Rachel: ‘Een tumor? Hoe kan dat? Ik ben topfit!’

23 december 2017

Bij Rachel Oomens (35), danseres bij het Nationaal Ballet, werd vier jaar geleden een hersentumor ontdekt.

Bij Rachel Oomens (35), danseres bij het Nationaal Ballet, werd vier jaar geleden een hersentumor ontdekt.

April dit jaar stopte ze met dansen. Zo kan ze meer tijd met haar man Hans (34) en zoontje Dax (2) door- brengen. “Ik doe nu alles waar ik zin in heb.”

Ballet is ademen
“Stoppen met mijn werk was zeker geen eenvoudige beslissing. Ballet is als ademen voor me. Mijn collega’s voelen als familie. Het heeft dus echt even geduurd voordat ik aan mezelf wilde toegeven dat dit de beste keuze was. De hersentumor die ik heb, bleek ongeneeslijk te zijn. Tijd is voor mij dus schaars. Ik ben gestopt met dansen, omdat ik niet meer tot elf uur ’s avonds wilde trainen en niet meer in het weekend wilde optreden, of met Kerst en Oud en Nieuw. Ik wilde meer bij mijn man en zoontje zijn. Uiteindelijk besef ik: mijn gezin gaat voor alles. Het was op een vroege zaterdag-ochtend dat Hans wakker werd van mij en zag dat ik hevig aan het schudden was, vreemd met mijn ogen draaide en schuim op mijn lippen had. Hij schrok, maar handelde gelukkig heel adequaat en belde meteen 112. In no time was de ambulance er. De broeders constateerden vrijwel direct een epileptische aanval en adviseerden ons die maandag erop naar de huisarts te gaan. Maar het hele voorval zat ons niet lekker.

Nachtmerrie
Ik had nooit last van epileptische aanvallen. Daarom besloten we diezelfde dag nog naar het ziekenhuis te gaan voor een check. Ik dacht: het is even het ziekenhuis
in en uit. Dat liep anders. Ik moest een nachtje blijven, kreeg allerlei onderzoeken en uiteindelijk kwam een neuroloog vertellen dat ik een hersentumor had. Ik geloofde haar niet. Hoe kon dat nou? Ik was topfit, lichamelijk en geestelijk. Ik danste net de rol bij het Nationaal Ballet waarvan ik altijd had gedroomd. Het liefst was ik opgestaan en keihard weggerend. Maar in plaats daarvan bleef ik zitten op mijn ziekenhuisbed en kon ik alleen maar denken: dit is een foutje. Laat dit niet waar zijn. Straks word
ik wakker en blijkt dit alles een nachtmerrie. Ik voelde ook meteen: het is uit met de pret. Weg zorgeloos leventje. Ik wist toen nog helemaal niet hoe ik er precies voor stond,
wat mijn kansen waren. Maar ik wist wel: dit is ernstig.”

Het vertrouwen kwijt
“Gelukkig was de tumor, die zo groot was als een kwartelei, operabel en ging ik binnen twee weken onder het mes. Ze hebben zo’n 95 procent kunnen weghalen. Helaas niet de hele tumor, omdat ze dan misschien ook het goede weefsel zouden raken, met het risico dat ik blijvende schade zou overhouden. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik na de operatie het ergste wel achter de rug had, maar dat heb ik onderschat. Het herstel duurde veel langer dan ik had verwacht. Zeker in het begin kon ik niet veel. Opstaan voelde als het lopen van een marathon. En na het douchen wilde ik alweer slapen.” “De dingen die ik altijd als vanzelf- sprekend had ervaren, waren nu moeilijk te nemen hordes. Zoals boodschappen doen, dat durfde ik niet meer alleen; ik vond het eng op straat. Alle geluiden, prikkels…

‘Mijn passie opgeven vanwege mijn hersentumor? Ben je gek, dacht ik’

Ze kwamen keihard bij me binnen. Het is lastig uit te leggen, maar ik moest mijn hersenen blijkbaar laten wennen aan wat ze wel en niet moesten filteren. Zoiets gaat, als het goed is, op den duur vanzelf. Maar vlak na de operatie kon ik niet veel aan. Ik was ook bang dat mijn lichaam me opnieuw in de steek zou laten, ik was het vertrouwen kwijt. Als danseres was ik jarenlang 24 uur per dag met mijn lichaam bezig. Ik was een controlfreak en nu had ik niet eens gemerkt dat er een tumor in mijn hoofd zat. Ik had geen enkel signaal gehad, buiten die epileptische aanval. Bovendien was de tumor niet weg; hij kon weer aangroeien. De vraag was alleen wanneer. Dat maakte me bang.”

Meer lezen
Wat is er veel gebeurd dit jaar! BN’ers en minder bekende Nederlanders vertellen over hun jaar in Vriendin 51. Lees hier de hele week hun verhalen.