Placeholder

Vriendin 37: Mandy (34) vond haar eiceldonor op het forum van Vriendin.nl

“Zonder donor was ik nooit moeder geworden”

“Zonder donor was ik nooit moeder geworden”

Mandy vertelde eerder in Vriendin dat ze via een oproepje op ons forum een eiceldonor had gevonden. Inmiddels is haar zoontje Thomas anderhalf jaar oud. “De donor was mijn laatste redmiddel. Ik had al bijna geen hoop meer.”

“Omdat ik in onze omgeving geen donor kon vinden, besloot ik als laatste redmiddel een oproepje te plaatsen op het forum van de website van Vriendin. Hoewel ik weinig hoop had, stuurde Elze al vrij snel een berichtje. Ik staarde vol ongeloof naar het scherm en moest Stijn erbij halen om haar antwoord rustig te kunnen lezen. Ik vond het zo bijzonder dat deze vrouw, die ik helemaal niet kende, mij wilde helpen. Ze legde uit dat ze zelf al kinderen had en na het lezen van mijn forumbericht een keer met haar pasgeboren nichtje op de arm zat en dacht: ik kan nog kinderen krijgen, dus waarom zou ik daar een ander niet gelukkig mee maken?

We spraken eerst per mail over de rol die zij als eventuele donor zou spelen in het leven van het kind. Elze zou zelf geen contact met het kind willen hebben, maar als het kind haar later graag zou willen ontmoeten, stond ze daar wel voor open. Dat was precies hoe ik het zelf ook voor me zag. Als ze wel een rol had willen spelen in het leven van het kind, was ik waarschijnlijk niet doorgegaan met de donatie. We spraken af elkaar te ontmoeten op een neutrale plek, in een café. Toen ik kwam aanlopen, zag ik haar al voor de ingang staan. Ik was verbaasd over onze uiterlijke gelijkenis.

Tijdens ons gesprek bleek dat we precies hetzelfde over de procedure dachten. Elze zei dat ze haar eicellen weggaf, niet haar kind. Zo zag ik het ook. Het voelde goed en we zijn het traject ingegaan. Bij iedere stap die Elze moest zetten, zoals het oefenen van de prikken die ze zichzelf moest geven om de rijping van de eicellen te bevorderen, ging ik met haar mee. Ook tijdens de punctie, toen de eicellen bij haar werden weggehaald, was ik in het ziekenhuis aanwezig. Natuurlijk lag ze achter een gordijntje, maar ik wilde laten zien dat ik het heel bijzonder vond dat zij dit voor mij over had.

Ik was bezorgd: straks deden die prikken pijn! Gelukkig viel dat bij haar hartstikke mee. In het ziekenhuis werden haar eicellen bij de zaadcellen van Stijn gevoegd. Uiteindelijk bleken vier bevruchte eitjes goed te zijn. Eén werd in mijn baarmoeder geplaatst, de andere drie werden ingevroren. Zodra we mochten testen of ik zwanger was, ging ik met Stijn naar de badkamer. Ik legde de zwangerschapstest op de wastafel en we hielden elkaar stevig vast. Na twee minuten mochten we pas kijken, maar ik gluurde al eerder stiekem door mijn wimpers naar de test. Mijn verbazing en blijdschap waren enorm toen ik twee streepjes zag! Raak bij de eerste poging, dat hadden we niet durven dromen.”

Lees het hele verhaal van Mandy in Vriendin 37 en praat mee op het forum.