Sofie: ‘De man van mijn vriendin verkrachtte me, maar zij steunde mij niet’

25 april 2022

Had Sofie (30) nou maar naar haar intuïtie geluisterd. Tijdens het avondje uit vond ze de vriend van haar vriendin al opdringerig, maar die nacht ging hij echt te ver. “Het lukte me niet om te gillen en hem van me af te trappen, ik was verlamd van angst.”

Sofie: “Ik leerde Linda kennen op een verjaardag. Ze maakte indruk omdat ze haar mannetje stond en ontzettend veel humor had. We spraken af om samen iets te drinken en vanaf dat moment waren we vriendinnen. Behalve dat we ontzettend veel lol met elkaar hadden, konden we ook over alles met elkaar praten. Dit deden we vaak tijdens urenlange etentjes in de stad. Linda had met haar vriend René een dochtertje van vier, Nina. Hoewel Linda een goede vriendin van me was, kende ik René amper. Altijd als we op stap gingen, bleef hij thuis om voor Nina te zorgen. Linda zei wel regelmatig dat René zo’n ontzettend goede vader was en dat ze dat zo aantrekkelijk aan hem vond. Wat waren Linda en ik blij toen onze favoriete band naar Nederland kwam. We kochten vier kaartjes, want René en Loes, een gemeenschappelijke vriendin van Linda en mij, gingen ook mee. Nina zou het weekend naar haar oma gaan en Loes en ik zouden bij Linda en René logeren omdat zij het dichtst bij de concertzaal woonden. De stemming zat er goed in toen het concert losbarstte. Niets wees erop dat in nog geen uur tijd de stemming volledig om zou slaan.”

Voordeel van de twijfel

“Nog steeds begrijp ik niet precies waarom ik die avond mijn grenzen verlegde, maar waarschijnlijk was het uit angst om Linda te kwetsen. Normaal gesproken vertrek ik meteen als iemand akelig dichtbij komt met dansen, maar toen René dat deed, hield ik me in. Ik vond hem irritant, maar ik gaf hem het voordeel van de twijfel. Misschien dat hij altijd zo amicaal werd als hij had gedronken? Zelfs toen hij, ogenschijnlijk per ongeluk, met zijn handen mijn borsten en later mijn billen aanraakte, zei ik er niets van. Als René een vreemde was geweest, had ik hem op een niet-subtiele manier te kennen gegeven dat hij uit mijn buurt moest blijven. Maar hij was de vriend van een van mijn beste vriendinnen en dat maakte het gecompliceerd. Het leek me genant voor Linda als ik René tot de orde zou roepen. Ik wilde zo graag geloven dat ik het bij het verkeerde eind had, dat ik mijn intuïtie negeerde. De rest van de avond ging ik René uit de weg. Het liefst was ik na afloop van het concert naar huis gegaan, maar Loes en ik hadden te veel gedronken om te rijden en het logeerbed stond al voor ons klaar. Eenmaal thuis bij Linda en René dronken we nog een wijntje. Hoewel ik die nacht naast Loes in bed lag, voelde ik me niet veilig. Even flitste door mijn hoofd dat René me die nacht iets kon aandoen, maar ik dacht dat ik spoken zag. De wereld is niet zo slecht als jij denkt, Sofie, zei ik in gedachten tegen mezelf. Daarna viel ik in een diepe slaap.”

