Placeholder

Vriendin 44: Aafje liet haar zwangerschap afbreken

Toen Aafje (38) en haar man Tom (37) hoorden dan hun kind downsyndroom had, besloten ze de zwangerschap af te breken.

Toen Aafje (38) en haar man Tom (37) hoorden dan hun kind downsyndroom had, besloten ze de zwangerschap af te breken.

''Ik kan me niet voorstellen dat we ooit voor een zwaardere keuze komen te staan.''
 

Aafje is voor haar werk op Aruba, als ze zich niet lekker voelt. Ze is die maand niet ongesteld geworden en als moeder van twee kinderen, weet ze wat dat kan betekenen. “Ik had het vermoeden dat ik zwanger was. Ook al slikte ik de pil en hadden Tom en ik geen derde kind in de planning. We haalden een zwangerschapstest, de twee streepjes waren duidelijk. Mijn gevoel klopte: ik was zwanger! We waren blij en verrast, maar het was ook even schakelen. We hadden immers al twee meiden, Lotte was toen 10 en Hannah 7, de babyfase lag ver achter ons. Bovendien was ons huis niet gebouwd op een groter gezin.” Toch staat het stel positief tegenover deze nieuwe wending in hun leven en Tom stort zich op verbouwingsplannen.

Overstuur
“We wilden een combinatietest laten uitvoeren, ondanks het feit dat deze niet werd vergoed, omdat ik pas 35 was. Bij deze test wordt op basis van je leeftijd, een bloedtest en een nekplooimeting de kans op onder andere downsyndroom bepaald. We wilden geen risico nemen. De dag na de nekplooimeting zou ik voor mijn werk naar Suriname vertrekken. Alles begon vrolijk. De baby ‘zwaaide’ en daar moesten we om lachen. Daarna werden de gegevens van de nekplooimeting ingevoerd. Opeens viel de echoscopiste viel stil. Het kindje dat even daarvoor nog zo vrolijk zwaaide, bleek een kans van één op twee te hebben op het syndroom van Down, zei de echoscopiste. En een kans van één op acht en één op negen op de andere twee syndromen, Patau en Edwards. Na deze onverwachte boodschap stond onze wereld op z’n kop. Ik raakte overstuur, Tom probeerde rustig te blijven. Als verdoofd stapten we in de auto. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Er raasden zo veel emoties door mijn lijf dat ik het er letterlijk uitgooide – Tom moest de auto stilzetten, omdat ik moest overgeven.''
 

‘De echoscopiste viel stil. Ons kind had een kans van één op twee op Downsyndroom.'
 

Zoeken naar bevestiging
Vier dagen later ondergaat Aafje die test, waarbij een stukje weefsel uit de placenta wordt weggenomen. “Ik kan me weinig herinneren van de dagen daarvoor. Mijn ouders hadden de meiden meegenomen en Tom en ik hebben veel gepraat. We lazen wetenschappelijke publicaties op internet, ervaringen van lotgenoten en verhalen van ouders met kinderen met downsyndroom. Je zoekt bevestiging en honderd procent duidelijkheid, maar dat krijg je niet zolang je niet weet of je kind downsyndroom heeft of niet. Er is een kans dat het kind niet heel ernstig gehandicapt zal zijn, maar er is ook een kans dat de beperking heel groot is. En van alles ertussenin."

Lees verder in Vriendin 44
Lees ook: 'Marlon werd slachtoffer van datingfraude'