Susan werd twee maanden na de dood van haar man weer verliefd

5 maart 2024

Vorig jaar overleed Nick (32), de man van Susan (30), door een noodlottig ongeval. Kort daarop viel ze voor een goede vriend van hem. “Ik schrok daar enorm van, het was zo onverwacht.”

Susan: “Nick en ik zijn jong getrouwd, ik was zeventien toen ik hem leerde kennen en vier jaar later gaven we elkaar het jawoord. Ik had het al snel over kinderen. Nick was daar wat minder mee bezig. Hij was druk met zijn werk bij Defensie en vond dat het best nog even kon wachten allemaal. Uiteindelijk was ik 27 toen ik beviel van Jay. Alles klopte: we hadden een fijn huis, ik had een leuke baan, Nick was net begonnen aan zijn nieuwe baan én we hadden een prachtig kind. En toen werd er op een maandag in het voorjaar van 2019 aangebeld. Ik had net met Jay boodschappen gedaan, het was half één. Er stonden twee politieagenten voor de deur die me vertelden dat Nick een ongeluk had gekregen op zijn werk en direct aan de gevolgen was overleden. ‘Je maakt een geintje’, was mijn eerste reactie. Het was zo onwerkelijk. Ik zag ons leven samen aan me voorbijflitsen. Alles wat we samen hadden gedeeld en alles wat we nog wilden doen in de toekomst. We hadden het zo goed samen. Hoe kon dit nou gebeuren?”

Mooi afscheid

“Na het ongeluk werd Nick in een kist thuisgebracht door collega’s van Defensie. Jaren eerder hadden zij hem opgeleid en ze vroegen of ze Nick naar zijn laatste rustplaats mochten dragen. Dat vond ik een mooi idee, maar dan wel met zes oud-collega’s. Een van die zes was Richard, Nicks buddy tijdens de opleiding. Ze waren goede vrienden geweest, maar het contact was in de loop der jaren verwaterd. Ik had hem maar één keer ontmoet, toen Nick en ik trouwden, maar herinnerde me van Nicks verhalen nog wel hoe close ze ooit waren. De begrafenis was verdrietig, maar ook heel mooi. Na afloop vroeg Richard of hij, als de ergste drukte achter de rug was, bij me langs mocht komen om te checken hoe het ging. Je belooft bij Defensie namelijk niet alleen voor elkaar te zorgen tijdens het werk, je zorgt ook voor de familie van je buddy, mocht er iets gebeuren. Ik antwoordde dat ik dat fijn zou vinden. Twee maanden later stond hij op de stoep met een bos bloemen. Het ging op dat moment best goed met me. Ik leek over een oerkracht te beschikken, wat me enorm verbaasde. Ik was in de rouw, maar positief en helder van geest. Ik had veel verdriet, maar tegelijkertijd de power om er te zijn voor Jay.”

Helemaal van slag

“Richard en ik kletsten wat en al snel ging hij in de tuin spelen met Jay. Terwijl ik wat te drinken inschonk, keek ik naar de twee mannen in mijn tuin en merkte ik dat ik er verliefde kriebels van kreeg. Er flitsten toekomstbeelden door mijn hoofd, samen met die leuke man die daar met mijn zoontje met waterballonnen bezig was. Ik schrok er enorm van, het was zo onverwacht. Die nacht heb ik niet goed geslapen. Richard bleef maar door mijn hoofd spoken. Een paar dagen later kreeg ik een berichtje van hem. We appten wat over en weer en toen bleek dat ook hij slecht sliep na zijn bezoekje aan mij. Hij was er net zo door van slag als ik – het was absoluut niet zijn bedoeling om gevoelens te ontwikkelen voor de weduwe van zijn buddy. We spraken af even geen contact te hebben. Ik ging op een korte vakantie met mijn broer en had de behoefte om even in alle rust na te denken. In die vakantie kwam ik tot de conclusie dat ik toch wilde onderzoeken waar dit gevoel vandaan kwam. Ik heb dat toen met mijn broer gedeeld, want ik kon het niet langer voor me houden. Hij reageerde gelukkig niet boos, maar heel beschermend en lief.”

Zo boos

“Richard en ik spraken een paar keer af en ik ontdekte dat ik écht verliefd was. En Richard ook. Mijn beste vriendin was blij voor me. Vrijwel al mijn vriendinnen trouwens. Ik was er heel open over en heb het ook al snel aan Nicks ouders verteld. Dat bericht viel slecht. We hadden altijd een goede band, ik had niet verwacht dat ze zo boos zouden reageren. Ze vroegen zich af of de relatie tussen Nick en mij wel iets voor mij had betekend. Ze dachten zelfs dat er al langer iets speelde tussen Richard en mij. Ik had moeten wachten, vonden ze. Waar ik me al maanden heel sterk had gevoeld, stortte ik nu in. Ik vond het zo erg dat ze zo reageerden. Ik kwam al jaren bij ze over de vloer, kenden ze me dan zo slecht? Maar ik zag ook in dat zij op een andere manier rouwden dan ik. Een kind verliezen geeft levenslang verdriet. Voor mij was er nog een toekomst en daar hadden ze moeite mee, dat begreep ik wel. Ik heb Nicks ouders zelfs voorgesteld Richard niet meer te zien. Als ze het echt zo vervelend vonden, zou ik het contact verbreken. Daar gingen ze niet op in. Achteraf gezien maar beter ook, want zo werkt het natuurlijk niet. Liefde is zo sterk.”

