Placeholder

Mirande: ‘Mijn missie? Een betere zorg voor gehandicapten’

Bij de Mis(s)verkiezing strijden mooie vrouwen met een lichamelijke beperking om de titel. Dit jaar werd Mirande (41) gekroond tot Mis(s) 2017. “Mijn overwinning is het bewijs dat je altijd in jezelf moet geloven.”

Bij de Mis(s)verkiezing strijden mooie vrouwen met een lichamelijke beperking om de titel. Dit jaar werd Mirande (41) gekroond tot Mis(s) 2017. “Mijn overwinning is het bewijs dat je altijd in jezelf moet geloven.”

‘Ik moest met spoed worden geopereerd’

Blijven werken
Mirande blikt terug op hoe haar leven eruitzag voor het ongeluk – toen lopen, rennen en dansen nog de normaalste zaak van de wereld waren. Mirande: “Als moeder van twee kinderen – mijn dochter Devy is nu veertien, mijn zoon Jonito achttien – en eigenares van een kapsalon was ik altijd druk in de weer. Vier jaar geleden kreeg ik ineens last van zenuwpijn in mijn benen. Het leek alsof er constant messen in werden gestoken, echt heel naar.
Toch lukte het me om, met een flinke dosis morfine, elke dag in mijn zaak te staan. Ik vind het heerlijk om contact met klanten te hebben en bezig te zijn met de nieuwste trends en moeilijkste technieken op het gebied van haarkleuring. Artsen wisten niet wat ik mankeerde. Op de CT-scan die was gemaakt, zagen ze niets bijzonders, zeiden ze. Ze dachten dat de klachten te maken hadden met de vele buikoperaties die ik in het verleden heb ondergaan. Mijn baarmoeder, baarmoederhals en eierstokken, ze werden allemaal verwijderd vanwege ernstige endometriose.”

Hoe Mirande ook aandrong op verder onderzoek, de oorzaak bleef onbekend. “De enige manier om de pijn te verlichten was pijnmedicatie, kreeg ik telkens te horen. Ik kreeg pillen, pleisters en lag zelfs dagenlang aan het infuus om de pijn te onderdrukken. Een jaar lang modderde ik zo aan. Mijn man Wilco kon het op een gegeven moment niet meer aanzien. Hij vond het verschrikkelijk dat er niet verder werd gezocht en hield zijn hart vast. Zijn angst bleek gegrond: drie jaar geleden stortte ik in, letterlijk. Ik wilde uit bed stappen en viel op de grond. In mijn linkerbeen had ik geen gevoel meer en ik kon mijn urine niet meer ophouden. Wilco belde de huisarts en die vermoedde meteen wat de oorzaak was: door een vernauwing van de ruggenwervel waren mijn zenuwen vermoedelijk zo in de knel gekomen dat ze ernstig beschadigd waren. Daarom kan het gevaarlijk zijn om door te lopen met een zware hernia. In het ziekenhuis werd mijn situatie niet als urgent gezien. Het was erg druk en er kon geen afspraak worden gemaakt voor een MRI. Pas tien dagen later kreeg ik een oproep van een ander ziekenhuis. Na onderzoek werd toen pas duidelijk dat het goed mis was. Ik moest met spoed worden geopereerd. De neurochirurg zei dat ik na de operatie waarschijnlijk blijvend invalide zou zijn, maar dat hij zijn best zou doen om te redden wat er te redden was.
Toen Mirande bijkwam uit de narcose was het alsof ze in een boze droom was terechtgekomen. Ik heb nog steeds geen gevoel meer in mijn linkerbeen,’ was mijn eerste reactie. De neurochirurg die aan mijn bed stond, legde zwijgend zijn hand op mijn arm en sloeg zijn ogen neer. Toen hij bleef zwijgen, wist ik genoeg: ik zou de rest van mijn leven verlamd blijven.”

‘Ik rust niet voordat de onderste steen boven is’

Ziedend
“Als je net gehandicapt bent geraakt, of je hebt een kind met een handicap gekregen, ben je heel
kwetsbaar. Je weet niet wat je overkomt en hebt emotioneel veel te verwerken. Het is zwaar om dag in, dag uit voor je eigen belangen te moeten vechten. Ik heb dat wel altijd gedaan, maar dat ligt in mijn aard. Als ik met oneerlijkheid en onverschilligheid geconfronteerd word, word ik niet verdrietig maar boos. En wat was ik boos! Zeker toen anderhalf jaar geleden bleek dat op de
allereerste CT-scan al een vernauwing te zien was. Waarom die niet is opgemerkt, is een raadsel. Wel is zeker dat als ik toen was geopereerd, ik volkomen was hersteld. Toen ik dit hoorde, was ik ziedend. Het kan niet zo zijn dat men na zo’n ernstige fout doorgaat alsof er niets is gebeurd. Maar ook dit is een gevecht; het ziekenhuis wil niet erkennen dat er een fout is gemaakt. Maar ik ben een pitbull: ik rust niet voordat de onderste steen boven is.”

Lees het hele verhaal van Mirande in Vriendin 25.