Stefanie: ‘Ik heb een gebrek aan gezag’
20 september 2019
Thuis is Stefanie een verantwoorde opvoeder, maar tijdens het schoolkamp heeft ze een gebrek aan gezag. “Ik voel me klein naast de juffrouw die veel jonger is dan ik.”
Thuis is Stefanie een verantwoorde opvoeder, maar tijdens het schoolkamp heeft ze een gebrek aan gezag. “Ik voel me klein naast de juffrouw die veel jonger is dan ik.”
Geen gezagvoerder
Ik ben geen toonbeeld van een goede gezagvoerder, maar met groep 3, 4 en 5 mee op kamp lukt mij wel. De kinderen vinden het leuk als ik spelletjes met ze doe en samen met hen een piratenboot maak. Ze gaan bij mij op schoot zitten en ik kom handen te kort, omdat ze allemaal aan mijn hand willen lopen. Verplichte momenten vind ik lastiger. ’s Avonds komt er een juffrouw de slaapzaal binnen en vraagt verbaasd: ‘Liggen de kinderen nog niet in bed? In de zaal hiernaast slapen er al een paar.’ Zo gaat het ook voordat we weer naar huis gaan: ‘Zijn jullie nog niet klaar? De zaal hiernaast is al helemaal leeg.’ Pfff, er moeten nog allemaal tassen ingepakt worden, denk ik beduusd. ‘Wil je met mij naar de wc?’ vraagt een meisje. Daar heb ik eigenlijk geen tijd voor. Toch ga ik mee.
Lees ook: Stefanie: ‘De dood is onderdeel van het leven en dat mag een kind weten’
Te soft
Omdat er langpootmuggen zitten, durft het kind niet naar binnen te gaan. ‘Kijk!’ gilt het meisje, terwijl ze naar de deuropening wijst. Met een papieren handdoekje probeer ik de muggen uit het hokje te jagen. Ik krijg maar één mug het toilethokje uit. ‘Die andere moet ook weg’ zegt het meisje beslist. Dus ik hervat de muggenjacht. De juffrouw komt het toiletgebouwtje binnen. ‘Wat is er Mila?’, vraagt ze. ‘Er zit een langpoot’, antwoord Mila. ‘O, die steekt niet hoor. Gewoon naar de wc gaan,’ zegt de juffrouw streng. Ineens gaat het kind braaf naar het toilet. Ik voel me klein naast de juffrouw die veel jonger is dan ik. Ik weet het, ik ben te soft.
Verantwoorde opvoeder
Na drie dagen kamp gaat Adriana thuis doodmoe voor de televisie op de bank zitten. Ik heb haar tosti’s beloofd. ‘Mag het op de bank?’ vraagt ze. Eigenlijk eten we altijd aan tafel en zijn er tijdens het eten geen schermen aan. Ook ’s avonds in bed is er geen beeldscherm te zien. Dan lezen Adriana en ik gezellig samen uit een boek, terwijl er buiten nog jonge kinderen te horen zijn. Ik ben niet zo kordaat als de juffrouw, maar Adriana ligt netjes om acht uur in bed en is altijd op tijd op school. Hoewel ze mij af en toe om haar vinger windt, ben ik toch wel een verantwoorde opvoeder. En gezag? Nu even niet. ‘Ja, lekker op de bank,’ zeg ik en zet een bordje met twee tosti’s en een dikke klodder ketchup bij Adriana op schoot.
Ook interessant: Stefanie: ‘Grenzen stellen in de opvoeding is soms moeilijk’
Over Stefanie
Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet.
