Petra en haar ex-man Tom werden buren

Petra (40) en haar ex-man Tom wonen naast elkaar. Wel zo handig voor hun kinderen Sophie (10) en Milou (8). Petra: “Als ze een knuffel van hun vader of moeder willen, zijn we altijd dichtbij.”

Petra (40) en haar ex-man Tom wonen naast elkaar. Wel zo handig voor hun kinderen Sophie (10) en Milou (8). Petra: “Als ze een knuffel van hun vader of moeder willen, zijn we altijd dichtbij.”

Petra: “Voor onze dochters Sophie (10) en Milou (8) is het ontzettend fijn dat Tom en ik buren zijn. Zij hebben altijd hun vader en hun moeder in de buurt, ook al zijn we niet meer samen. Tom en ik hebben co-ouderschap: de ene helft van de week zijn de kinderen bij hem en de andere helft bij mij. Maar bij wie de meisjes ook zijn, hun omgeving blijft vertrouwd. Ze wonen aan hetzelfde pleintje en spelen met dezelfde vrienden, bij wie ze ook zijn. Bovendien is de situatie handig voor ze: als ze iets vergeten zijn bij een van ons, zoals een boek, kunnen ze het makkelijk even halen. Ze hoeven hun ouders niet te missen. Tom en ik zijn altijd in de buurt om ze een knuffel te geven. Alle hoogtepunten van onze dochters maken we zo alsnog samen mee. Laatst hadden Sophie en Milou zelf ijs met karamelsaus gemaakt. Apetrots waren ze op hun dessert. Tom kwam toen spontaan langs om het toetje te proeven. Dat soort leuke dingen gaan veel makkelijker.

Kinderfeestjes geven Tom en ik ook samen. Tijdens het partijtje van Sophie deden we spelletjes in mijn huis en aten we pannenkoeken in dat van Tom. Hij had een hele stapel gebakken waar de kinderen, hongerig van het spelen, van smulden.

Eigenlijk gun ik elk kind met gescheiden ouders een situatie als die van ons, maar ik realiseer me dat onze situatie uniek is. Zelfs al zou het praktisch haalbaar zijn om in dezelfde straat te wonen met je ex-partner, dan nog is het voor velen niet te doen. Vanwege emotionele redenen. Veel mensen kunnen niet of moeilijk met hun vorige partner door een deur. Ik besef dat Tom en ik geluk hebben met elkaar. Doordat we onze prachtmeiden altijd voorop hebben gezet en elkaar alles gunnen, zijn we zover gekomen. Want natuurlijk was er bij ons ook verdriet en boosheid. Tom en ik kwamen vijf jaar geleden lijnrecht tegenover elkaar te staan, omdat ik niet kon accepteren dat hij niet meer verder wilde. Ik ben een vechter en wilde voor ons huwelijk knokken, maar Tom had zijn keuze al gemaakt. Ik voelde me machteloos en slachtoffer van de situatie en ik werd heel ziek. Ik was zo moe dat ik alleen nog maar kon slapen. Wat schrok ik toen artsen in het ziekenhuis waar ik werd onderzocht, dachten dat ik leukemie had. Gelukkig bleek ik lichamelijk niets te mankeren. De spanningen hadden me ziek gemaakt.”

Lees ook: Diane: Ik heb gevoelens voor mijn buurman

Rouwproces

“In mijn huwelijk was ik gewend om op Tom te kunnen leunen, maar toen we niet meer bij elkaar waren, kon dat niet meer. Het was echt een rouwproces waar ik doorheen moest. Ook de scheiding zelf was heftig en intensief. Voor mijn gevoel moest ik dingen regelen die ik niet wilde regelen. Het was zo vreemd om de kinderen op papier te moeten ‘verdelen’. Gelukkig hadden we goede mediators die ons hielpen. Een echtpaar en hun dochter steunden ons op allerlei fronten. De man nam het zakelijke gedeelte voor zijn rekening, de vrouw begeleidde het emotionele proces en hun dochter, die kindercoach is, ondersteunde Sophie en Milou. In kindertaal praatte zij met de meisjes over de scheiding. Natuurlijk was het voor hen ook een aangrijpende tijd. Ik zou iedereen die gaat scheiden aanraden een goede mediator in te schakelen. Scheiden doe je samen, ook al wil een van de twee het niet. Zeker als er kinderen in het spel zijn, moet je er samen uit kunnen komen.

Het duurde bijna een jaar voordat ik besefte dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Als ik kwaad op Tom zou blijven, zou ik verbitterd raken en dat wilde ik niet. De negatieve spiraal waarin ik gevangen zat, maakte me verdrietig, somber en zelfs ziek. Als ik me beter wilde voelen, moest ik de verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven en dingen gaan doen die goed waren voor mij. Nog altijd ben ik mijn oude werkgever dankbaar dat ik in de weekenden met mijn meiden in haar chalet in de tuin kon logeren. Ik kwam daar tot rust. Ook de relatie die ik negen maanden na de scheiding kreeg, deed me goed. Ik leerde er veel van op een fijne manier. Bijvoorbeeld hoe het voelt als een relatie is gebaseerd op liefde. Daardoor zag ik in dat Tom en ik al een tijd langs elkaar heen leefden. Uiteindelijk ging deze relatie uit, maar ik kijk er met een goed gevoel op terug. Ik begreep toen ook dat de meest moeilijke momenten in je leven je iets kunnen brengen. Ik begon steeds meer te genieten van mijn leven.”

Niet ideaal

“Een jaar na de scheiding vond ik een huis dicht bij dat van Tom. Ideaal was de situatie niet. Ik huurde dat huis namelijk en het stond te koop. Zodra het werd verkocht, zouden we op straat komen te staan. Met een knoop in mijn maag ging ik naar de supermarkt toen er kijkers kwamen. Toen ik daar de buurman van Tom tegenkwam en hij vroeg hoe het ging, antwoordde ik eerlijk dat ik bang was mijn huis te verliezen. Een nieuw huis vinden was bijna onmogelijk op deze oververhitte woningmarkt. De buurman zei dat hij goed nieuws voor me had. Hij stond op het punt te verhuizen en hij wilde zijn huis voor een paar jaar verhuren. Als ik wilde, kon ik er zo in.

Ik was met stomheid geslagen. Dit was een fantastische kans. Tegelijkertijd vond ik het ook spannend. Buren worden met Tom, wilde ik dat wel? Diep vanbinnen wist ik dat het goed zou uitpakken voor onze kinderen, maar ik wilde het ook eerst met hem overleggen. Tom moest het ook zien zitten, anders wilde ik het niet. Toms reactie was hartverwarmend. Hij was vooral blij dat ik een goed huis had gevonden. Vrijwel meteen zei hij: ‘Ik denk dat wij wel buren kunnen zijn.’ We maakten de afspraak dat als de kinderen ook echt bij de ouder zouden zijn die dan co-ouderschap hadden. We wilden niet dat ze constant van het ene huis naar het andere zouden gaan. Dat zou ook voor hen te onrustig zijn. Toen ik de meisjes vertelde dat we zouden verhuizen, waren ze buiten zinnen van vreugde. Wonen aan dat leuke pleintje, bij papa én mama, beter kon niet.”

Lees ook: Robien:ik lijk wel een verliefde puber

Tekst: Sonja Brekelmans. Foto’s: Yasmijn Tan. Visagie: Lisette Verhoofstad

Lees meer van de rubriek Aan Vriendin in Vriendin 37