt onbedaarlijk aan het snikken. Het speet hem zo, zei hij. Hij beloofde dat hij voortaan altijd de waarheid zou spreken, hij wilde mij niet kwijt en stelde voor samen naar oplossingen te zoeken. Wel moest hij eerst nog met háár naar Parijs, dat was al afgesproken, maar hij beweerde dat hij een eigen tentje had – achteraf zo dom dat ik dat nog geloofde ook – en dat hij alleen maar voor zijn tent zou gaan zitten nadenken. Na die reis zou hij bij ons komen eten, maar dat liep meteen al mis. Hij deed gewoon niets anders dan konkelen en dingen beloven waar hij zich niet aan hield. Toch is hij nog even thuis komen wonen. Omdat hij eraan wilde werken, zei hij. En ik had hoop, ik kon hem gewoonweg niet opgeven. Maar al snel merkte ik dat hij niet meer te vertrouwen was. Weer continu dat geheimzinnige gedoe met zijn telefoon en zo. En toen, nu vier jaar geleden, is hij er gewoon tussenuit gepiept. Onder het mom van: ‘ik ga een tijdje in een caravan van een kennis nadenken’, is hij vertrokken om nooit meer terug te komen. Ook die caravan bleek een leugen: hij trok in een huisje van de moeder van zijn minnares. En meldde uiteindelijk dat hij wilde scheiden. Hij zou dat regelen, hij zou het netjes afhandelen, alles zou goedkomen. Maar het bleef stil. Ik hoorde doodleuk niets meer. En mijn kinderen ook niet.

Die waren er net zo kapot van als ik. Hun vader, de opa van hun kinderen, vertrok zomaar zonder een woord, alsof hij nooit een gezin had gehad. Het leek of wij hem allemaal niets meer konden schelen. En toen bleek hij ook nog opnieuw vader te worden! Dat vertelde hij ons niet zelf, we hoorden het via via. Op dat moment dacht ik echt: dit lijkt wel een soap. Johan, die al opa is, krijgt opnieuw een baby! En hij durfde dat niet eens te zeggen tegen ons. Mijn zoon heeft hem opgebeld om hem ermee te confronteren. Hij had het na de Kerst aan ons willen vertellen, schutterde hij.”

Schrijnend

“De scheiding heb ik zelf moeten regelen. Ons huis moest ik verkopen. Alle gezamenlijke spullen heb ik samen met mijn kinderen uitgezocht, opgeruimd en weggedaan. Johan trof ik pas weer in de rechtbank, zo ver moest het komen. Daar deed hij moeilijk over de televisie en de helft van het servies… Onbegrijpelijk allemaal. Dat hij verliefd is geworden en heeft besloten zijn leven verder te gaan delen met een vrouw die maar half zo oud is als hij, is één ding. Dat is heel erg pijnlijk, maar zou nog te accepteren zijn. Tenslotte is iedereen vrij om te doen wat hij wil, nietwaar? Maar dat hij vrijwel zonder woorden dat tweede leven is begonnen, zonder nog zijn verantwoordelijkheid te erkennen voor zijn eerste leven, is wel heel schrijnend. Ik heb zelfs loonbeslag moeten laten leggen omdat hij zijn alimentatie niet betaalde. En hij speelt nu wel weer de leuke vader van twee nieuwe kinderen – ze zijn nu drie en één jaar –, maar zijn kleinkinderen laat hij links liggen. Vooral mijn dochter is daar kapot van. Zij heeft hem vorig jaar een brief gestuurd die door mijn hart sneed.

Ze vertelde hem dat hij altijd haar grote voorbeeld was geweest, dat hij voor haar zo op een voetstuk stond. Dat ze altijd had vertrouwd op zijn onvoorwaardelijke liefde. En dat het haar onbeschrijfelijk veel verdriet deed dat ze zich kennelijk zo had vergist in haar eigen vader. Dat ook haar kinderen hun opa misten en dat ze vaak snikkend in slaap viel. Ik heb zó moeten huilen toen ik die brief las. Johan daarentegen leek het niet te raken. Hij reageerde pas zes weken later met een vrij afstandelijk briefje waarin hij haar adviseerde er allemaal niet zo zwaar aan te tillen. ‘Het gaat maar over je leven, hoor’, schreef hij. We zullen moeten accepteren dat wij voor hem niet meer bestaan. Dit kan dus echt gebeuren: een leuke, lieve man kan als een blad aan de boom omslaan en alles achter zich laten. Het heeft mijn vertrouwen in de mensheid enorm geschaad. Als ik nu met iemand praat, is dat altijd met argwaan. Klopt het wel, hoe hij of zij zich voordoet? Ik weet niet of dat ooit nog overgaat. Wat ik wel weet, is dat ik Johan niet mijn verdere leven laat verpesten. Ik ben weer opgeveerd, doe allemaal dingen, geniet van het leven. En van mijn kleinkinderen, voor wie ik er nog altijd wel ben als oma. Ik maak er gewoon wat van, ik laat me er niet onder krijgen. Al is dit een litteken dat nooit zal verdwijnen.”

Tip van de redactie

Affaires en overspel bestaan al sinds het huwelijk werd uitgevonden, en ook de aversie ertegen. En toch weten we maar weinig over dit eeuwenoude taboe, dat wereldwijd wordt veroordeeld maar ook wereldwijd plaatsvindt. In Liefde in verhouding geeft psychotherapeut Esther Perel een heldere en gedurfde nieuwe kijk op relaties, trouw en verlangen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: Judith: ‘Mijn man gaat vreemd, maar ik leg me erbij neer’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.