Vriendin 18: Juf Brenda maakt zich sterk voor kinderen die gepest worden

3 mei 2016

Brenda (31) werd als kind gepest. Als juf probeert ze nu kinderen bewust te maken van de gevolgen van pesten. “Ze zijn nog jong, maar snappen al heel goed dat je rekening met elkaars gevoelens moet houden.”

Brenda (31) werd als kind gepest. Als juf probeert ze nu kinderen bewust te maken van de gevolgen van pesten. “Ze zijn nog jong, maar snappen al heel goed dat je rekening met elkaars gevoelens moet houden.”

'Niemand mag elke pauze alleen staan, zoals ik vroeger' 

Al jong wist Brenda zeker dat ze leerkracht op een basisschool wilde worden. Nooit zou zij dan haar hoofd wegdraaien als een kind gepest werd. Integendeel: ze zou hem beschermen en er alles voor doen om hem zich prettig te laten voelen. “Ik wil niet dat kinderen, net als ik vroeger, in de pauze alleen moeten staan.” De angst om er niet bij te horen, je altijd een buitenbeentje voelen en voortdurend die twijfel aan jezelf. Brenda kent dat gevoel als geen ander. Ze werd op de basisschool gepest. “Ik had weinig vriendjes. Kinderen wilden niet met me spelen. De enkele keren dat ik wel werd uitgenodigd voor een verjaardag, voelde ik me anders dan de rest. Nooit hoorde ik bij het populairste groepje. Het maakte me onzeker: was ik niet leuk genoeg om mee te spelen?” Brenda merkte dat ze niet de enige was die gepest werd. Een meisje uit groep vier dat dyslexie had, maakte destijds veel indruk op haar. “Vanwege haar dyslexie riepen kinderen dat ze dom was en naar een ‘lomp’-school moest. Zo noemden ze dat, in plaats van lom-school zoals het speciaal onderwijs toen nog heette. Ik vond dat meisje helemaal niet zo dom, maar juist slim. Geen van de leerkrachten nam het voor haar op. En voor mij ook niet, iets wat ik ze nog steeds kwalijk neem. Op dat moment – ik was nog maar acht jaar – nam ik me voor om later lerares te worden en het dan zelf anders te gaan doen.”

Onzekerheid weg bluffen
Op de middelbare school ging het beter met Brenda. Ze werd niet meer gepest. Dat kwam deels doordat haar zelfvertrouwen groeide. “In groep acht had ik een laag schooladvies gekregen: voorbereidend beroepsonderwijs (vbo), terwijl ik liever naar de mavo had gewild. Ik raakte bevriend met een meisje dat erg van leren hield. Zij motiveerde me. Toen ik ook zo hard ging leren, merkte ik dat het heel makkelijk ging. Dat gaf me zelfvertrouwen. Ik concludeerde: dit kan ik gewoon! Ik voelde me niet meer dom.” Na het vbo deed Brenda mavo en havo. “Rond mijn vijftiende was ik populair. Ik rookte, had een grote mond en blufte mijn onzekerheid weg met stoer doen. Het hielp ook dat ik verkering kreeg met Michel, met wie ik later trouwde en twee dochters kreeg. Hij hoorde bij de populaire jongens uit de buurt. Ik werd opgenomen in zijn vriendengroep en voelde me niet langer buitengesloten.” Toch ging Brenda’s onzekerheid nooit helemaal weg. “In een groep voel ik me nog steeds een beetje apart. Als Michel moet voetballen en ik langs de lijn sta, maak ik nooit zomaar een praatje met iemand. Gewoon omdat ik dan niet weet wat ik moet zeggen.” Brenda was dodelijk zenuwachtig toen ze na de pabo een baan als leerkracht kreeg en voor het eerst voor een groep moest staan. “Ik sliep er niet van, zó eng vond ik het. Maar zodra ik de klas in liep, verdween die angst. Voor kinderen ben ik niet bang. Spreken voor volwassenen vind ik veel lastiger. Inmiddels draai ik mijn hand niet meer om voor een groep van honderd kinderen, maar als ik tien ouders te woord moet staan, slaap ik nog altijd slecht. Dan steekt die onzekerheid weer de kop op.”

Lees de rest van haar verhaal in Vriendin 18.

Heb jij ook een goed idee om pesten tegen te gaan? Deel je antwoord hieronder of praat mee op Vriendin.nl/forum.