Sientje is drielingmoeder

Sientje: ‘Ik wilde het geslacht van mijn baby niet weten, maar het liep iets anders’

Als ik ooit zwanger mag zijn, wil ik het geslacht niet weten. Dat dacht ik altijd. Gewoon omdat ik ervan uitging dat het geslacht de enige leuke verrassing zou zijn van de bevalling. Daarna zou ik pas weten hoe ik mijn kindje zou noemen. Dat verrassende moment wilde ik niet verpesten.

Als ik ooit zwanger mag zijn, wil ik het geslacht niet weten. Dat dacht ik altijd. Gewoon omdat ik ervan uitging dat het geslacht de enige leuke verrassing zou zijn van de bevalling. Daarna zou ik pas weten hoe ik mijn kindje zou noemen. Dat verrassende moment wilde ik niet verpesten.

Zoals jullie weten liep alles heel anders dan gedacht. Nog steeds kan ik me in mijn eerdere gedachten vinden, maar er zijn uitzonderingen. Eén van die duizenden uitzonderingen waren wij.

Zes namen verzinnen en daarvan combinaties

Zes namen verzinnen en daarvan combinaties maken. Wie komt er als eerste, welk geslacht heeft diegene en hoe gaat het jongere broertje heten? Of hebben ze allemaal hetzelfde geslacht? Welke kinderwagen moet het gaan worden en welke kleur muur? Over een aantal weken zouden we daar echt geen tijd meer voor hebben, dus nu was er werk aan de winkel. Genoeg vragen dus. Omdat alles mogelijk was, kon mijn controlehoofd dit niet aan. We besloten dat we bij de twintig weken echo de geslachten van onze kinderen wilde weten. Dat ging ons in ieder geval helpen…… Mij vooral.

Drie kinderen van hetzelfde geslacht? Nee joh!

‘Heb je een voorkeur?’ is mij regelmatig gevraagd. Zoals elke ouder staat de gezondheid van je kinderen voorop, dus op zich vond ik alles prima. Maar als ik een voorkeur mocht uitspreken riep ik altijd: “Als het maar geen drie meisjes zijn, dan is alles prima”. Dat wordt een gevecht, als kleine kinderen om speelgoed en als ze wat ouder zijn om make-up. Ik weet dit uit ervaring, omdat wij thuis ook met drie meiden waren. Maar hoe groot is de kans dat ze alle drie hetzelfde geslacht hebben? Dat gaat ons echt niet gebeuren.

Het moment van de waarheid

Baby één had niet zoveel zin in de echo en heeft drie kwartier volgehouden het geslacht geheim te houden. Baby 2 en baby 3 waren iets minder preuts. ‘Ik zie een meisje’, zei de gynaecoloog. ‘Hier zie ik nog een meisje’, zei ze 3 minuten later. De tussenstand was daardoor 2-0.

Volg je mij al op Instagram via @drielingmoeder_sientje?

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Sientje (@drielingmoeder_sientje) op

Dubbel van het lachen

We gaan nog even terug naar baby één. Daar hadden we tenslotte tijd genoeg voor tijdens een 20 weken echo. Zoals velen van jullie weten, duurt dat lang en met drie nog veel langer kan ik je vertellen. De derde baby liet zich, waarschijnlijk helemaal dubbel van het lachen, na drie kwartier ook zien. ‘Drie meisjes zijn het!’ zei de gynaecoloog enthousiast.

Wie had dat gedacht…

Ik keek Jos lachend aan, hij is tenslotte de geslacht bepaler. Waarom roep ik met mijn grote mond dan ook dat soort dingen? Dat is toch vragen om drie meisjes? Met een grote lach op ons gezicht gingen we naar huis. Drie meisjes, wie had dat ooit gedacht!

Lees ook: Sientje: ‘Hoe je je ouders vertelt dat je een drieling krijgt’

OVER SIENTJE

Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond met haar verhaal in Vriendin 16. Lees hier haar verhaal.

Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip, zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen.

Tijdens de opname van de meisjes hebben Jos en Sientje veel bange uren gekend, maar in die periode zijn ze nooit gestopt met hopen en wensen. Hopen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje.