Natasja’s zoon Sidney (21) is al ruim twee jaar vermist

20 mei 2019

Al ruim twee jaar is de zoon van Natasja (48) vermist. Sidney vertrok op een dag naar Frankrijk en is sindsdien spoorloos. ‘Ik geef de hoop niet op dat ik hem zal terugvinden’

Al ruim twee jaar is de zoon van Natasja (48) vermist. Sidney vertrok op een dag naar Frankrijk en is sindsdien spoorloos. ‘Ik geef de hoop niet op dat ik hem zal terugvinden’.

Elke zomer gaat Natasja met haar twee andere kinderen, vrienden en ook de vader van Sidney naar Frankrijk om hem te zoeken. “Ik blijf hoop houden dat hij nog leeft.”

Je weet maar nooit

Als Natasja terugfietst van haar werk en een onbekende auto in de straat ziet staan, koestert ze altijd hoop. Is het Sidney? Heeft hij misschien een lift gekregen? Of is het de politie, met nieuws over hem? “Een keer zag ik een jongen met een rugzak precies voor ons huis stilstaan en naar binnenkijken. Sidney was het niet. Maar het kon een vriend van hem zijn, die iets kwam vertellen? Zo haal ik me van alles in mijn hoofd. Als ik onverwacht word gebeld door een onbekend nummer, neem ik altijd op. Natuurlijk is het dan weer een telefonische verkoper. Toch mis ik nooit zo’n telefoontje. Je weet maar nooit.”

Een goed teken

Natasja’s zoon Sidney (21) is al ruim twee jaar vermist. “Eind oktober 2016 ging hij onverwacht, zonder er van tevoren iets over te zeggen, alleen op vakantie. Pas later stuurde hij een appje om dat te vertellen. Even daarvoor had hij zijn schoonmaakbaantje opgezegd. Dat vond ik een goed teken. Ik had het idee dat hij inzag dat het toch beter was een opleiding te gaan volgen. Die vakantie zou hem goed doen, dacht ik. Zo kon hij rustig op een rijtje zetten wat hij met zijn leven wilde. ‘Leuk voor je. Geniet ervan!’ schreef ik dan ook. Sidney woonde sinds zijn vijftiende bij zijn vader, maar we hadden regelmatig contact. Onze band was goed. Wel was hij erg gesloten en sprak hij weinig over wat er in hem omging.”

Oppervlakkige reacties

“Ik stuurde hem weinig berichtjes, want wilde hem niet te veel op de huid zitten. Maar na twee dagen was ik toch wel nieuwsgierig naar waar hij nu eigenlijk was. ‘Gaat het wel goed? Waar ben je?’ vroeg ik. Daarop gaf hij geen duidelijk antwoord. Hij draaide eromheen. Zijn reacties waren oppervlakkig. Ik weet nog dat ik hem, nadat hij zijn baan had opgezegd, vroeg wat hij nu van plan was. Hij antwoordde dat hij zijn geld ging opmaken. Ik dacht dat hij een grapje maakte. Pas later besefte ik dat hij dat echt ging doen.”

Eindelijk! Een nieuw spoor

Het bleef steeds langer stil. Natasja zag dat haar Whatsappberichten op een gegeven moment niet meer aankwamen. Hij was toen ongeveer twee weken weg. “Toen begon ik me zorgen te maken. Sidneys vader, mijn ex-man, is naar de politie gegaan. Daar werd hij weggestuurd. Naar een volwassen jongen van negentien jaar zoeken ze niet. Pas toen we voor de derde keer aandrongen en we inmiddels al twee weken geen contact meer met Sidney konden krijgen, ondernam de politie vlak na Kerst 2016 actie. Aan Sidneys bankgegevens konden zij zien dat hij op 9 december voor het laatst geld van zijn rekening had gehaald. Tot eind december was er niets meer gepind. Dat gaf reden tot zorgen.

Sterke hoop

Zijn vermissing kwam op de website van de politie te staan. Ook deelden we zijn foto’s en gegevens op de Facebookpagina van de stichting ‘Zoek je mee’. Door de geldopnames die Sidney had gedaan, ontdekte de politie dat hij een vakantiehuisje in vakantiepark De Wierde in Den Oever had gehuurd. Daar was hij op 10 december uitgecheckt. Sidneys vader en ik slaagden er met hulp van iemand die er verstand van had in zijn mailbox en Google-account te hacken. Doordat Sidney ook in zijn mailbox op de computer van zijn vader was geweest, konden wij vrij gemakkelijk in sommige gegevens komen. We zagen dat een ander apparaat, zijn telefoon dus, hiermee verbonden was in Frankrijk. In zijn mailbox vonden we bovendien een treinkaartje vanuit Den Helder naar Colmar in Noordoost-Frankrijk, dat Sidney had gekocht. In zijn Google Maps traceerden we op 10 december een telefoonsignaal in het nabijgelegen Strasbourg. Ik was blij met dat nieuwe spoor. Nu wisten we tenminste waar hij was en dat hield me op de been. Ik had de sterke hoop dat we hem wel zouden vinden.

We stonden er alleen voor

Samen met een vriend ben ik begin februari 2017 voor het eerst naar Colmar afgereisd om Sidney te zoeken. We deden navraag bij hotels, hingen overal flyers op en we zochten in Colmar en op verschillende plekken in de bossen en bergen van de Vogezen. Helaas herkende niemand hem. Ook de bergpolitie zocht tevergeefs naar Sidney. Wij stelden mensen die van de wandelpaden afgaan, zoals houthakkers, op de hoogte. Zij zouden goed opletten of ze iets opvallends in het gebied zagen. In die omgeving hebben we naar hem gezocht en flyers verspreid. Dat leverde niets op. Vervolgens hebben we de stichting SIGNI zoekhonden ingeschakeld. Zij zijn meerdere keren naar Frankrijk geweest om te zoeken. Dat heeft veel voor ons betekend. Op een gegeven moment weet je niet meer waar je moet zoeken. Zowel de Nederlandse als de Franse politie deed niet zo veel meer. Ik had het gevoel dat we er alleen voor stonden en dat het er eigenlijk niet zo veel toe deed dat Sidney was vermist.”

Lees ook: Lisa verloor haar ouders door de MH17 ramp: ‘Troost is heel belangrijk’