Overvallen door angst

“Hoelang ik al met mijn pyjamabroek en onderbroek op mijn enkels lag, weet ik niet. Maar toen ik wakker schrok, was het alsof ik werd gegrepen door duizend handen. Ik lag op mijn zij met mijn gezicht naar de rug van Loes, maar ik wist meteen dat de persoon die achter me lag René was. Met zijn vingers ging hij mijn vagina in terwijl hij mijn billen kuste. De angst die me overviel, had een verlammend effect op mijn lichaam. Het lukte me niet om te gillen en René van me af te trappen. In een poging Loes wakker te maken kneep en krabde ik haar. Zij dacht eerst dat ik een nare droom had, maar toen ze zich omdraaide en de paniek in mijn ogen zag, gingen bij haar de alarmbellen af. In de kamer was het schemerig omdat er geen gordijnen voor de ramen hingen. Toen Loes ging zitten, zagen we René weglopen. Met bonzend hart pakten Loes en ik vliegensvlug onze spullen. In onze pyjama’s snelden we naar buiten. René stond in de opening van de voordeur. Met zijn wijsvinger voor zijn lippen maakte hij ons duidelijk dat we onze mond moesten houden. ‘Als we nu aangehouden worden, hebben we een probleem’, zei Loes terwijl ze de motor startte. Ze doelde op het alcoholpromillage in ons bloed, dat nog altijd te hoog was om te mogen rijden. Ik hoopte juist alleen maar dat we de politie zouden tegenkomen. Ik denk dat ik in shock was. Zelf voelde ik niets. Ik was vooral met Linda bezig. Wat moest het vreemd voor haar zijn om opeens een leeg logeerbed aan te treffen. In een poging onze afwezigheid te verklaren stuurde ik haar een bericht dat ik plotseling niet lekker was geworden.”

Lees ook: Lonneke werd op haar zestiende verkracht: ‘Ik zocht de schuld van zijn vergrijp bij mezelf’

Teleurstellende reactie

“Omdat ik Linda persoonlijk wilde vertellen wat er was gebeurd, vroeg ik haar om bij me langs te komen. Loes zou ook bij het gesprek zijn zodat ze alles kon bevestigen. Een paar dagen later was het zover. Na al mijn moed bij elkaar geraapt te hebben, vertelde ik over René. Linda leek niet geschrokken of verbaasd. Haar ogen kregen een apathische blik, terwijl ze alleen maar uitstamelde dat dit zo verschrikkelijk was voor hun dochter. Daarna vroeg ze of ik alsjeblieft geen aangifte wilde doen. Haar koele reactie stelde me teleur, maar ik realiseerde me dat dit voor haar ook een lastige situatie was. Om Linda te sparen gaf ik René niet aan, maar ik deed wel melding bij de politie. Mocht hij nogmaals de fout ingaan, dan zou ik alsnog aangifte doen. Ik zei dit ook tegen Linda en ik benadrukte dat ik vooral hoopte dat we vriendinnen konden blijven. Helaas bleek dit niet mogelijk. We spraken nog een paar keer af, maar het was niet meer zoals voorheen. Linda bleef bij René en deed alsof er niets was gebeurd. Ik had altijd naar haar opgekeken, maar nu ergerde ik me aan haar. Hoe kon ze zo haar kop in het zand steken? Toen ik haar in een brief schreef dat ik haar niet meer kon zien omdat onze vriendschap niet meer volwaardig voelde, liet ze me weten dat ons contact haar ook zwaar viel. Zij was immers ook slachtoffer. Ik was niet kwaad, alleen verdrietig. Een lastige periode volgde. Toen ik mijn verhaal deed bij de politie, zeiden ze dat ik verkracht was door René. Niet aangerand. Als iemand je lichaam binnendringt, wordt van verkrachting gesproken. Dit kwam hard aan. Vreemd genoeg vond ik ‘aanranding’ minder ernstig klinken. Met de rechercheur sprak ik af dat ik aangifte zou doen als René nogmaals de fout zou ingaan. Ik liet mijn gegevens achter en probeerde verder te gaan met mijn leven. Maar dat was niet zo makkelijk. Het moeilijkste vond ik dat ik mezelf niet zo goed kende als ik dacht. Ik had mezelf altijd ingeschat als een assertieve vechter, maar toen René mij verkrachtte, was ik verlamd van angst. Ik voelde me ook schuldig dat ik die avond niet naar mijn intuïtie had geluisterd! Rationeel wist ik dat René iets had gedaan wat absoluut niet door de beugel kon, maar toch werd ik overvallen door onzekerheid. Gelukkig lukte het me hiermee om te gaan. Na een paar maanden kon ik zelfs weer van seks genieten.”

