Anne: “Het was nog maar net uit, dus het kon eigenlijk niet”

26 oktober 2017

Anne werd verliefd op de vriend van haar ex.

Anne werd verliefd op de vriend van haar ex.

Anne (35):"Ik snap best dat het mijn ex René niet lekker zit. Waarschijnlijk zou ik in zijn plaats net zo achterdochtig zijn. Toch vergist hij zich: ik had níets met zijn vriend Ronald toen René en ik nog een relatie hadden. Ronald, een oud-studiegenoot van mijn ex, was me zelfs nooit opgevallen. Natuurlijk, hij kwam al jaren bij ons over de vloer op verjaardagen en zo. Een aardige man hoor, maar één van dertien in het dozijn. Er waren zat vrienden van René die ik leuker vond. Als ik daar al over nadacht – iets wat ik zelden deed, want ik had meer dan genoeg aan René. Jarenlang zag ik hem als mijn grote liefde. Tot mijn kinderwens tussen ons in kwam te staan.

Toen ik René ontmoette waren we beiden drieëntwintig. We bespraken duizend dingen, maar kinderen, nee, daar hadden we het niet over. Toen dacht ik er zelf ook niet over na. Misschien, ooit, later. Tot na een jaar of vijf de eerste baby’s om ons heen geboren werden. Vertederd ging ik op kraambezoek. René ging zonder morren mee en deed altijd enthousiast over het nieuwe kroost. Als vanzelfsprekend ging ik ervan uit dat hij zelf ook ooit wel een kindje wilde. Eén, twee, misschien zelfs drie? Ik begon erover tijdens een vakantie op Ibiza. Bij een romantisch etentje opperde ik dat ik graag met de pil wilde stoppen. René reageerde stomverbaasd. Het bleek dat hij totaal niet met kinderen bezig was. Kinderen van anderen vond hij schattig. Maar kinderen van zichzélf? Nee. Voorlopig niet tenminste. Dit is vier jaar geleden. Ik heb hem voldoende tijd gegeven om van mening te veranderen, lijkt mij zo. Maar helaas. Terwijl ik steeds meer verlangde naar een gezin, bleef hij nuchter en halsstarrig. Sinds een jaar zorgde het nu echt voor ruzies. En ik wist: wanneer ik moest kiezen tussen hem en mijn kinderwens, dan zou dat laatste winnen. Toen René twee maanden geleden opnieuw nee zei, wist ik wat mij te doen stond. Hoe vreselijk ik het ook vond.

Acht dagen na onze breuk liep ik Ronald tegen het lijf in het winkelcentrum. Hij wist nog van niets, informeerde naar René. Mijn tranen zaten al hoog en bij zijn vraag kon ik mij niet goed houden. Ronald loodste me naar een café in de buurt. Hoewel ik hem niet goed kende, voelde het plotseling zo vertrouwd tussen ons dat ik hem alles vertelde. Toen hij bij mijn verhaal tranen in zijn ogen kreeg, schrok ik. We zijn naar zijn huis gegaan om verder te praten. Daar vertelde hij dat zijn relatie ook net uit was. Hij had ontdekt dat zijn vriendin, zonder met hem te overleggen, abortus had laten plegen. Vreselijk vond hij dat. Hoewel zij nog maar een jaar samen waren, had hij er graag voor willen gaan. Hij voelde zich buitengesloten, gekwetst en bestolen van zijn kind.

Ik ben de hele dag en avond bij Ronald gebleven, we konden niet ophouden met praten. We begrepen elkaar zó goed. Toen ik, om één uur ’s nachts, vertrok, wilde ik eigenlijk helemaal niet weg. Hij had hetzelfde gevoel, vertelde hij me later. Hoewel hij mij eigenlijk als de verboden vrouw zag – het aanleggen met een ex van je vriend, dat doe je niet, zéker niet als het nog maar net uit is – stond hij in vuur en vlam. Twee dagen later kon hij zich niet meer inhouden en belde me. En stiekem had ik die dagen niets anders gedaan dan op zijn telefoontje gewacht. Ik ben meteen bij hem langsgegaan en ik ben nooit meer vertrokken. We zijn enorm verliefd, kunnen niet van elkaar afblijven. En we praten veel over kinderen. Hoewel we niet te hard van stapel willen lopen, staat de datum dat ik met de pil ga stoppen al gepland. We zullen zeker wel wachten tot we elkaar een half jaar kennen.

Eigenlijk ben ik dolgelukkig, alleen is het vervelend dat René, hoewel we als 'vrienden’ uit elkaar gingen, woedend is. Hij denkt dat ik hem bedrogen heb en dat Ronald en ik al veel langer iets met elkaar hadden. Dit zorgt voor een hoop onrust in onze vriendenkring. Sommigen kiezen partij voor René, anderen geloven ons. Een akelige situatie, want hoe kunnen Ronald en ik nu bewijzen dat het niet zo was? Ik probeer René’s woede en roddels van me af te laten glijden. En te genieten van wat ik nu heb: een man die van mij houdt en ook graag vader wil worden. Ik hoop dat wij over een tijdje onze eerste baby in onze armen houden. En wie weet volgen er daarna meer!"

Tekst: Lydia van der Weide