“Mijn verliefdheid won het van het intense schuldgevoel”
30 november 2015
Nicole is al zes jaar gelukkig met Piet. Maar ondanks dat houdt ze er een minnaar op na. En dan gaat het mis…
Nicole is al zes jaar gelukkig met Piet. Maar ondanks dat houdt ze er een minnaar op na. En dan gaat het mis…
Nicole: “Ik heb het verhaal zo vaak van anderen gehoord, of in tijdschriften gelezen. Ik had toch beter moeten weten. Het lijkt wel alsof je pas leert wanneer je zelf je hoofd stoot. Wat begon als een spannend avontuurtje, is een heus drama geworden. Vandaag heb ik weer de hele dag zitten huilen. Ik heb voortdurend buikpijn, kan geen hap meer eten. Ik kan gewoonweg niet geloven dat het over is. Dat hoeft ook niet zo te zijn, als ik de moed maar had iets te ondernemen. Ik wil mijn vriend Piet niet kwijt, maar Michael óók niet!
Piet en ik zijn al zes jaar samen. Leuke relatie, niets mis mee. Echt niet. Iedereen die zegt dat je per se iets wezenlijks moet missen in je relatie als je vreemdgaat, heeft ongelijk. Omdat mijn vriend wisseldiensten draait, ben ik ’s avonds en ’s nachts vaak alleen. Dat vond ik nooit erg, ik hou ervan om alleen te zijn of met vriendinnen leuke dingen te doen.
En toen kreeg ik een nieuwe collega. Michael. Ik kon me niet verzetten; ik werd hopeloos verliefd op hem. Hij ook op mij. Na onze eerste zoen voelde ik me een verschrikkelijke verrader. Toch volgden er meer. Mijn verliefdheid won het van het intense schuldgevoel. Na een paar weken was het net alsof het helemaal zo hoorde. Zodra mijn vriend naar zijn werk was, zat ik bij Michael. Hij vond het niet erg dat ik gebonden was. Hij kwam net uit een vaste relatie en wilde zich niet direct in wat anders storten. We genoten van elkaar en van de gestolen uren.
Tegelijkertijd bleef ik heel gelukkig met Piet. Misschien is dat moeilijk te begrijpen, maar ik kon dat, tot mijn eigen verbazing, heel goed gescheiden houden. Als ik met Piet was, was ik er echt voor hem. En wonder boven wonder kwam mijn bedrog nooit uit.
Het kon natuurlijk niet eeuwig zo doorgaan. Nu, na bijna zeven maanden, wil Michael niet langer de man op de achtergrond zijn. Hij houdt van mij en eist dat ik ga kiezen: Piet of hem. Dat gaat niet. Ik ben tot over mijn oren verliefd op hem, maar ik hou ook van Piet. Hij is mij zo vertrouwd. We hebben een heel leven samen opgebouwd, het uitmaken met hem voelt als een amputatie. Aan de andere kant wil ik Michael ook niet kwijt! Maar hij wil me niet meer zien. Van de een op de andere dag heeft hij het afgekapt. Op het werk doet hij of hij me niet meer kent: het is vast om me wakker te schudden, maar het doet me zo veel pijn. Ik mis hem verschrikkelijk. Ik kan hem terugwinnen, dan zal ik het met Piet moeten uitmaken. En die stap durf ik niet te zetten. Ik ben nu al weken helemaal ziek van verdriet. Het erge is dat niemand hiervan weet. Ik heb niet één vriendin in vertrouwen genomen, omdat ik me schaam voor mijn dubbelleven. Ik heb me zelden zo eenzaam gevoeld.”
Tekst: Lydia van der Weide.