Huilen en hyperventileren

“Ik dacht echt dat ik geen professionele hulp nodig had en dat het goed met me ging. Maar alles kwam weer naar boven toen ik twee jaar later door de politie werd gebeld met de vraag of ik aangifte wilde doen. Ze konden niet te veel informatie geven, maar het kwam erop neer dat René een minderjarig meisje had aangerand. Op dat moment voelde ik een golf van schuldgevoel. Als ik meteen aangifte had gedaan, was René misschien niet weer de fout ingegaan… Toen ik tijdens de verklaring alleen maar kon huilen en zelfs begon te hyperventileren, zei de rechercheur dat ik de verkrachting niet had verwerkt. Ze adviseerde me om in therapie te gaan. Haar advies zette me aan het denken. Als ik eerlijk was, moest ik bekennen dat ik soms droomde dat ik werd gegrepen door ontelbaar veel handen. Ook kon ik heftig reageren als iemand me voor de grap liet schrikken. Dankzij EMDR-therapie kwam ik uiteindelijk van mijn trauma af. Tijdens deze therapie wordt zowel je linker- als je rechterhersenhelft getriggerd, waardoor hetzelfde proces in werking treedt als tijdens je remslaap. En in die fase van slaap verwerk je gebeurtenissen. Het klinkt vaag, maar het werkte. Na een aantal intensieve sessies lukte het me om zonder heftige emoties over de verkrachting te praten. Mijn schrikreacties verdwenen, net als mijn nachtmerries. Toch kon ik me er niet helemaal van losmaken. Op de aangifte volgde een slepend proces dat ruim vier jaar duurde. René had een goede advocaat die alles uit de kast trok om de zaak te vertragen. Elke keer als ik een envelop van de rechtbank op de mat zag liggen, kromp mijn maag ineen. Soms leek het echt of ik in de hel was beland. Bijvoorbeeld toen ik hoorde dat René had verklaard mij inderdaad betast te hebben, maar dat ik dit zelf wilde en lag te giechelen in bed. Ik moest heel hard huilen toen dit werd voorgelezen. Walgelijk was het.”

Lees ook: Wie helpt je na een aanranding of verkrachting?

Ontzettend dankbaar

“Loes is mijn reddende engel geweest. Dankzij haar getuigenis kon René uiteindelijk worden veroordeeld. Hij kreeg maar een maand taakstraf opgelegd. Ik probeer me niet te druk te maken over deze lage straf. Hij heeft nu een strafblad en daar was het mij om te doen. Loes is naar alle zittingen geweest omdat ik daar niet toe in staat was. Telkens belde ze me na afl oop om verslag te doen. Ik ben haar ontzettend dankbaar voor alles wat ze voor me heeft gedaan. De recherche liet weten dat Linda ook is verhoord en dat ze hem niet heeft gespaard. Linda heeft verklaard dat ze gezien heeft dat René die avond inderdaad opdringerig was. Het deed me ontzettend goed om dit te horen. Ik waardeer het enorm dat ze hem niet in bescherming nam. Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat mijn aangifte er de aanleiding voor is geweest dat Linda bij hem weg is gegaan. Loes vertelde dat in de rechtbank werd gemeld dat René alleenstaand is. De ouders van het minderjarige meisje hebben uiteindelijk geen aangifte gedaan. Misschien werden ze afgeschrikt omdat zo’n proces slepend en emotioneel erg zwaar is? Ik vond het zelf namelijk bijzonder pijnlijk om telkens tot in detail mijn verhaal te moeten doen. Toch zou ik adviseren om meteen aangifte te doen als je te maken krijgt met verkrachting of aanranding. Om spijt te voorkomen. Als je te lang wacht, kom je onder op de stapel te liggen en wordt de zaak vaak als minder urgent gezien. Ook wil ik benadrukken dat het altijd en in elke situatie belangrijk is dat je naar je intuïtie luistert. Die zit er namelijk nooit naast. Waar ik ook ben, en al heb ik allemaal lieve vriendinnen om me heen: als ik me onveilig voel, stap ik in een taxi en ben ik weg.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.