Grenzeloze lach

19 december 2014

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

We gaan blijkbaar zo vaak naar het Hema-restaurant, dat Adriana zich daar al aardig thuis voelt en af en toe wat rondloopt.
‘Andere mensen rustig laten eten, hè,’ waarschuw ik. Maar als ik zie dat de persoon met wie ze een praatje maakt het wel gezellig vindt, laat ik Adriana lekker haar gang gaan.

Na één van die kortstondig bezoekjes, komt ze weer bij mij terug.
‘Zijn dat Chinezen?’ vraagt ze. Ik kijk naar de mannen die schuin tegenover ons zitten. Het zijn geen Chinezen, maar uit welk land zij oorspronkelijk komen, weet ik niet. Irak misschien?

‘Mensen van de wereld, net zoals wij,’ antwoord ik.

Gelijkheid is iets dat ik mijn dochtertje graag meegeef. Het is leuk om interesse in andere landen en culturen te hebben, maar we zijn allemaal wereldburgers, waar we ook vandaan komen.

‘Mama!’ roept Adriana vanaf het bankje naast de hangende puzzel. Ze heeft haar laarsjes en jas uit gedaan. Dit keer zijn we in het restaurant voor het vieruurtje.

Ik sta in de rij met minigebakjes, een pakje drinken en 2 kommetjes slagroom.

Als ik eindelijk mijn thee heb, ga ik met het dienblad naar het plekje dat Adriana heeft uitgekozen. Adriana schuift heen en weer en begint aan haar chocoladegebakje, maar ze kijkt steeds afgeleid opzij.

‘Waarom praten zij Engels?’ vraagt Adriana. Nu kijk ik ook naar de vrouwen die naast ons zitten. Ze praten geen Engels. Volgens mij is het Turks. Zij hebben ook een Turks uiterlijk, maar mijn dochtertje houdt het op Engels.

‘Wat zeggen ze?’ vraagt Adriana.
‘Ik kan het ook niet verstaan. Maar dat geeft toch niet?’

Sommige mensen ergeren zich als ze andere talen om zich heen horen. Jammer. Het is voor mensen gewoon hun vertrouwde moedertaal. Wie weet spreken zij goed Nederlands. Nee, ik heb daar geen problemen mee. Ik hoef niet te weten wat zij allemaal zeggen. En ik ben zeker niet zo ijdel om te denken dat ze over mij zitten te kletsen. De vrouwen letten helemaal niet op ons en lijken het heel gezellig te hebben. Ze zien er verzorgd uit met hun glanzende, lange, zwarte haren.

Adriana blijft nieuwsgierig naar ze kijken. Ze schuift over het bankje dichter naar hen toe. Even later schuift ze weer terug en merkt met een serieus gezichtje op: ‘Ze lachen wel in het Nederlands.’

Een kosmopolitische zienswijze en vertederende kinderlogica, als dat samen geen mooie kerstgedachte vormt!