Girlsy
19 februari 2016
De pop van Adriana, Girlsy, is zoek. Wat nu?
De pop van Adriana, Girlsy, is zoek. Wat nu?
Na mijn werkdag haal ik Adriana op bij de gastouder. Voordat ik naar binnen ga, haal ik mijn tassen van het fietsstuur: mijn handtas, een zak met mijn regenpak en een canvastasje met mijn colbertje.
Vanaf het oppasadres komen er nog drie tassen bij: Adriana’s schooltas, een rugzakje met reservekleren en één met speelgoed.
Girlsy – Adriana’s pop – past niet in Adriana’s speelgoedtasje. Ik zet haar even achterop het kinderzitje, zodat ik de tassen aan het stuur kan hangen. Ik zal haar dadelijk in één van de tassen stoppen.
‘Mag ik lopen?’ vraagt Adriana. Op haar regenlaarsjes stapt ze al het modderige steegje achter het huis van onze oppas in. Ik loop gauw achter haar aan. Mijn leren laarzen raken besmeurd met modder.
‘Ik wil Girlsy in bed,’ zegt Adriana. Volgens mij ben ik vergeten om Girlsy in één van de tassen te stoppen.
‘Ze zit nog in het zitje,’ zeg ik.
Ik heb intussen mijn lenzen uitgedaan, bril op en huisbroek aan. Op slippers ga ik naar het fietsenhok. Geen Girlsy in het zitje! Met lood in mijn slippers loop ik terug. Adriana zit in haar pyjama bij Dirk op schoot. Ze mist haar pop die ze liefdevol haar ‘zusje’ noemt.
Ik ga Girlsy zoeken. Met behulp van het schijnsel van mijn mobieltje zoek ik in onze donkere steeg. Ik steek de straat over naar de volgende steeg, totdat ik in het steegje vlakbij de gastouder ben. Mijn slippers maken een zuigend geluid in de modder. Ik ga niet bij de oppas naar binnen. Ik weet zeker dat ik de pop van het oppasadres heb meegenomen. Moedeloos ga ik naar huis.
Adriana huilt.
‘Ik ga bij alle huizen die aan de steegjes grenzen vragen of ze Girlsy gevonden hebben,’ zeg ik glimlachend, als een boer met kiespijn. Eerst wil ik aan de gastouder vragen om ook naar de pop uit te kijken. Ik haal mijn mobieltje weer tevoorschijn.
‘Een bericht van Janneke!’ Hoopvol open ik het appje van de oppas.
‘Mist Adriana haar pop? Matthijs vond hem in de steeg,’ staat erin. Adriana lacht. Ik voel een last van mijn schouders vallen. De zoon van de gastouder heeft de pop dus gevonden.
Ik ga – ditmaal op normale schoenen – weer door de steegjes. Ze ligt bij de gastouder op tafel. Ik aai over haar jurkje en herpak mezelf tot volwassen niveau, voordat ik de verloren dochter optil.
In haar slaap houdt Adriana Girlsy in de houtgreep. Poppenmoederinstinct!