In tranen

“Vier maanden na Nicks dood bleek ik zwanger te zijn. Dat was niet gepland, we hadden rekening gehouden met mijn ovulatiedagen. Dit kon niet. Ik was nog aan het rouwen en Richard en ik hadden nauwelijks tijd met elkaar doorgebracht. We hebben veel gepraat en veel gehuild samen. Ik was in een situatie verzeild geraakt waar ik niet in had willen komen. Ik had Nick helemaal niet kwijt gewild, ik was met hem getrouwd om oud met hem te worden. En ik had al helemaal niet gepland zo snel na zijn dood weer een nieuwe liefde te vinden, nota bene een vriend van hem, en dan ook nog eens zwanger te raken. Maar zo liep het wél. De eerste maanden van mijn zwangerschap verliepen goed. Ik heb wel even gewacht met de bekendmaking, want je voelt natuurlijk ook wel aan dat het heel gevoelig ligt in je omgeving. Ik heb het Nicks ouders wel vroeg in mijn zwangerschap verteld, direct na mijn ouders en mijn beste vriendin. Ik wilde voorkomen dat ze het van iemand anders zouden horen of het zouden zien aan mijn buik. Ze reageerden heel emotioneel, ze waren in tranen. Ik trok me dat ontzettend aan en heb er echt slapeloze nachten van gehad. Door al dat verdriet was mijn zwangerschap heel anders dan die van Jay. Ik heb er veel minder van genoten. Mijn familie en vrienden vonden mijn zwangerschap snel, maar ze zagen ook hoe gelukkig ik was met Richard.”

Papa Richard

“Twee maanden geleden is Wessel geboren. Richard is een geweldige vader, echt een natuurtalent. Ik wil nog weleens met mijn handen in het haar zitten, omdat ik het even niet weet met Wessel en dan bewaart Richard de rust en komt hij met een oplossing. Tussen hem en Jay klikt het ook heel goed. Jay noemt hem ‘papa Richard’, maar uiteindelijk zal dat wel gewoon ‘papa’ worden. Ik wil niet dat er voor Jay en Wessel een onderscheid is. Jay heeft, denk ik, weinig meegekregen van Nicks overlijden. Hij was nog zo jong, twee jaar pas. Toen de kist in de woonkamer stond, heeft hij twee dagen lang geprobeerd zijn vader wakker te kietelen, daarna gaf hij het op. Hij was niet verdrietig, hij was juist de vrolijke noot in huis. Nick en ik hadden een half jaar voor zijn dood samen met Jay een rondreis door Amerika gemaakt en daar hebben we gelukkig heel veel foto’s gemaakt. Dat album is voor Jay een mooie herinnering. Hij weet dat zijn vader in de hemel is. Richard vindt het een eer dat hij het zoontje van zijn buddy mag opvoeden. Hij heeft zich nooit schuldig gevoeld. En hij maakt absoluut geen onderscheid tussen de kinderen.”

Sterk gevoel

“Het is allemaal raar gelopen, totaal anders dan ik ooit had gedacht. En niet iedereen begrijpt mijn keuzes. De ouders van Nick hebben Wessel inmiddels wel gezien, maar blijven het moeilijk vinden. Het heeft tijd nodig en die tijd geef ik ze ook. Ze passen een dag in de week op Jay en dat gaat goed. Een van mijn vriendinnen veroordeelt mijn relatie met Richard sterk. Ze vindt dat ik het niet kan maken naar Jay en Nicks ouders dat ik al zo snel weer een nieuwe relatie heb. Ik heb het haar geprobeerd uit te leggen, maar ze blijft er moeite mee hebben. Dat vind ik jammer, maar voor mij houdt het dan op. Wat had ze gewild? Dat ik Richard laat lopen, omdat ‘de tijd nog niet rijp is’? Ik heb aan den lijve ondervonden dat rouw en geluk naast elkaar kunnen bestaan. Dat weet je pas als je het zelf meemaakt. Ik ben gelukkig nu. Nick en ik hadden een goede relatie, maar toch merk ik dat ik nu meer mezelf ben. Misschien ook wel door wat ik heb meegemaakt. Ik voel me weleens schuldig naar Nick en tegelijkertijd hebben zowel Richard als ik heel sterk het gevoel dat onze situatie door Nick is gestuurd. Het heeft zo moeten zijn.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.