Vriendin 11: Lisa hield haar ivf-behandelingen geheim

16 maart 2016

‘Niemand hoeft te weten dat onze zoons via ivf zijn verwekt’

‘Niemand hoeft te weten dat onze zoons via ivf zijn verwekt’

Lisa (38) en Daan (36) hebben drie zoons, Bram (12), Jens (8) en Ruben (6), die met ivf zijn verwekt. Op haar ouders na weet niemand hiervan. "Stiekem gaf ik mezelf op de wc een injectie als er visite was."

Lisa: “Mijn nichtje biechtte tijdens mijn derde zwangerschap op dat ze onvruchtbaar was, maar dat zij en haar man geen zin hadden de ‘medische molen’ in te gaan, omdat dat ‘toch niets zou uithalen’. Op dat moment wilde ik niets liever dan mijn positieve ervaringen met haar delen en haar aanmoedigen juist medische hulp te zoeken en voor ivf te gaan. Maar ik hield mijn mond. Ik durfde haar niet aan te kijken uit angst dat mijn ogen iets verraadden. Ik wilde haar per se niet vertellen dat al onze kinderen met behulp van ivf zijn verwekt en dat wij hen zonder die hulp ook nooit zouden hebben gehad. Dat zou verraad zijn, naar vrienden en familie, die hier niets van afweten, maar vooral naar onze kinderen zelf.”

Meteen raak
“Daan en ik waren twee jaar samen toen we besloten dat we kinderen wilden. Voor die tijd bestond ons leven uit veel werken, sporten en op vakantie gaan, maar we hadden allebei een sterke kinderwens. We pasten regelmatig op nichtjes en neefjes met wie we naar pretparken gingen en die bij ons logeerden. Nu was ons huis verbouwd en we waren echt aan kinderen toe. Ik stopte met de pil en verwachtte eigenlijk dat het meteen raak was. Maar ik werd toch ongesteld. Net als de maand erna en de zes maanden daarna. Ik was steeds erg verdrietig als ik ontdekte dat het weer was mislukt. Dus toen ik 25 was, besloot ik naar de huisarts te gaan voor hulp. Ik wilde niet nog jarenlang aanmodderen en tevergeefs proberen.

Ik las op internet dat je het minstens een jaar geprobeerd moest hebben zwanger te raken, wilde je serieus genomen worden door de huisarts. Dus loog ik er maar een paar maanden bij. We werden direct doorgestuurd voor onderzoek. Bij mij was het in orde, maar de hoeveelheid zaadcellen van Daan was minder en ook trager dan zou moeten. Niet schokkend laag, maar daardoor waren we wel verminderd vruchtbaar en zou zwanger raken moeizaam gaan. Het kon over drie weken raak zijn, zei onze arts, maar ook pas over acht jaar. Zelf had ik al veel gelezen op de fora van Freya, een site voor vruchtbaarheidsproblemen, en ik wist dat we in aanmerking zouden kunnen komen voor ivf. Bij deze reageerbuisbevruchting worden één of meer eicellen buiten het lichaam bevrucht met zaadcellen, waarna de embryo’s in de baarmoeder terug worden geplaatst. Met een verwijzing voor ivf op zak ben ik meteen gaan kijken welk ziekenhuis de kortste wachtlijst had. Dat was het VU in Amsterdam, waar we vrijwel direct terecht konden. We kregen een intakegesprek, moesten nog wat testen doen en ik kreeg hormoonspuiten mee, waarmee ik mezelf moest injecteren om eitjes op te wekken. Negen maanden later konden we terecht voor de terugplaatsing. Bij de allereerste poging was het raak! We waren dolgelukkig.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 11 van deze week.

Heb je net als Lisa je omgeving niets verteld over je ivf-behandelingen en wil je reageren of zelf je verhaal vertellen? Dat kan op ons forum.