Sientje: ‘De meiden gingen voor het eerst logeren’
9 juli 2019
Het is de allereerste keer dat de meiden gaan verhuizen, uhm logeren. Ja, het lijkt op verhuizen als je alle spullen bij elkaar ziet. Zo’n organisatie waarbij je tijdens het inpakken al denkt: zal ik anders gewoon thuisblijven?
Het is de allereerste keer dat de meiden gaan verhuizen, uhm logeren. Ja, het lijkt op verhuizen als je alle spullen bij elkaar ziet. Zo’n organisatie waarbij je tijdens het inpakken al denkt: zal ik anders gewoon thuisblijven? Ik neem wel een wijntje op de bank.
Licht schuldgevoel
Thuisblijven zou de makkelijke weg zijn, maar aangezien het feest niet doorgaat zonder mij leggen we alle spullen in de auto. Oké in twee auto’s want anders kan de kinderwagen niet mee. In karavaan rijden we een dorpje verder naar de ouders van Jos. De kinderen een nachtje missen lukt me wel, maar het gaat wel gepaard met een licht schuldgevoel. We gaan naar een feest bij vrienden en kunnen zo éindelijk eens uitslapen.
Lees ook de vorige blog van Sientje: ‘Een drieling in bad doen: het kan écht’
Met gebruiksaanwijzing
Je schoonouders opzadelen met drie baby’s die ieder hun eigen gebruiksaanwijzing hebben is niet niks. Waar dingen voor ons vanzelfsprekend zijn, is dat voor de oppas, in dit geval mijn schoonouders, toch net even anders. Tess gaat ’s nachts in de Swaddle Me inbakerdoek met haar handen strak, pip in de Puckababy met handen los in de zak. Janne drinkt meestal met speen twee, maar als ze onrustig wordt, gebruiken we speen één. Pip moet na haar fles echt even boeren, bij Tess is dat minder belangrijk. Het spijkerrokje dat ik meegeef is voor Pip, want voor Tess en Janne is het aan de kleine kant. En in het kleine vakje van Janne’s rugzak zit een potje vitamine D. Nou, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een heerlijke avond
Ik probeer alles duidelijk over te dragen om het voor hen straks zo makkelijk mogelijk te maken. Als ik denk alles uitvoerig te hebben verteld, probeer ik het los te laten. De wijn staat te wachten en morgen zie ik ze weer. Die avond genieten we alsof we nog kinderloos zijn, met uiteraard even een berichtje naar het thuisfront. De volgende dag gaan we samen weer richting de ouders van Jos waar we Tess aantreffen in een spijkerrokje en de vitamine D nog ongeopend in het zijvakje van de tas zit. Ze hebben een big smile op hun gezicht en dát telt. Zij hebben genoten. En wij? Wij hebben het losgelaten en een heerlijke avond gehad. Dankjewel!
Dit bericht bekijken op Instagram
OVER SIENTJE
Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond met haar verhaal in Vriendin 16. Lees hier haar verhaal.
Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip, zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen.
Tijdens de opname van de meisjes hebben Jos en Sientje veel bange uren gekend, maar in die periode zijn ze nooit gestopt met hopen en wensen. Hopen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje.
