Nog even genieten
30 januari 2015
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!
Hoewel het nog maar net 9 uur geweest is, zit er al een moeder aan een tafeltje. Haar kinderen spelen in de apenkooi.
‘Is zij ook vrij van school?’ vraagt de moeder.
‘Nee, ze is nog geen 4,’ antwoord ik, terwijl ik Adriana uit haar jas help.
‘Mama, kom!’ Ik doe mijn laarsjes uit en volg mijn dochtertje op een bobbelbaan naar boven, door een gat, over een brug van touwen.
Al gauw hoef ik niet meer mee en gaat Adriana met de dochter van de vroege moeder naar de trampoline.
Het is op schooldagen zo rustig in de speelhal van de kinderboerderij, dat ik een zitje voor het uitkiezen heb. Ik bestel een cappuccino en een kannetje ranja en haal een boek uit mijn tas. Even zink ik weg in de tenenkrullend goede roman van John Williams.
Bij het horen van Adriana’s lach, kijk ik op. We zwaaien naar elkaar, voordat Adriana in de ballenbak verdwijnt. Het bezoekersaantal heeft zich uitgebreid, maar druk wordt het niet.
Een groepje jonge moeders, met kinderen van dezelfde leeftijd, zit kletsend rond een tafeltje. Een zwangere vrouw loopt schommelend achter haar dreumes aan. Op de snoezelmat zit een vader vergezeld van zijn baby en zijn iPad.
Ik raak aan de praat met een oppasopa, die zijn kleinzoon van snot ontdoet. Hij beweert dat er hier in de kerstvakantie wel 140 kinderen waren.
Er is onenigheid bij de trampoline. Het lukt een groepje kinderen, waaronder mijn dochter, niet om te regelen wie eerst mag springen. Ik zie Adriana worstelen en glimlach bemoedigend. Gelukkig kan ik me inhouden om mij ermee te bemoeien, want ineens is iedereen van het groepje weer tevreden.
Adriana rent met 2 kinderen naar de glijbaan.
Glunderend komt mijn meisje een slokje ranja bij me drinken.
‘Mama, ik ga weer naar die meisjes’ en weg is ze weer.
Het zijn bijzondere momenten op bijzondere tijdstippen. Ik zie Adriana, spelen, bewegen en contacten maken. Ik hoef niet wanhopig in een menigte naar mijn kind te zoeken. Het is overzichtelijk en veilig.
Maar het duurt niet lang meer, voordat Adriana naar de basisschool gaat en wij deze uitjes buiten schooltijd moeten plannen.
Maar als het voorjaar zich aandient en alles groen en zonnig wordt, gaan we weer naar buiten.
De uitgestrekte kinderboerderij is zo groot, dat de drukte zich in de open lucht zal verspreiden en wij heerlijk kunnen blijven genieten.
