Vriendin 32: Ingrid en haar buurman Ed kwamen op een bijzondere manier samen

10 augustus 2016

Groot is het verdriet als de vrouw van Ed (45) door een noodlottig ongeval overlijdt. Ingrid (49) gaat als buurvrouw dagelijks bij hem langs. Wat begint als steun, leidt tot een liefdessprookje. “Op een dag realiseerde ik me dat ík naast hem wilde staan.”

Groot is het verdriet als de vrouw van Ed (45) door een noodlottig ongeval overlijdt. Ingrid (49) gaat als buurvrouw dagelijks bij hem langs. Wat begint als steun, leidt tot een liefdessprookje. “Op een dag realiseerde ik me dat ík naast hem wilde staan.”

'Wij vieren het leven en de liefde'

Ingrid: “Ik ken niemand die zó positief is als Ed. Hij is een enorme doorzetter en is nooit chagrijnig, zelfs niet in de periode na zijn ongeluk. Dat staat me nog heel goed bij. Het was 25 april 2009. Ed vertrok ’s ochtends vroeg met zijn vrouw, die ook Ingrid heette, en hun dochters Judith en Anouk naar Frankijk. Ze gingen een weekje met meivakantie. In Luxemburg kregen ze een lekke band en Ed zette de auto op de vluchtstrook aan de kant. Hij stond nog maar net stil toen een dronken automobilist vol op hen inreed. De meiden, die al achter de vangrail stonden, bleven gelukkig ongedeerd, maar Ed werd meters door de lucht geslingerd en Ingrid was op slag dood. Als buurvrouw van het gezin hoorde ik een paar uur later van een andere buurvrouw wat er was gebeurd. De politie had contact met haar opgenomen, omdat zij de vaste oppas was van Judith en Anouk. Toen ze mij het nieuws vertelde, was ik vol ongeloof. Ingrid dood? Dat kon niet! Ed en Ingrid waren al jaren de buren van mijn man Eric en mij. We hadden goed contact. Ingrid en ik waren tegelijk zwanger geweest: Judith scheelt twee weken met mijn dochter Cécile. Daardoor hadden we een hechte band gekregen. We waren niet alleen buren, ook vriendinnen. Dat een noodlottig ongeval haar van het leven had beroofd, was niet te bevatten.”

Grote schok
Ed kwam op de intensive care te liggen in een ziekenhuis in Luxemburg en onderging verschillende operaties. Familieleden haalden zijn dochters naar Nederland. Een tante van de meiden kwam bij hen in huis wonen en ontfermde zich over hen. Toen bleek dat Ed nog een paar weken in het ziekenhuis moest blijven, bereidde de familie zich voor elk weekend naar Luxemburg te gaan om hem te bezoeken. Dat moest toch ook anders kunnen, dacht Ingrid. “Ik werk als IC-verpleegkundige in het ziekenhuis in Gouda. Toen ik het verhaal aan mijn collega’s vertelde, hebben zij contact opgenomen met het ziekenhuis in Luxemburg. Ed was stabiel genoeg om te kunnen worden vervoerd, dus werd hij naar Nederland gevlogen.” Hij ging naar het ziekenhuis in Leiden, waar ze hem specialistische zorg konden bieden. Hoewel zijn situatie stabiel leek, ging hij de weken daarna achteruit. “Ed had inwendig veel letsel en kreeg complicaties ten gevolge van zijn verwondingen: een longontsteking, een ontstoken alvleesklier… Op een gegeven moment ging het zo slecht, dat de kans dat hij zou overlijden volgens de artsen 85 procent was.” De dochters en familie van Ed bezochten hem twee keer per week. Ook Ingrid ging geregeld bij haar buurman langs. Gelukkig krabbelde Ed langzaam op. Na een paar weken zat er een stijgende lijn in zijn herstel. Al die tijd bleef hij positief. “Ed kon zich weinig van het ongeluk herinneren. Toen hij hoorde wat er precies was gebeurd, en het besef kwam dat zijn vrouw er niet meer was, was dat natuurlijk een grote schok. Maar al vrij snel zette hij de knop om, sterk als hij is. ‘Ik kan nooit meer lopen, maar ik heb het op het nippertje gered. Mijn doel is om naar huis te gaan en zo veel mogelijk zelfstandig voor mijn dochters te kunnen zorgen’, zei hij toen hij na acht weken uit het ziekenhuis werd ontslagen. Zijn glas is altijd halfvol, zelfs in deze situatie. Dat bewonder ik zo aan hem.”

Reageren op dit verhaal? Dat kan op ons forum. Lees het hele verhaal in Vriendin 32.

Meer lezen? Kijk hier voor meer persoonlijke verhalen uit Vriendin 32 en eerdere nummers.