Vriendin 39: Marissa heeft naast haar twee dochters ook nog twee pleegzoons.

23 september 2015

‘Voor mij is er echt geen verschil’

‘Voor mij is er echt geen verschil’

Na de komst van dochters Isa (10) en Jools (9) vonden Marissa (34) en haar man Johan (39) dat er in het gezin plek was voor nog een kindje. En dat hoefde niet per se uit Marissa’s eigen buik te komen. Inmiddels zijn ze pleegouders van de tweeling Stefan en Lucas (4). “Ik had meteen een oergevoel om deze jongetjes te beschermen.”

Marissa: “Opeens stonden er twee maxi-cosi’s in de woonkamer met daarin twee piep- kleine blonde baby’s. Qua uiterlijk hadden het zo onze eigen kinderen kunnen zijn, alleen waren ze dat niet. Toch bleven ze bij ons. Dat was zo’n onwerkelijk idee, we konden het eigenlijk niet bevatten. ‘Het voelt net alsof we ze gestolen hebben’, zei ik tegen mijn man.” Sommige mensen kiezen voor pleegzorg, omdat ze een onvervulde kinder- wens hebben, maar dat was voor Marissa en Johan niet de reden. Toen hun twee gezonde dochters allebei naar school gingen, vonden ze dat er ruimte in het gezin was voor nog een kindje. En dat kind hoefde niet per se van henzelf te zijn; er zijn immers genoeg jongens en meisjes op de wereld die geen veilig thuis hebben. In eerste instantie dachten ze aan vakantie- opvang voor kansarme kinderen, maar al gauw merkten ze dat ze liever iets wilden wat blijvend was. Dan hoefden ze geen afscheid te nemen als ze eenmaal aan elkaar waren gehecht. Ze neig- den naar adoptie, tot ze hoorden hoeveel kinderen in Nederland in tehuizen zitten, omdat er niet genoeg pleegouders zijn. “Er zijn veel vooroordelen over pleegzorg, ook bij ons”, vertelt Marissa. “Wij dachten bijvoorbeeld dat een pleegkind na een tijdje meestal weer terug- gaat naar de ouders, maar in veel gevallen is dat helemaal niet mogelijk. Een kind wordt niet voor niets uit huis geplaatst, vaak zijn de problemen die er spelen met de biologische ouders niet één-twee-drie opgelost.

Lees het hele verhaal in Vriendin 39 en praat mee op het forum.